Transfery

Transfery w piłce nożnej są na porządku dziennym. W tym sporcie jest takie coś jak okienko transferowe. W większości europejskich krajów jest ono w lecie, zaczyna się po zakończeniu rozgrywek, czyli na początku lipca do końca sierpnia. Oraz miesięczne w styczniu. W tym czasie zespoły mogą kupować piłkarzy z innych klubów. Najpierw zespoły muszą się dogadać ze sobą w sprawie odstępnego za piłkarza, oraz rodzaju transferu.
Continue reading

Manchester United

Manchester United jest angielskim klubem piłkarskim. Mieści się on w Manchesterze, największym przeciwnikiem jest rywal zza miedzy, czyli Manchester City. Właścicielami Manchesteru United jest rodzina amerykańskich biznesmenów: Glazerów. Jest to największy klub piłkarski w Anglii. Rok utworzenia zespołu datuje się na 1878 rok, pod nazwą Newton Heath L&YR. Klub dawniej miał barwy zielono-złote. Continue reading

Manchester United

Manchester United powstał w roku 1878, działalność rozpoczął pod inną nazwą, Newton Heath LYR. Gdy powstawał klub były obawy się, że piłkarze, a równocześnie pracownicy stacji kolejowej nie dadzą rady pogodzić pasji do piłki nożnej i pracą zawodową.
W 1888 roku powstałą w Anglii liga, ale Newton Heath w niej nie wystartował i dołączył dopiero w 1892 roku.
Newton Heath było nękana przez problemy finansowe i na początku XX wiek klubowi groziło bankructwo. Wtedy to pojawił się John Henry Davies, to on uratował klub. Davies jako właściciel miejscowego browaru, zainwestował pieniądze w lokalną drużynę. Na dzień dobry zmienił nazwę z Newton Heath na teraźniejszą Manchester United. Proponowane były także inne nazwy, takie jak Manchester Central i Manchester Celtic. Manchester United jako datę założenia podaje 26 września 1902 roku.
Wydarzeniem mającym spory wpływ na los Manchesteru miał Ernest Mangnalla, został on sekretarzem drużyny, ale nie tylko takie pełnił stanowisko, posiadał rozległą wiedzę na tyle dużą, że został pierwszym trenerem. W sezonie 1905/1906 w rozgrywkach Second Division, Manchester zajął 2 miejsce i awansował do najwyższej klasy rozgrywkowej. Już w roku 1908 Manchesteru United po raz pierwszy zdobył tytuł mistrza kraju. Manchester United wyprzedził w końcowej tabeli Aston Villa, miał aż 9 punktów przewagi. W kolejnym sezonie święcili zdobycie pucharu Anglii oraz zwycięstwo w meczu o Tarczę Dobroczynności. W tym samym roku Manchester przenosi się na nowy stadion Old Trafford.
Pierwszy sezon na nowym stadionie okraszony jest kolejnym zdobyciem tytułu mistrza Anglii przez zawodników Manchesteru, tym razem jednak okoliczności bardziej dramatyczne i walka zażarta, na finiszu ma tylko jeden punk przewagi na Aston Villą.
Rozgrywki ligowe zostają wstrzymane w związku z wybuchem I wojny światowej. W sezonie 1921/1922 United spada do drugiej ligi. Po trzech latach powracają do najwyższej klasy rozgrywkowej
Po awansie zespól Manchesteru nie odnosi żadnych sukcesów i w roku 1936 ponownie spada do drugiej ligi. W roku 1938 piłkarze Man.Utd. znów awansują do pierwszej ligi, lecz utrzymują się tylko rok i ponownie spadają. Sezon 1939/1940 nie wystartował ze względu na II wojnę światową. W czasie wojny stadion Manchesteru United Old Trafford został dwukrotnie zbombardowany.

Historia Man. Utd.

Sezon 1945/1946 to początek nowej ery dla Manchesteru. Trenerem zostaje legendarny dziś Matt Busby. Jego czasy to okres wspaniałej gry jego podopiecznych. Tuż po objęciu prze niego stanowiska pierwszego trenera drużyna zajmuje drugie miejsce. W sezonie 1947/1948 zdobywa Puchar Anglii oraz finiszuje na drugim miejscu w lidze za Arsenalem Londyn. Kolejne sezon Manchester kończy odpowiednio na 2 i 4 miejscu. W sezonie 1949/1959 klub może w końcu wrócić na Old Trafford, po zniszczeniach z drugiej wojny światowej. W sezonie 1952 klub świętuje swój trzeci tytuł mistrza Anglii. Czwarty i piąty tytuł mistrza Anglii Manchester zdobywa odpowiednio w sezonach 1956 i 1957.
Rok 1958 to pamiętna i tragiczna data w historii ManU. 6 lutego samolot, którym powracali z Belgradu do Anglii rozbija się w Monachium, po tankowaniu paliwa. Giną wtedy dwadzieścia-dwie osoby, w tym 7 piłkarzy. Nikt wówczas nie sądzi, że Manchester może zbudować znów mocny zespół, wyzwanie podejmuje Matt Busby, już po roku od wypadku jego zespól kończy na 2 miejscu w lidze z “nową” drużyną. Kolejnym trenerem, który święci wielkie triumfy z ManU jest sir Alex Ferguson
Alex Ferguson
Alex Ferguson objął drużynę Manchesteru w roku 1968. Ferguson oddał drużynie 100% swojego czasu i zaangażowania. W roku 1991 roku MU pokonując w finale Barcelonę 2:1 zdobywa pierwszy tytuł na arenie międzynarodowej pod wodzą Aleja Fergusona, mecz z Barceloną był finałem Pucharu Zdobywców Pucharów. To był dopiero początek jego wspaniałej historii. W roku 1999 ManU sięga po potrójną koronę. Zdobywają mistrzostwo Anglii i puchar Anglii oraz zwyciężają w pamiętnym finale Ligi Mistrzów z Bayernem Monachium.
Kolejne lata to pasmo coraz większych sukcesów dla klubu z Manchesteru. Zespól prowadzony przez Fergusona całkowicie zdominował Premier League, w ciągu 9 sezonów aż sześć razy zdobywali mistrzostwo Anglii. Rozgrywki międzynarodowe wychodziły im już gorzej, co prawda nie zanotowali jakiś spektakularnych porażek, ale na kolejny tytuł fani Manchesteru czekali do roku2008.W roku 2008 odbył się dramatyczny finał pomiędzy dwoma Angielskimi zespołami zakończony dopiero serią rzutów karnych. W kilka miesięcy po finale rozegranym w Moskwie Manchester wygrywa również w rozgrywkach o Klubowe Mistrzostwo Świata. Rok 2009 to kolejne sukcesy, docierają po raz drugi z rzędu do finału Ligi Mistrzów tym razem jednak przegrywają i zdobywają 18 tytuł mistrza Anglii w swojej bogatej historii.

FC Barcelona

FC Barcelona
FC Barcelona powstała 29 listopada 1899 roku. Stanowisko pierwszego prezesa Football Club Barcelona pełnił Walter Wild, wybrano wówczas barwy i herb klubu. Herbem klubu stał się herb miasta. Pierwsza składka członkowska wynosiła 2 pesety. Już po dziesięciu dniach od założenia klubu rozegrano pierwsze oficjalne spotkanie. Przeciwnikiem był zespół składający się z Anglików, Anglicy wygrali 1-0. Jako ciekawostkę podam, że oba składy drużyn były dziesięcioosobowe. Po dzień dzisiejszy można przeczytać archiwalny „La Vanguardia” gazeta zawiera szeroki opis pierwszego spotkania. Pierwsze zwycięstwo Barcelony to wygrywana 3-1 z zespołem Catala FC 21 grudnia. Pierwsze derby Katalonii zostały rozegrane 23 grudnia 1900 roku. Przeciwnikiem Barcelony był studencki zespół Sociedad Espanola de Futbol, znany obecnie jako Espanol. 13 maja 1902 roku rozegrano pierwszy mecz poza obrębem Katalonii. Przeciwnikiem był klub Madrit FC tak,tak obecny galaktyczny Real Madryt. Drużyna ze stolicy zawitał do Katalonii w 1916 roku, przegrała wówczas 0-3, a jednym z występujących zawodników by Santiago Bernabeu.
W 1923 roku Barcelona ma spore problemy, władze ostro walczą z separystycznym ruchem wywodzącym się właśnie z Katalonii. W tym właśnie roku zostaje wprowadzony zakaz używania języka katalońskiego oraz wywieszania katalońskich flag. W roku 1924 oddano Barcelonie nowy stadion, ale już po rozegraniu pierwszego spotkania został zamknięty aż na 4 lata, powodem takiej decyzji był to, że kibice palili hiszpańskie flagi i gwizdali w czasie hymnu narodowego, od którego rozpoczynało się spotkania. W roku 1940 generał Franco zmusza do zmiany nazwy na Club de Futbol Barcelona. Dopiero w 1975 roku (po śmierci generała) klub wraca do starej nazwy i znów można wywieszać katalońskie flagi. W latach 50 XX wieku do Barcelony miał trafić Di Stefano, najlepszy wówczas piłkarz świata, gdy dowiedział się o tym rząd robił wszystko, aby ten transfer nie doszedł do skutku.
Zaczęto nowe negocjacje kontraktowe i próbę skłonienia Di Stefano do przejścia do Realu, uważanego wówczas za czysto hiszpański klub. Pod olbrzymią presją generała Franco cały zarząd klubu z Barcelony poddał się do dymisji a Alfredo Di Stefano trafił do zespołu z Madrytu. W 1954 roku zaczęto budowę Camp Nou, budowa trwała do roku 1957 a jako ciekawostkę podam fakt, że pierwszym przeciwnikiem na nowym stadionie była Warszawska Legia. 13 sierpnia 1973 roku Barcelona za 922.000 funtów zakupiła jednego z swoich pierwszych wielkich gwiazdorów Johana Cruijffa, który przybył do Barcelony z Ajaxu Amsterdam. Zawodnik mógł wybrać Real Madryt, ale trafił do Barcelony. Decyzję swoją uargumentował tym, że nie będzie grał dla klubu, który popierał generał Franco.

Sport ekstremalny można uprawiać na każdym sprzęcie


Sport ekstremalny tym tylko różni się od standardowego, iż łączy się z większym niebezpieczeństwem. Bardziej wymagające akrobacje można wykonywać bez sprzętu. Przykładem niech będzie parkour, czyli ciekawy, pełen akrobatycznych elementów sposób pokonywania miejskich przestrzeni.

Ale ekstremalne wrażenia zapewniają też każde sprzęty. Akrobacje i figury można wykonać także na rowerze, deskorolce, nartach, łyżwach, hulajnodze. Dosłownie na każdym sprzęcie. Także w samochodzie, na motorze i tym podobnych. Akrobacje można wykonywać skacząc ze spadochronem i praktycznie w każdej innej sytuacji. Ludzie poszukują silnych wrażeń od zarania dziejów. Mówi się, że w dzisiejszych czasach poszukują ekstremalnych sportów, aby odreagować ogromny stres, jakiemu poddawani są w pracy, chodzi tu zwłaszcza o właścicieli prywatnych firm, pracowników korporacji (tych wyższego szczebla), lekarzy.

Sprawa wygląda ciekawie z punktu widzenia socjologicznego i dotyczy zwłaszcza zawodów wysokiego ryzyka, wielkiej odpowiedzialności – dyrektorzy, managerowie, stanowiska kierownicze, zarządcy, a także ludzie, od których bezpośrednio zależy zdrowie i życie innych ludzi, czyli lekarze, architekci, budowlańcy. Stres wywołany sportem pozwala w jakiś sposób rozładować stres związany z codziennymi obowiązkami zawodowymi. Inna grupa żywo zainteresowana mocnymi wrażeniami to młodzież. Z racji jeszcze niskich dochodów młodzi często wybierają sporty nie wymagające specjalnego sprzętu, a jednie świetnej kondycji.

Uprawiają więc parkour czy free run. Młodzi ludzie od zawsze uwielbiali ryzyko, dodatkowo wiele ze sportów ekstremalnych nawiązuje do odwiecznych marzeń człowieka o lataniu, na przykład kite surfing czyli surfing z elementami paralotniarstwa, skoki spadochronowe, skoki narciarskie, szybowce. Także po trosze narciarstwo poza trasami, gdzie osoby uprawiające mają wrażenie, że jako pierwsze dotykają nartą stoku nietkniętego wcześniej. Sporty ekstremalne zaspokajają potrzebę odkrywania i eksperymentu.

Recreativo Huelva

Piłkarze Recreativo Huelva, Sheffield FC, Hamburger SV, Le Havre AC i Genoa CFC powinni teoretycznie odcinać tylko kupony od sławy, jednak tak nie jest i gra w drużynach, które pamiętają czas rewolucji przemysłowej nie jest gwarantem miejsca w elicie.
Najstarsze kluby piłkarskie Angielskie, Francuskie, Hiszpańskie, Niemiecki czy Włoskie dni największej chwały mają już za sobą. Nie grają w nich wielkie gwiazd, bardziej niż zysk cenią sobie tradycję.
– Każdy klub może być największy, może być najbogatszy, czy najbardziej utytułowany, ale tylko jeden klub najstarszy i to jesteśmy my – z dumą stwierdza, menedżer Sheffield FC. W październiku ubiegłego roku Angielski zespół obchodził 150-lecie istnienia. Obecnie zespół gra w dziesiątej lidze, zostaje zdecydowanie w cieniu sławnych sąsiadów – United i Wednesday, na jego mecze zasiada 200 – 300 kibiców, jednak jest coś niesamowicie cennego – klub jest uhonorowany najwyższym odznaczeniem FIFA – Rubinowym Orderem Zasługi. – Drugim takim klubem na świecie jest Real Madryt. Prezes mówi, że klub ma niezwykłą historię. Ma rację. Klub powstał dzięki dwóm pasjonatom krykieta oraz twórców pierwszych zasad gry w piłkę nożną – William Prest i Nathaniel Creswick. Na początku bardzo trudno było znaleźć przeciwników. Wyjściem, jakie udało się stworzyć to wewnętrzne gry np. kawalerów na żonatych czy zawodowców na amatorów. O wielkim zainteresowaniu piłką nożną jako nową dyscypliną niech świadczy fakt że już w roku 1862 tylko w okolicach Sheffield było już 15 klubów, rok później powstał związek FA.
Niepowtarzalna historia klubu zadziałała n wyobraźnię koncernów. Włoski producent opon, firma Pirelli, zainwestowała ostatnio w klub z Sheffield. Klub odcina się od obecnego futbolu i zaznacza, że pieniądze nie były i nie będą nigdy najważniejsze.
Zdecydowanie lepiej wygląda sytuacja Le Havre, najstarszego klubu na kontynencie. Klub założony został w1872 roku i jego wizytówką jest doskonała szkółka piłkarska i znany jest ze świetne pracy z młodzieżą.
Problemem zespołu Le Havre jest to, że ich wychowankowie szybko wyfruwają z rodzinnej akademii piłkarskiej. Gdyby zostawali, Le Havre co roku walczyłoby o mistrzostwo a nie tułało się w drugiej lidze. Praca specjalistów szkolących młodzieży jest doceniana. Działacze Le Havre z Liverpoolem kilka lat temu umowę o współpracy. Dzięki Premiership Francuski futbol jest rozpoznawalny na całym świecie.

Kursy lawinowe dla amatorów ekstremalnego narciarstwa


W Polsce coraz więcej osób chce jeździć na nartach poza trasami. Nie interesuje ich jazda w dół stoku i znów wyciągiem na górę.

Chcą spróbować tras nieznanych nikomu. Celem takich osób jest też pierwszy zjazd, chcą wiedzieć, że to oni zostawili na danym stoku pierwszy ślad. Przy stokach ogólnodostępnych jest to raczej niemożliwe. Ale nie da się ukryć, że amatorzy aż tak ekstremalnych wrażeń narażeni są na różnego typu niebezpieczeństwa, w tym lawiny. Dlatego dla nich właśnie Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe organizuje kursy lawinowe, jednym słowem szkolenia, które nauczą nas, jak dać sobie radę kiedy na trasie zejdzie lawina, lub co gorsza porwie takiego narciarza, który uparł się jeździć poza trasą.

Szkolenie trwa dwa dni, składa się z teorii, gdzie poznajemy wiadomości o lawinach, w teorii zasady postępowania i tak dalej. Część praktyczna to różnego typu symulacje oraz omówienie niezbędnego sprzętu, jaki musi mieć przy sobie każdy narciarz wybierający się poza trasę. Absolutna podstawa to oczywiście detektor lawinowy. Jest to urządzenie, które emituje sygnał co jedną sekundę i dzięki temu pozwala na odnalezienie zasypanych osób. Każda osoba wybierająca się w góry poza trasę powinna mieć przy sobie taki detektor. Jedną z jego funkcji jest nie tylko nadawanie sygnału, ale i jego odbiór, stąd w razie gdy porwany przez lawinę zostanie jeden z uczestników na przykład jakiejś wycieczki czy zbiorowego zjazdu poza trasami, pozostali muszą swoje urządzenia przestawić na funkcję „odbiór”, co pozwoli odnaleźć zaginioną osobę.

Detektory lawinowe to, jak już powiedzieliśmy, podstawa, nie ma mowy o wyjściu bez nich poza trasę, jest to narażanie siebie i innych. Innych informacji o tym, jak postępować, by nie sprowadzić lawiny, jak sobie radzić, gdy jednak mamy z nią do czynienia, przekazane są na kursie. Taki kurs to nieduży wydatek w porównaniu do zalet. Narciarstwo poza trasami to sport ekstremalny, którego uprawianie łączy się z ryzykiem, można je jednak zmniejszyć przed odpowiednią wiedzę.

Rozwój piłki

Brytyjczycy mają nieoceniony wkład w propagowanie i rozwój piłki nożnej w Hiszpanii. W roku 1889 angielski doktor Alejandro McKay oraz górnicy założyli klub Recreativo.
Zawodnicy Recreativo po raz trzeci awansowali do Primera Division dwa lata. Zwyciężając na Santiago Bernabeu 3:0 okrzyknięci zostali rewelacją rozgrywek, zajęli ósmą pozycję co pozwoliło im się spokojnie utrzymać. Największym ich sukcesem jest udział w finale o Puchar Króla, przegrany z Mallorcą w roku 2003.
Wyniki takie są nie do porównania z wynikami Realu czy Barcelony – drużyn niewiele młodszych, lecz zdecydowania bardziej utytułowanych, które od lat są w czołówce najbogatszych klubów i walczą o najwyższe trofea zarówno w lidze jak i europejskich pucharach. Dzięki potężnym budżetom mogą dokonywać spektakularnych transferów sprowadzając gwiazdy najwyższej klasy, bo wiedzą, że ta inwestycja i tak się szybko zwróci.
Przykład HSV pokazuje nam, że niekoniecznie stary zespół musi być skazany na porażkę. HSV ma 120-lat, jako jedyny zespół od 1963 roku nieprzerwanie gra w Bundeslidze. Ten chlubny wyczyn przypomina zamieszczony na stronie głównej zegar, pokazujący czas nieprzerwanej gry w, Bundeslidze, co do sekundy. HSV dzierży rekord 36 meczów bez porażki z rzędu w latach 1982 – 1983. Podopieczni Ernsta Happela wygrali wówczas dwukrotnie tytuł mistrza Niemiec, oraz zdobyli Puchar Mistrzów.
W Hamburgu kibice mogli w przeszłości dopingować takie gwiazdy jak m.in. Franz Beckenbauer, Feliksa Magatha, Uwe Seelera, czy Kevina Keegana. Teraz ich idolami są Rafael van der Vaart, Vincent Kompany i Mohamed Zidan.
Wielki futbol w telewizji
Kryzys dopadł za to Włoch. Według danych Ministerstwa Finansów kluby z Serie A mają zadłużenie na 754 mln euro. Zaproponowano nawet redukcję ligi z 20 do 18 zespołów
Kłopoty to we Włoszech stan normalny. Głośna afera korupcyjna. Degradacja do Serie C Genui. Na powrót czekali dwa lata, ale i tak były problemy z nadużyciami finansowymi, które zarzucane były prezesowi. Komisja nawet zastanawiała się nad ponowną degradacją ale skończyło się tylko na grzywnej.
Kiedyś kibice z Genui mieli zdecydowanie więcej powodów do radości. Klub powstał w 1897 roku i drużyna wówczas dominowała w lidze, okres triumfów zakończył wybuch drugiej wojny światowej. Na odbudowanie renomy potrzeba było pięćdziesięciu lat, warto było poczekać. Rok 1991 to zajęci 4 miejsca w lidze i pierwszy start od wielu lat w europejskich pucharach.

Edson Arantes do Nascimento (Pele)

Edson Arantes do Nascimento (Pele)
Pele urodził się 23 października 1940 roku w Brazylii. Jego ojciec – Joao Ramos do Nascimento “Dondinho” – też był piłkarzem zawodowym, jego specjalnością była gra głową. Bronił barw Fluminense Rio de Janeiro. Młody Pele rozpoczynał bycia pucybutem, zawsze jednak marzył żeby dorównać w karierze, jaką zrobił jego ojciec. Grał jako ofensywny pomocnik lub również grywał jako napastnik Grał w kilku różnych klubach młodzieżowych, mając lat 15 trafił do Santosu, były reprezentant Brazylii, uczestnik finałów MŚ – Waldemar de Brito poręczył za niego.
Przyprowadzające Pelego do klubu powiedział działaczom, – że ten chłopiec, będzie najsławniejszym piłkarzem świata. Przepowiednia byłego reprezentanta się sprawdziła. Pele został najwspanialszym piłkarzem swojego okresu, jego panowanie nad piłką budziło podziw na całym świecie. Słowo Pele oznacza dla wielu fanów “najlepszy na świecie” w latach młodości nie lubił przydomka Pele. O jego geniuszu niech świadczy fakt, że mając niespełna 18 lat po raz pierwszy został mistrzem świata. Debiut w Santosie odbył się gdy miał 16 lat, już rok później, czyli jako 17 letni młodzieniec zadebiutował w kadrze Brazylii i zagrał w żółtej koszulce, w debiucie strzelił bramkę i to nie byle, komu bo odwiecznemu przeciwnikowi i wrogowi Argentynie. Odbywając w roku 1961 klubowe tournee po Francji miejscowa prasa ochrzciła go tytułem Król. Pod koniec lata sześćdziesiątych, gdy jego klub i sam Pele zawitali do Nigerii ustały tam nawet wojny plemienne. Został idolem. Próbował przeprowadzić reformę brazylijskiego futbolu, jako minister sportu. Nie udało mu się jednak zmienić skostniałego i przeżartego korupcją systemu działającego w Brazylii To jedyna porażka, jaką poniósł w życiu. Pasmem wielkich sukcesów była cała jego kariera sportowa – nikt inny tak jak Pele nie rozreklamował futbolu na świecie, a zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych.
W karierze zdobył 1281 bramek w 1363 rozegranych meczach w drużynach seniorskich. W 1964 roku w jednym meczu strzelił 8 bramek.. Zdarzyło mu się przez 5 minut stać na bramce w finale meczu o puchar Brazylii. Pele jest osobistością tak sławną, że jego imię nosi stadion w Maceio, w stanie Alagoas. Stadion ma 30 tysięcy miejsc i w czerwcu 2000 roku rozegrano na nim turniej Copa Dos Campeos, nosi szumną nazwę Stadion Króla Pelego.

Juventus

Juventus Football Club został założony w roku 1897. W 1899 roku zmieniono nazwę na Juventus FC, a w obecnie tradycyjnych biało-czarnych koszulkach piłkarze grają od 1903 roku. Rok później rozegrany został pierwszy mecz oficjalny. W 1905 roku Juventus sięga po pierwsze mistrzostwo Włoch. Pokonując Milan i Genue.. Po pierwszej wojnie światowej aspiracje zespołu wzrosły. W tym samym roku syn założyciele fabryki fiata został mianowany nowym prezesem.
Juventus przyciągał coraz więcej kibiców, więc postanowiono grać na Marsiglia Road. Lata 50 XX wieku to tytuły mistrzowskie w latach 1950, 1952,1958, 1960, 1961. W roku 1954 Giovanni oddał posadę prezesa swojemu bratu, bo chciał poświęcić więcej czasu firmie Fiat.
Na kolejny tytuł mistrzowski fani musieli czekać do 1967 roku.
Giampiero Boniperti w roku 1971 zostaje prezydentem. Kolejne 15 lat (1972-86) To pasmo sukcesów Starej Damy aż dziewięciokrotnie zdobywają mistrzostwo Włoch.
Najtragiczniejszym momentem tamtych czasów pozostający do dziś w pamięci wielu kibiców był finał Pucharu Mistrzów w roku 1985, mecz pomiędzy Juventusem i Liverpoolem. To co miało być meczem marzeń stało się horrorem. Rozwścieczeni kibice Liverpoolu zaatakowali kibiców Juve. Wynikiem tego ataku była śmierć 39 fanów z Włoch. Tragedia na Heysel jest chyba najczarniejszą kartą w historii piłki nożnej.
Wydarzenia to było emitowane na prze bardzo wiele stacji telewizyjnych, w tym także przez TVP. Zamieszki wybuchły około godzin 19. Fani Liverpoolu przedarli się przez ogrodzenie i zaatakowali kibiców Juventusu. Włosi zaczęli uciekać tratując się wzajemnie. Część osób zginęła pod ścianą, która się zawaliła pod naporem tłumu.
Pomimo tragedii mecz rozegrano, a Juventus po raz pierwszy sięgnął po Puchar Mistrzów. W składzie Juventusu występowali wówczas Boniek i Platini.
Rok 1994 to początek pracy wówczas nikomu nieznanego Marcello Lippiego, zyskał on od samego początku uznanie, kibiców, piłkarzy i działaczy. Już w pierwszym sezonie wywalczył pierwszy mistrzowski tytuł od 9 lat i doprowadził zespól Juve do finału pucharu UEFA.
Sezon 1995/96 to już upragniony sukces w Lidze Mistrzów orz 24 mistrzostwo Włoch.
Lippi jeszcze dwukrotnie grał w finale Ligi Mistrzów al. Dwukrotnie przegrywał, w roku 1998 Juventus po raz 25 zdobywa scudetto.

Liverpool

Gdy John Holding w maju 1892 roku zaczynał budowę zespołu nie spodziewał się prawdopodobnie, że buduje coś, co przetrwa ponad wiek a do tego będzie mieć fanów na całym świecie.
Obecny stadion Liverpoolu – Anfield Road – był na początku stadionem lokalnego rywala – Evertonu, który powstał w roku 1878. The Tofees grali na tym stadionie od roku1884, wynajmowali stadion od właścicieli ziemi, na której on stał. John Holding w 1891 roku, wykupił całe prawa do stadionu, i zażądał od Evertonu podniesienia czynszu dwu i pół krotne.
Właściciele Evertonu odmówili i przenieśli się na oddalony o zaledwie o milę od Goodison Park. Podczas przenosin doszło w Evertonie do rozłamu i na starym stadionie postanowiło pozostać trzech piłkarzy. W ten oto sposób mając stadion i 3 piłkarzy John Holding zaczął budować zespól. Na początku zawodnicy uważali sięga prawidłowych spadkobierców Evertonu i chcieli zarejestrować swój klub, ale FA odmówiła rejestracji pod taką nazwą i zarejestrowana została nazwa Liverpool F.C.
Pierwszym dyrektorem zarazem trenerem został Johna McKennę, po nominacji sprowadził do zespołu trzynastu szkockich zawodników. Sezon 1893/1894 klub rozgrywał na boiskach drugiej ligi. Liverpool niepokonany wygrał ligę i awansował do pierwszej ligi. W roku 1896 zespól obejmuje pierwszy z wybitnych trenerów w historii Tom Watson i pracuje on aż do roku 1915 i zawieszenia rozgrywek w związku z wybuchem I wojny światowej.
Liverpool pod jego wodzą zdobywa swoje dwa pierwsze mistrzowskie tytuły w 1901 i 1906 roku. W 1914 roku gra pierwszy raz w finale Pucharu Anglii jednak nie udaje im się go zdobyć. David Ashworth zostaje menadżerem po wojnie, w latach 1921-1923 Liverpool wygrywa dwa razy z rzędu ligę. Kibice na kolejny tytuł mistrza kraju musieli czekać aż ćwierć wieku aż do roku 1947. Jak do tej pory jest to najdłuższy okres w klubowej historii, w którym nie sięgnęli gracze Liverpoolu po mistrzostwo Anglii. Największy upadek w swojej bogatej historii Liverpool zaliczył w roku, 1954 gdy spadli do niższej klasy rozgrywkowej.

Steven Gerrard

Steven Gerrard urodził się 30 maja 1980 występuje na środku pomocy. Jest wychowankiem Liverpool FC. Niewątpliwie jest jednym z kluczowych zawodników grających w The Reds, od roku 2003 jest wybrany na kapitana drużyny. Ceniony za uniwersalność, grał właściwie na każdej pozycji poza bramką. Uważany jest za jednego z najlepszych zawodników na świecie.
Przygodę z piłką zaczynał w drużynie Whiston Juniors, lecz już jako 9 latka dostrzegli go ludzie Liverpoolu. Dołączył do Liverpoolu w 1989 roku. Przechodząc przez kolejne drużyny juniorskie nie grał zbyt często, nie grał również nigdy reprezentacjach szkolonych Anglii.. W wieku lat czternastu mógł przejść do Manchesteru United, jednak postanowił pozostać w swoim kochanym klubie. Pierwszy profesjonalny kontrakt podpisał w roku 1997. Zadebiutował w lidze 30 listopada 1998 roku. Również tym samym sezonie zadebiutował w pucharach europejskich a konkretnie w pucharze UEFA. Pomimo porażki Liverpoolu, jako jeden z niewielu Gerard był chwalony za dobrą postawę. Grał w zastępstwie za kontuzjowanego kolegę i wystąpił w tym sezonie w 13 meczach. W kolejnym sezonie znalazło się już dla niego miejsce na stałe w środku pomocy obok Redknappa. Pierwszą czerwoną kartkę ujrzał w swoich pierwszych derbach rozgrywanych z zespołem Evertonu. Udała mu się ta „sztuka”, pomimo że mecz rozpoczął na ławce rezerwowych. Pierwszą bramkę strzelił w grudniu. Sezon 2001-2002 to już 50 występów i 10 strzelonych bramek W roku 2001 Liverpool zdobył aż pięć różnych trofeów przy bardzo dużym udziale Gerarda. Między innymi strzelił bramkę w finałowym spotkaniu Pucharu UEFA. Pamiętny piękny finał z Alaves zakończony wynikiem 5-4. Wygrał również plebiscyt na najlepszego młodego zawodnika ligi. Kolejne sezony to budowanie coraz silniejszej pozycji w klubie, stał się zawodnikiem ważniejszym niż dotychczas najważniejszy Michael Owen.
Najlepszy sezon w karierze to sezon 2005/2006. Strzelił aż 23 bramki w 53 rozegranych meczach, a w kwietniu został wybrany najlepszym zawodnikiem ligi, wyróżnienie tym cenniejsze, że wyboru dokonują piłkarze. Sezon Liverpool zakończył na trzecim miejscu, w tym sezonie zdobyli również Puchar Anglii.
Prywatnie żonaty z Brytyjką Alex Curran, ślub miał miejsce 16 czerwca 2007; mają dwie córki urodzone w 2004 i 2006 roku. Młodszy kuzyn Anthony jest piłkarzem lokalnego rywala Evertonu. Najlepszym przyjacielem w drużynie jest Jamie Carragher.

Liga Mistrzów

Liga Mistrzów a wcześniej Puchar Mistrzów Krajowych
Założycielami rozgrywek nie była UEFA ale dziennikarze gazety L’Equipe. W momencie, gdy UEFA planowała uformowanie turnieju drużyn narodowych, wydawca L’Equipe – Gabriel Hanot, chciał stworzyć turniej europejski. Hanot, wspólnie z Jacques Ferran’em, stworzyli plan turnieju rozgrywanego przy sztucznym oświetleniu w środy.
Początek w Lizbonie
Drużyny startujące w turnieju zorganizowany przez gazetę nie musiał być mistrzem kraju, wybierano zespoły cieszące się uznaniem kibiców 2 i 3 kwietnia 1955 roku zaproszonych zostało 16 zespołów do turnieju. Następnie zatwierdzono zasady zaproponowane przez L’Equipe. Pierwszych pięć finałów zdecydowanie zdominował Real Madryt, wygrywając je wszystkie. Od tamtego czasu pomimo upływu wielu lat żaden zespól nie może się pochwalić taką passą zwycięstwach. Trzykrotnie pod rząd puchar zdobywali gracze Ajaxu Amsterdam oraz Bayernu Monachium. Żaden jednak z tych klubów nie potrafił utrzymać swojej dominacji na dłużej. Przykładowo Bayern czekał na triumf w Pucharze Mistrzów 26 lat, Ajax musiał czekać 22 lata a Real Madryt aż 32 lata oczekiwał na ponowne zwycięstwo w rozgrywkach Pucharu Mistrzów. W latach 1977 – 1984 Liverpool aż czterokrotnie wygrywał Pucha Mistrzów. Na kolejne zwycięstwo w tym prestiżowym pucharze kibice The Reds musieli czekać do roku 2005, gdy w pamiętnym i dramatycznym finale pokonali wielki AC Milan. Liverpool przegrywał już, 0:3 gdy w ciągu 6 minut odrobił straty a następnie wygrał w rzutach karnych. Bohaterem serii rzutów karnych był Polski reprezentant Jurek Dudek Real dotychczas święcił najwięcej triumfów w tych rozgrywkach, jego piłkarze aż dziewięciokrotnie podnosili najcenniejszy puchar w europie do góry. W finale grali aż 12 razy. Drugi w kolejności Milan zwyciężał sześć razy, pięciokrotnie puchar zdobywał Liverpool a po cztery razy Bayern i Ajax. Mecze w systemie przegrywający odpada były rozgrywane od 1955 roku do roku 1991. W sezonie 1992/93 nadeszły zmiany. Nazpucharu zmieniono na Ligę Mistrzów, wprowadzono kwalifikacje, w których zagrało 8 zespołów. Zwycięzcy dołączyli do 28 zespołów, które awans miały bezpośrednio do pierwszej rundy. Tam wyłoniono 16 par i znów o awansie decydował dwumecz. Zwycięzcy znów zostali rozlosowani w 8 parach i grali systemem przegrywający odpada, 8 zwycięskich zespołów trafiło do rozgrywek ligowych w grupach. Grupy miały po 4 zespoły a zwycięzcy grup grali ze sobą w finale.

Inter

FC Inter powstał 9 marca 1908 roku, założyła go przez grupa działaczy innego zespołu z Mediolanu – dzisiejszego AC Milan. Decyzję podjęło kilku działaczy zmęczonych dominacją Włochów w zespole, postanowili stworzyć swój własny klub. Dali mu nazwę Internazionale(tłum. międzynarodowy). Głównym celem nowej drużyny od samego początku istnienia była otwartość na piłkarzy zagranicznych, którzy praktycznie zawsze i w każdym sezonie znajdowali się w kadrze Interu.
Największą aktywność przy projektowaniu logo wykazał malarz Giorgio Muggiani, zaprojektował on okrągły symbol klubu składający się z dwóch kół – niebieskiego, a w nim czarnego, obydwa kolory otoczone były barwą złotą. W środku także na złotym tle znajdowały się białe litery – FCIM, co znaczyło International Football Club Milan(Międzynarodowy Piłkarski Zespół Mediolan).
Początkowo plan był taki aby nowy klub nazwać “Milano”, jednak ponieważ podobieństwo było zbyt duże do Milanu działacze postanowili nazwać swój klub zgodnie z programem działania nastawionym na otwartość dla piłkarzy zagranicznych.
powstał 9 marca 1908 roku, założyła go przez grupa działaczy innego zespołu z Mediolanu – dzisiejszego AC Milan. Decyzję podjęło kilku działaczy zmęczonych dominacją Włochów w zespole, postanowili stworzyć swój własny klub. Dali mu nazwę Internazionale(tłum. międzynarodowy). Głównym celem nowej drużyny od samego początku istnienia była otwartość na piłkarzy zagranicznych, którzy praktycznie zawsze i w każdym sezonie znajdowali się w kadrze Interu.
Największą aktywność przy projektowaniu logo wykazał malarz Giorgio Muggiani, zaprojektował on okrągły symbol klubu składający się z dwóch kół – niebieskiego, a w nim czarnego, obydwa kolory otoczone były barwą złotą. W środku także na złotym tle znajdowały się białe litery – FCIM, co znaczyło International Football Club Milan(Międzynarodowy Piłkarski Zespół Mediolan).
Początkowo plan był taki aby nowy klub nazwać “Milano”, jednak ponieważ podobieństwo było zbyt duże do Milanu działacze postanowili nazwać swój klub zgodnie z programem działania nastawionym na otwartość dla piłkarzy zagranicznych.

Arsenal

Już w 2 lata po założeniu, Arsenalu, czyli w roku 1888, klub miał swój pierwszy herb. Na herbie widać było trzy kolumny, wyglądały, co prawda jak kominy, ale tak naprawdę były to skierowane w górę armaty. Wynikało to z faktu, że wielu zawodników Arsenalu było pracownikami okolicznych zakładów zbrojnych, z których słynęła okolica. Armaty w herbie sygnalizują związek Arsenalu z Woolwich, pomimo że ponad dziewięćdziesiąt lat temu Arsenal przeprowadził się do innej dzielnicy armaty nadal pozostały znakiem rozpoznawczym Kanonierów. Pod koniec XIX wieku herb klubu nie miał aż takiego znaczenia, jakie przypisuje mu się w obecnych czasach, herb nie był marką, nikt specjalnie nie identyfikował się z nim i występował praktycznie tylko na oficjalnych pismach lub na programach meczowych. Arsenal przeniósł się na Highbury w roku, 1913 ale pomimo przeprowadzki zdecydowana, że w herbie pozostanie nawiązanie do historii. Zmieniono jednak nazwę z Woolwich Arsenal zostałam Arsenal.
W sezonie 1949/1950 światło dzienne ujrzał nowy herb, chyba najsłynniejszy. Widać go było w każdym programie przedmeczowym. Herb miał armatę zwróconą w lewą stronę, gotycki napis Arsenal a od spodem Victora Concordia Crescit – Harmonia rodzi zwycięstwo. Słowa zapisane przez Harryego Homera po zwycięskim sezonie i wspaniałej grze. Kolejne 53 lata to tylko drobne zabiegi kosmetyczne na herbie, ale właściwie pozostawał niezmienny. W sezonie 2001/2002 dodano ze względów komercyjnych więcej żółtego koloru, zmieniając biało-złoty napis Arsenal na żółty. Napis Vicotra Concordia Crescit przemalowano na kolor czerwony, dzięki czemu stał się wyraźniejszy. Wielka rewolucja miała miejsce w roku 2002. Wówczas zdecydowano o całkowitej zmianie herbu, złożyły się na to 2 ważne przyczyny. Pierwsza to taka, że herb z napisem Vicotra Concordia Crescit na przestrzeni lat wielokrotnie zmieniał swoją formułę, miał wiele elementów niewiadomego pochodzenia i trudno było ustalić prawa autorskie do poszczególnych jego elementów. Dlatego klub nie mógł posiadać pełnych praw do wszystkich elementów znajdujących się na herbie. Druga sprawa to, że zarząd klubu uznał, że w obliczu sukcesów i przeprowadzki na nowy stadion należy stworzyć całkiem innowacyjny klubowy herb.

Chelsea Football Club

Chelsea Football Club to pełna nazwa klubu angielskiego mieszczącego się na Stamford Bridge, zawodnicy grają pod przydomkiem “The Blues”. Zespół powstał w roku 1905. Założony przez dwóch biznesmenów a przy okazji fanatycznych kibiców piłki nożnej. Panowie Ci upatrzyli sobie na siedzibę swojego klubu zachodni Londyn, chyba nie przypuszczali wtedy że budują zespól, który później będzie znany na całym świecie.
Zapewni dżentelmeni Ci nie liczyli na sukces, kochali piłkę nożną i dlatego zainwestowali. Zacznijmy historię “niebieskich”. W 1906 r. Chelsea przystępuje do rozgrywek League Two i kończy na 3 pozycji. Taki sukces niewątpliwie był zasługą John’a Robertson’a. Sezon 1907/08 był przełomowy dla historii „niebieskich”, trenerem został David Calderhead, i pozostał on stanowisku aż 26 lat, do dziś jest to klubowy rekord, jako trener wprowadził Chelsea do najwyższej klasy rozgrywkowej.
Największym jego sukcesem było dotarcie do finału Pucharu Anglii w roku 1915. Jako ciekawostkę można podać, że w roku 1936 rozegrali mecz z Krakowską Wisłą na 30 lecie jej istnienia. Od 1931 roku Chelsea bez spadku grała w najwyższej klasie rozgrywkowej, uwieńczeniem tej długiej serii było zdobycie w sezonie 1954/55 Mistrzostwa Anglii. Chelsea zdobyła mistrzostwo w pięćdziesiątą rocznicę swojego istnienia.
W obecnym czasie trenerem był Drake , który sam ubrany w dres uczestniczył w treningach, o drugie zmieniał nastawienie do kibiców, mówił: “przychodzą na Stamford Bridge oglądać mecz, a nie kibicować Chelsea. Ludzie mają jeść, pic i spać myśląc o Chelsea”. Częścią wprowadzania zmian było usunięcie z herbu sędziwego staruszka ( zastąpiono literami). Ostatecznie wszystko zostało wykonane z jego wolą i wraz z przyjęciem nowego herbu klub star się dla kibiców. Drake rozwinął sieć skautingu, dlatego mógł ściągać z niższych lig młodych i zdolnych zawodników a do tego byli żądni sukcesu, ciekawostką jest również to, że niebiescy jako pierwszy angielski klub polecieli na mecz samolotem. Był moment, że mogło się wydawać, że jego wysiłki pójdą na marne, gdy w 1953 roku Chelsea mało nie spadła z ligi, następny sezon był już jednak dla nich lepszy.
Gdy na półmetku sezonu 54/55 Chelsea była na 12 miejscu nikt nie sądził, że może się włączyć do walki o tytuł, jednak po imponującym finiszu „niebiescy” mogli się cieszyć ze swojego pierwszego mistrzostwa Anglii.

Chelsea

Z kolejnego tytułu fani Chelsea cieszyli się po upływie aż pięćdziesięciu lat, mistrzostwo zdobył kolejny rewolucjonista  – Mourinho. Oprócz mistrzostwa zdobyli jeszcze Tarczę Dobroczynności. Lata 60 XX wieku to utrzymywanie się Chelsea w czołówce najlepszych zespołów w Anglii.
W roku 1971 Chelsea zdobyła pierwszy europejski puchar, pokonując w finale Pucharu Zdobywców Pucharów, Real Madryt. Lata 70 to problemy finansowe klubu związane z modernizacją stadionu. W Lata 70-te i 80-te to okres brutalnych kibiców, zwanych HeadHunters, bała się ich cała Anglia, ówczesny dziennikarz, tak opisał chuliganów: Najgroźniejsi byli “Chelsea Headhunters”, czyli “Łowcy głów” z londyńskiej dzielnicy Chelsea, którzy na stadionach pojawiali się jako tysięczna armia chuliganów. Wewnątrz grupy panowały quasi-wojskowy regulamin. “Łowcy głów” szczególnie nienawidzili Żydów, którzy kibicują innej londyńskiej drużynie – Tottenhamowi.
Końcówka lat osiemdziesiątych to spadek do drugiej ligi. Chelsea powraca w latach 90 i zdobywa Puchar Zdobywców Pucharów oraz Superpuchar Europy. Drużyna grała świetnie i w 1999 roku była bardzo blisko zdobycia mistrzostwa, zajęli trzecie miejsce po walce do samego końca sezonu. Niestety kolejne kłopoty finansowe nękają Chelsea na przełomie wieków, klub ma ponad 140 milionów funtów długu. Na szczęście w klub zainwestował multimilioner rosyjski Roman Abramowicz, wyciągnął zespół z długów, teraz Chelsea święci wiele triumfów. Londyńska Chelsea jest obecnie jednym z najbogatszych klubów sportowych na świecie i nikt nie może sobie pozwolić na zlekceważenie ekipy ze Stanford Brige. Twórcą sukcesów by Jose Mourinho, który stworzył maszynę do zwyciężania. „Niebiescy” w sezonach 2004/2005 i 2005/2006 dwa razy z rzędu zdobywali najcenniejsze trofeum w Anglii. Doszli również do finału Ligi Mistrzów. Pomimo że Jose Mourinho już odszedł z Chelsea kibice patrzą w przyszłość wieloma nadziejami, potężny właściciel, wielkie fundusze i dobrzy gracze. Tak buduje się potęgę w dzisiejszym futbolu.

Maradona

Urodził się30 października 1960 roku niedaleko Buenos Aires. W Argentynie, kraju swojego pochodzenia jest półbogiem, obiektem kultu zarówno kobiet jak i mężczyzn. Mieszczący się na pantałyku największych gwiazd piłki nożnej w historii. Pomimo problemu z uzależnienie od narkotyków uznawany jest z autorytet niemalże w każdej dziedzinie.
Karierę profesjonalnego piłkarza zaczął w wieku lat 16 w 1976 roku podpisując swój pierwszy kontrakt z Argentinos Juniors, łącząc się z tym klubem na kolejne 5 lat. Po 5 latach przeszedł do Boca Juniors, zagrał w 40 spotkaniach zdobywając 28 goli, spędził zaledwie rok w jednym z najbardziej utytułowanych klubów w kraju, chcąc się dalej rozwijać przeniósł się do Barcelony, jednak nie odniósł tam jakiś specjalnie wielkich sukcesów, sukcesy w Europie zaczął od nosić po przeprowadzce do Włoch. Grając w latach 1984-1991 w barwach Napoli stał się ikoną tego klubu. Pod jego wodzą zespół dwukrotnie sięgał po mistrzostwo Włoch, Puchar Włoch w 1987 roku oraz w 1989 Puchar UEFA. W reprezentacji Argentyny zadebiutował w 1977 roku, pojechał na Mistrzostwa Świata Espana`82. Maratonie nie było dane pokazać się szerszej publice, ponieważ Argentyna odpadła już drugiej rundzie. W ostatnim meczu rozgrywanym na turnieju Maradona obejrzał czerwoną kartkę. W Meksyku już pod wodzą Maradony reprezentacja Argentyny zdobyła tytuł mistrzów świata, zespół grał świetnie przez cały turniej a w finale pokonali drużynę z RFN. Poza pokazem świetnej gry Diego Maradona na tych mistrzostwach na stałe wpisał się do kronik, zarówno w kategorii „najpiękniejszej” jak i „najbardziej kontrowersyjnej”. Obie bramki padły w meczu ćwierćfinałowym rozgrywanym przeciwko Anglikom, pierwszą bramkę Maradona strzelił ręką, druga bramka była bardzo niesamowita. Strzelił ją po minięciu niemalże wszystkich zawodników drużyny angielskiej jak tyczek. Po tym meczu powstała słynna powiedzenia, że Maradonie pomogła ręka Boga, 19 lat później dopiero się przyznał, że bramka została zdobyta niezgodnie z przepisami. W czasie Mistrzostw Świata rozgrywanych we Włoszech Maradona grał jako kapitan reprezentacji Argentyny, dzięki pomocy Diego reprezentacja dotarła do finału pokonując po drodze między innymi Włochów i Brazylię. W finale trafili podobnie jak przed czterema laty na zespół Niemiecki, który chciał się zrewanżować ze porażkę z Meksyku i się zrewanżował. Niemcy wygrali 1:0.

Popularność klubów

Blisko dziesięć tysięcy osób wzięło udział w ankiecie przeprowadzonej przez SPORT+MARKT na temat wskazania najpopularniejszego zespołu piłkarskiego w Europie. Wyniki pokazują, że najpopularniejsze zespoły są na półwyspie Iberyjskim. Niektóre nazwy zespołów, które trafiły do czołowej dwudziestki mogą być zaskoczeniem.
W badaniu udział wzięło około 9,600 osób, które zadeklarowały zainteresowanie piłką nożną. Pochodzili oni z 16 krajów, co daje średnią liczbę 600 osób z każdego kraju.
Pierwsza czwórka najpopularniejszych to:
1. FC Barcelona
2. Real Madryt
3. Manchester United
4. Arsenal Londyn
Przeprowadzając to badanie naukowcy dokonali również estymacji wielkości bazy kibiców każdego z klubów ujętych w badaniu. Zgodnie z wynikami Barcelona ma obecnie w Europie ok. 50.3 miliona kibiców, Real Madryt 46 milionów, Manchester prawie 33 miliony a czwarty Arsenal niespełna 23 miliony kibiców. Pomimo że kluby angielskie dysponują w swoim kraju większą ilością kibiców niż kluby hiszpańskie, jednak kluby z półwyspu mają więcej kibiców rozrzuconych po całym kontynencie. Na 16 miejscu znalazła się drużyna Wisły Kraków, przypominam, że jest to lista 16 najpopularniejszych zespołów w Europie. 37% ankietowanych Polaków wskazało właśnie na Wisłę, dzięki temu Wisłą pozostawiła inne marki daleko w tyle. Osoba reprezentująca SPORT+MARKT tak skomentowała wyniki, jakie przyniosły badania:
”(…) Obok Chelsea Londyn, to FC Barcelona jest największym wygranym tegorocznej edycji badania. Real Madryt jest nadal bardzo popularny w Europie, ale zmniejszenie bazy sympatyków tego klubu w Europie aż o 11% w ciągu ostatnich pięciu sezonów każe wskazać klub z Madrytu jako największego przegranego w tym badaniu.”
“(…) Fakt, że Chelsea zwiększyła liczbę swoich sympatyków w Europie aż pięciokrotnie wskazuje na dynamikę rynku futbolowego.”
„(…) Europa to nadal rynek oferujący wielkie możliwości rozwoju dla klubów piłkarskich. W ciągu dwu ostatnich dziesięcioleci, wiele z nich zwiększyło swoje obroty cztero- lub pięciokrotnie. Narodowe stacje telewizyjne przestały dominować na krajowych rynkach, a to sprawia, że do piłki nożnej trafiają pieniądze z nowych źródeł i nowych mediów, do tego tworzą się możliwości odkrycia nowych grup docelowych dla oferty klubów”.
Jeżeli przeanalizujemy dokładniej wyniki badań oraz komentarze, jakie udzieliła firma zobaczymy, że jednym z elementów decydujących o popularności klubu była wielkość populacji kraju reprezentującego dany klub. Dlatego w pierwszej dwudziestce znalazły się aż trzy kluby rosyjskie, patrząc w ten sposób musimy dostrzec rewelacyjny wynik Ajaxu.

Dennis Bergkamp

Dennis Bergkamp urodził się 10 maja 1969 roku. Ojciec Dennisa jest wielkim fanem, już od samych urodzin widział w nim piłkarza. Ulubionym jego piłkarzem był Denisa Law. Na cześć Szkota postanowił nadać swojemu synowi ego imię. Niestety trafił na przeszkody formalne i nie mógł zarejestrować imienia, ponieważ imię Denis wymawia się identycznie jak żeńskie imię Denise, dlatego nazwano go Dennis. Karierę piłkarską Dennis rozpoczął w amatorskim klubie z Amsterdamu, a następnie zagrał w Ajaxie gdzie po dwóch latach, w 1987 roku zdobył Puchar Zdobywców Pucharów.
Dennis Bergkamp w ojczyźnie rozegrał 185 meczy, w których strzelił 103 gole. Bergkamp rozegrał siedem sezonów, trzykrotnie został królem strzelców ligi( w 1991 roku: 25 bramek, 1992: 25 bramek oraz w 1993: 26 bramek). Kolejnym klubem w karierze, w jakim występował był Inter Mediolan. Do Interu przeniósł się wraz z klubowym kolegą z Amsterdamu Wimem Jonkiem. Włosi musieli zapłacić za holenderskiego snajpera 12 milionów funtów. Niestety występów w barwach Interu Bergkamp nie może zaliczyć do udanych. W Mediolanie zagrał w 51 meczach ale strzelił w nich tylko 11 bramek.
Dennis Bergkamp podpisał kontrakt z Arsenalem Londyn 3 lipca 1995 roku. Kilka lat temu rodzice Dennisa zginęli w katastrofie lotniczej, dlatego też Dennis nie podróżuje już samolotami!
Jest to bardzo poważne utrudnienie, ponieważ Bergkamp nie gra zazwyczaj wyjazdowych spotkaniach swojej drużyny rozgrywanych w ramach europejskich pucharów. Jednak w spotkaniach, których wystąpi gra na 100% możliwości, dzięki temu jest podstawowym zawodnikiem Kanonierów. Dennis przerwał grę w reprezentacji Holandii. Przychodząc do Arsenalu stał się od razu gwiazdą tego zespołu. Główna cechą były idealna podania na wolne pole do partnerów z ataku. Osiągnięcia Bergkampa:
Puchar Zdobywców Pucharów (1987)
Mistrzostwo Holandii (1990)
Puchar Holandii (1987)
Puchar Holandii (1993)
Piłkarz Roku w Holandii (1992)
Piłkarz Roku w Holandii (1993)
Puchar UEFA (1992)
Puchar UEFA (1994)
Tarcza Dobroczynności (1998)
Tarcza Dobroczynności (1999)
Mistrzostwo Anglii (1998)
Mistrzostwo Anglii (2002)
Puchar Anglii (1998)
Puchar Anglii (2002)
Puchar Anglii (2003)
Piłkarz Roku w Anglii (1998)
Najlepszy strzelec w historii Holandii (37 bramek)
Król strzelców Arsenalu (1998).

Ronaldinho

Ronaldo de Ass s Moreira bardziej rozpoznawalny jako Ronaldinho Gaucho lub zazwyczaj występujący pod nazwą Ronaldinho urodził się dnia 21 marca w 1980 roku w Porto Alegre w Brazylii. Ronaldinho występuje na pozycji cofniętego napastnika lub jako ofensywny pomocnik. Urodziła się w Porto Alegre, jednym z najbiedniejszych miast w Brazylii. Talent Ronaldinho został wyłuskany w klubie Grêmio Porto Alegre. W tym zespole rozpoczął swoją wielką karierę piłkarską. W pierwszej drużynie z Porto Alegre Ronaldinho grał w latach 1998 – 2001 strzelając 77 bramek w 110 rozegranych spotkaniach. W 2001 roku trafił do Paris Saint-Germain, z którym nie zanotował sukcesów, powodem był to, że poza nim nie było żadnego zawodnika prezentującego chociażby podobny poziom piłkarski. W 2003 roku po spekulacyjnej gorączce przechodzi do FC Barcelony. W Barcelonie debiutuje 30 sierpnia 2003 roku, tuż po transferze zainteresował się nowy właściciel Chelsea – Abramowicz. Ronaldinho była wielką gwiazdą w Barcelonie i nikt nie chciał słyszeć o żadnym transferze. Z Barceloną zdobył dwukrotnie mistrzostwo Hiszpanii, wygrał Ligę Mistrzów oraz zdobył Puchar Króla. Będąc zawodnikiem Barcelony został wybrany na najlepszego zawodnika Ligi Hiszpańskiej, w okresie gry w Katalonii uważano go za najlepszego piłkarza globu. Z Barcelony trafił do Milanu i pierwszą bramkę, jaką strzelił była bramka strzelona Interowi.
Bardzo dobry Mundial spowodował że wielkie kluby zaczęły interesować się pozyskaniem Brazylijczyka. Walkę o Ronaldinho stoczyły Manchester United, Real Madryt i FC Barcelona. Ronaldinho wybrał ostatecznie zespół Dumy Katalonii, Barcelona potrzebowała wzmocnienia po nieudanym ostatnim sezonie. Szybko został wiodącą postacią w nowym klubie. Pierwszy sezon to zdobycie przez niego 15 bramek, jednak nie dla bramek został sprowadzony na Camp Nou. W kolejnym sezonie zespól jeszcze został wzmocniony i w sezonie 2004/2005 zespół Barcelony wygrywa rozgrywki i zdobywa tytuł Mistrza Hiszpanii. Następny sezon to również triumf Barcelony w lidze krajowej oraz bardzo cenne zwycięstwo w Lidze Mistrzów. Ronaldinho odgrywał bardzo dużą rolę obu triumfach. Starał się jak mógł zastąpić bramkostrzelnego napastnik Eto`o, jednak podczas gdy on był kontuzjowany walczył samemu o tytuł króla strzelców. Gdy do składu dołączył Messi i tworzyli atak z Eto`o to bardzo dużo asystował wybitnym snajperom.

Marco van Basten

Piłkarz, uznawany za jednego z najlepszych zawodników w historii holenderskiego futbolu. Szkoleniowiec zespołu Holandii kiedyś odnosił wielie sukcesy w barwach Ajaksu i AC Milan. Marco van Basten – wielki piłkarz, znakomity trener i autorytet. Urodził się 31 października 1964, pierwszym klubem był EDO Utrecht oraz UW Utrecht. Jako siedemnastolatek został wyłowiony przez skautów Ajax. Rok później zadebiutował w meczu przeciwko NEC Nijmegen, w debiucie zdobył gola. W reprezentacji zadebiutował w roku 1983 mając nie całe 19 lat, w meczu z Islandią. Bramki nie strzelił, ale grał bardzo dobrze i można było już przypuszczać, że będzie wybitnym piłkarzem. Przyniesie bardzo wiele korzyści każdemu zespołowi, w którym będzie grał. Van Basteja spokojnie możemy nazywać „maszyną do strzelania bramek”, w barwach Ajax strzelił w 133 meczach aż 128 bramek!!! Cztery razy został królem strzelców, trzy razy zdobywał mistrzostwo Holandii i dwa razy puchar krajowy. Przed odejściem z Ajax w finale Pucharu Zdobywców Pucharów zdobył zwycięską bramkę i w ten sposób pożegnał się z klubem. Kuszony super ofertami z najlepszych klubów Europy w 1987 roku przeszedł do Milanu. Z Milanem wygrał wszystko, co można tylko wygrać w piłce klubowej. We Włoszech zagrał w 147 meczach w lidze i strzelił 90 bramek, dzięki temu zapisał się w historii Milanu. W reprezentacji Van Basten również odnosił sukcesy, strzelił 24 bramki w 58 występach. W 1988 roku miał bardzo duży udział w zdobyciu przez Holandię mistrzostwa europy. Pomimo tego że na mistrzostwa przyjechał po kontuzji i tak potrafił zostać królem strzelców oraz odebrać tytuł dla najlepszego zawodnika turnieju. 1992 rok rozpoczął początek końca Van Basteja, większość czasu spędzał w salach lekarzy na zabiegach, rehabilitacji i operacjach. Po długim leczeniu powrócił na boisko na trzy spotkania, ostatnim meczem był występ w finale Europy przegrany z Olympiq Marsylia a w reprezentacji zagrał ostatni mecz przeciwko Polsce w 1992 roku. Decyzję o ostatecznym zakończeniu kariery podjął 17 sierpnia 1995 roku, miał wszystkie niezbędne cech, które pozwoliłyby mu osiągnąć sukces na miarę największych piłkarzy naszego globu. Niestety kontuzje pokrzyżowały jego plany, ze szkodą dla futbolu. Gdyby nie kontuzje zapewne jeszcze prze kilka lat czarowałby nas na boisku pięknymi bramkami tworząc niesamowite trio z Gullitem i Reyjkardem. Tak, to było super trio z cudowny strzelcem na szpicy.

Alan Shearer

Alan Shearer –na boisku dojrzały i stanowczy, poza nim – spokojny i stonowany. Wyśmienity przywódca, wielki autorytet. Alan szerokim łukiem omijał skandale, nocne imprezy i lokale.
Był zawodnikiem, któremu z całą stanowczością nie uderzyła woda sodowa do głowy. Urodził się 13 sierpnia 1970 roku, w Newcastle, właściwie był skazany na zespól Newcastle, ponieważ w jego rodzinie od pokoleń wszyscy byli wielkimi fanami tego zespołu. Futbolem pasjonował się od najmłodszych lat, poświęcił mu całe soje małe wówczas serce. Prze to brakowało mu czasu na szkołę czy umawianie się z dziewczynami. Poświęcił dla piłki właściwie wszystko. Już jako dziecko marzył żeby założyć trykot Newcastle United, jednak nie było tak różowo. Trenerzy nie od początku byli przekonani do umiejętności Alana, pewnie, dlatego że w czasie gry kontrolnej był bramkarzem. 15 letni Alan trafia do FC Southampton i podpisuje amatorski kontrakt, od tej chwili każdą wolną chwilę poświęca na trening. Główne cech, którymi imponuje to ambicja i zaciętość. Potrafił zostawać nawet kilka godzin po zajęciach żeby trenować indywidualnie. Zadebiutował 5 kwietnia 1988 roku w meczu z samym Arsenalem i zapisał się w historii Ligi Angielskiej jako najmłodszy strzelec hat-tricka. W lecie 1992 roku przechodzi do Balckburn Rovers, pierwszy sezon po przeprowadzce nie jest udany w związku z tym ze przez kontuzje został wykluczony z grania. Jednak następny sezon to już sezon mistrzowski dla jego klubu, Balckburn zdobywa pierwszy tytuł w historii. Alan Shearer został uznany najlepszym piłkarzem Anglii i zwyciężył w plebiscycie „France Football”. Kolejne lata to wspaniały okres jego kariery, trzy razy z rzędu zostawał królem strzelców ligi Angielskiej, w roku 1996 prowadzi reprezentację Anglików do półfinału a indywidualnie zdobywa tytuł króla strzelców tej imprezy. W sierpniu 1996 roku trafia do klubu marzeń i jego prawdziwej miłości, do Newcastle. Działacze musieli zapłacić15 milionów funtów za zawodnika, którego mogli mieć za darmo, ale się na nim nie poznali. W pierwszym sezonie w nowym klubie Shearer sięga po tytuł króla strzelców, niestety w drugim sezonie trapiony przez kontuzje nie pograł sobie zbyt wiele. Wystąpił zaledwie w 15 meczach. Karierą postanowił zakończyć 22 kwietnia 2006 roku, spędził w Newcastle 10 sezonów. Pomimo trapiących go kontuzji i już słabszej gry w końcówce kariery zostanie legendą klubu oraz wielu młodych adeptów będzie stawiało sobie jego za wzór.

Dunga

Nieudane mistrzostwa świata w Niemczech spowodowały szereg zmiana w Brazylii, główną zmianą było przejęcie reprezentacji przez Dunge. Urodził się 31 października 1963 roku. Już od dziecka główną jego pasją był futbol, zresztą jak większości małych chłopców żyjących w Brazylii. Pomimo ze rozpoczynał jako napastnik to jego pozycją na boisku była pozycja defensywnego pomocnika. Rozegrał w barwach narodowych 91 meczy, z reprezentacją sięgnął po mistrzostwo świata w 1994 roku oraz po srebro we Francji. Obie wielkie imprezy spędził jako kapitan reprezentacji. Internacional Porto Alegre był jego pierwszym klubem, z tym klubem został mistrzem stanu Rio Grande i w tym klubie również skończył swoją karierę. Następnym klubem był utytułowany Santos, rozegrał tam kilka sezonów a następnie trafił do Vasco da Gamma. W sezonie 1987-1988 zagrał już w Europie, ten sezon spędził we Włoskiej Parmie, ale szybko trafił do Fiorentiny. Największym sukcesem było dotarcie do finału Pucharu UEFA. W roku 1992 trafił do Pascary a z tego klubu do VfB a potem trafił do japońskiej ligi. Przed debiutem w seniorskiej kadrze świętował sukcesy w reprezentacjach młodzieżowych. Z kadrą U-20 zdobył w 1983 roku mistrzostwo świata w tej kategorii wiekowej oraz srebrny medal na Igrzyskach. W 1984 roku z reprezentacją olimpijską zdobył złoty medal na Olimpiadzie w Los Angeles. W reprezentacji seniorów zadebiutował w 1989 roku, grał w niej prze 9 lat, oprócz wspomnianych dwóch medalów mistrzostw świata zdobył mistrzostwo Copa America (dwa razy) oraz puchar konfederacji. Po tym jak zakończył karierę próbował kariery komentatora sportowego, a następnie był dyrektorem technicznym w klubie Jubilo Iwata oraz członka zarządu w QPR. W roku 2000 otrzymał propozycję objęcia reprezentacji Brazylii – jednak jej nie przyjął. Reprezentację zdecydował się objąć dopiero w lipcu 2006 roku. Dunga zapowiedział, że pod jego wodzą reprezentacja odzyska prymat na świecie. Czy da radę? Czy wytrzyma presję? Dowiemy się całkiem niedługo.

Cantona

Eric Cantona – geniusz, rozrabiaka, jako piłkarz zawsze wzbudzał kontrowersje. Jeżeli chcemy scharakteryzować krótko Erica należy użyć słów ekscentryk, miłośnik sztuki, wspaniały przywódca. Prawdopodobnie był najbarwniejszym piłkarzem w ostatniej dekadzie.
Cantona urodził się 24 maja 1966r. w Marsylii we Francji. Już od najmłodszych lat pasjonował się piłką nożną i postanowił związać się z nią na całe życie. W wieku lat 15 został zawodnikiem AJ Auxerre, dwa lata później zaliczył debiut, jednak okazało się że w obecnym klubie miejsca dla niego nie będzie. Trafił do drugoligowego zespołu Martigues na zasadzie wypożyczenia. Bardzo szybko został gwiazdą w swoim nowym zespole i działacze jego macierzystego klubu się po niego zgłosili. 12 sierpnia 1987 roku zadebiutował w reprezentacji w meczu z RFN, zespół przegrał 1:2 a Cantona strzelił jedyną bramkę dla francuskiego zespołu.
Z Auxerre żegnał się w złej atmosferze po awanturze z bramkarza Bruno Martiniego. Z Auxerre trafił do ukochanego klubu – Olimpique Marsylia. Długo miejsca jednak w Marsylii nie zagrzał. Podczas spotkania towarzyskiego, pokłócił się z sędziami, podeptał koszulkę. Został sprzedany natychmiastowo do zespołu z Bordeaux. W roku, 1988 gdy nie otrzymał powołania na mecz z Czechosłowacją, obraził trenera w niewybrednych epitetach i w efekcie przez rok nie otrzymywał powołania do kadry. Z Bordeaux odszedł jeszcze szybciej niż z Marsylii i podobnie jak z pierwszego klubu w efekcie sprzeczki z kolegą klubowym. Natychmiast został sprzedany do Montpellier, ze swoją nową drużyną zdobył puchar Francji. Pomimo dobrej gry jego charakter nadal pozostawał niesforny, ale został powołany do reprezentacji. W Montpellier znowu pobił się w szatni z kolegą z drużyną. Kolejnym zespołem w jego karierze było Limes, jednak, gdy w 1991 roku rzucił piłką w sędziego został zdyskwalifikowany na cztery miesiące. Po tym jak usłyszał wyrok, wykrzyczał w stronę komisji „idioci” poproszony o powtórzenie podszedł do każdego z członków komisji indywidualnie i prosto w twarz powiedział „idiota”. 6 grudnia 1992 roku zadebiutował w Manchesterze United i od pierwszego dnia stał się ulubieńcem fanów, koszulki z jego nazwiskiem sprzedawały się najlepiej w historii. 25 stycznia 1995 roku podczas mecz, gdy schodząc z boiska uderzył obrażającego go kibica został skazany na 9 miesięcy dyskwalifikacji oraz dostał wyrok 120 godzin prac społecznych.

Sporty dla niepokornych


Podczas gdy większości ludzi wystarczy uprawianie joggingu trzy raz w tygodniu, siłownia, rower, basen, zimą łyżwy, latem kajaki, są osoby, które takimi formami aktywności nie zadowolą się na pewno. Nudzi je bieganie po ścieżkach w parku, wolą skakać po budynkach w mieście, lub po skałkach bez zabezpieczeń.

To miłośnicy sportów ekstremalnych. Jeśli tylko pozwala im na to zasobność kieszeni, mają za sobą skoki na bungee, spadochronowe, oraz eksperymenty z różnymi sportami, które mają więcej wspólnego z ryzykiem niż z bezpieczeństwem. Sport ekstremalny to taki, którego uprawianie łączy się z niebezpieczeństwem. Ktoś może powiedzieć, że każda czynność się z nim łączy i jest to prawda, ale sporty ekstremalne to takie, gdzie niebezpieczeństwo jest wpisane w naturę sportu. Na przykład we wspinaczce bulderowej, czyli po głazach bez zabezpieczenia. Chodzi o to, aby pokonać dystans na skałach, ale bez linki asekuracyjnej. Wymaga to oczywiście nie tylko świetnej techniki, ale i odporności psychicznej na stres! No ale są ludzie, którzy potrzebują takiej żyłki niepewności jak powietrza.

To dla nich skoki spadochronowe, wspinaczka bez asekuracji, czy skakanie po przeszkodach w mieście, zwane z francuskiego parkour. Z reguły aby uprawiać takie sporty trzeba mieć ogromną sprawność fizyczną. Siła i wytrzymałość przede wszystkim są tym czynnikiem, który gwarantuje, że będziemy mogli taki sporty uprawiać. Część z nich, jak surfing czy windsurfing wymaga sporych nakładów finansowych, sprzęt jest drogi i na pewno nie na przeciętną kieszeń w Polsce. Dlatego też sporty te są często uprawiane przez biznesmenów, którzy w pracy są przyzwyczajeni do ryzyka, na polu prywatnym chcą odreagować stres również ryzykując. Jest to zjawisko obserwowane na całym świecie, nie tylko w Polsce.

Kolejna grupa osób rozmiłowanych w sportach ekstremalnych to prywatni przedsiębiorcy, którzy zrobili majątek i poszukują metod na spełnienie w życiu prywatnym. To oni stanowią sporą grupę na przykład wyjeżdżających na kursy surfingu do Meksyku. Na szczęście są też sporty takie jak parkour, które uprawiać może każdy, niezależnie od funduszy.

Krzysztof Warzycha

Kilka lat temu, gdy Grecję nawiedziło potężne trzęsienie ziemi, spod gruzów wyciągnięto małego chłopca. Na pytanie „co możemy dla Ciebie zrobić” odpowiedział że „chciałbym spotkać Christofa”
Krzysztof Warzycha urodzony 11 listopada 1964 roku w Katowicach w karierze występował tylko w dwóch klubach w Ruchu Chorzów (1974-1989) i W Panathinaikosie Ateny 1989 – 2004. Warzycha piłkarzem był wyjątkowym, grając w Ruchu Chorzów przeżył zarówno spadek do drugiej ligi jak i zdobycie mistrzostwa Polski. Warzycha został sprzedany z powodów kłopotów finansowych chorzowskiego klubu, w Grecji talent Warzychy eksplodował. Zdobywał kolejne laury, cztery razy był wybierany najlepszym zawodnikiem ligi greckiej, pięciokrotnie zdobywał mistrzostwo Grecji. Został najlepszym snajperem w historii popularnego Panathinaikosu, z powodzeniem grając w Grecji gonił Tomasa Mavrosa – najskuteczniejszego snajpera wszechczasów w lidze greckiej. Zarówno kibice jak i prezes byli zakochani w polskim napastniku. Warzycha związał się z Panathinaikosem na dobre i złe.
Pomimo że Gucio jest posiadaczem jednej z najlepszych restauracji w Atenach oraz dosyć pokaźnej fortuny nadal pozostał normalnym człowiekiem, cenionym za grę na boisku a nie majątek. Warzycha w całej karierze nigdy nie był łączony z żadną aferą czy skandalem. Sukces odniósł dzięki ciężkiej pracy i uporowi na treningach. Wszyscy chyba pamiętamy bramkę strzeloną a właściwie wrzuconą sobie prze bramkarza Ruch? Gucio zachował się w swoim stylu i już nigdy nie odezwał się do tego zawodnika. Przypomnę tylko, że ta bramka kosztowała Ruch spadek z pierwszej ligi. Pomimo że Warzycha rewelacyjnie grał w lidze nigdy nie potrafił przenieść tej dobrej gry do kadry, co prawda rozegrał 50 spotkań, ale strzelił tylko 9 bramek. Doszło do tego, że selekcjonerzy reprezentacji nie wystawiali Gucia na jego nominalnej pozycji środkowego pomocnika, ale ustawiali go na skrzydle. Tak już niestety pozostało, że grając zarówno w Chorzowie jak i Atenach przez kibiców był uwielbiany, strzelał bramkę za bramką – niestety w reprezentacji nigdy nie został w pełni wykorzystany jego potencjał świetnego środkowego napastnika.

Surfing przez morskie fale – jak zacząć?


Jeśli dopiero zaczynasz przygodę z surfingiem, przygotuj się na wydatki, bo jest to puszka bez dna. W sprzęt i szkolenia można włożyć wiele pieniędzy, a wciąż będzie coś, czego nam brakuje. Dlatego warto dobrze przejrzeć ofertę i zanim kupimy wszystko, na minimalnym sprzęcie sprawdzić, czy rzeczywiście ten sport to miłość naszego życia. Najlepiej, takie rozwiązanie polecamy, zacząć naukę od pływania na sprzęcie pożyczonym. W Polsce jest już wiele firm, które organizują wyjazdy na przykład do Portugalii czy Francji, gdzie wypożyczenie sprzętu jest wliczone w cenę, a na których można się przekonać, czy rzeczywiście chcemy związać życie z surfingiem.

Oczywiście jest należysz do osób, które muszą mieć wszystko swoje, aby się zrelaksować i spokojnie podejść do sprawy, polecamy zakup sprzętu używanego. Będziesz mieć swoją własną deskę i osprzęt, ale nie zapłacić za nie fortuny, a najwyżej połowę fortuny, bo sprzęt używany w dobrym stanie z reguły kosztuje właśnie połowę kwoty, jaką zapłacilibyśmy za nowy sprzęt. Do wyjazdu na szkolenie naprawdę warto namówić. Pod okiem specjalistów w kilka dni czy dwa tygodnie nauczysz się podstaw surfingu, windsurfingu, kite surfingu. Otuchy dodadzą ci zmagania ze sobą, sprzętem i pogodą innych uczestników, którzy tak samo jak ty dopiero wymyślili sobie, że chcą spróbować szczęścia na desce.

Jest to o wiele lepszy klimat na początek niż pływanie od razu na zbiorniku, gdzie trenują sami zaawansowani i my. Można się trochę tym załamać. A jeśli otaczają nas początkujący, i wyrozumiały instruktor, to nawet surfing na wielkich falach nie wyda się nieosiągalny. Ale wszystko powoli. Trzeba dużo ćwiczyć, nie tylko na desce, ale i na siłowni, dużo biegać. Surfing wymaga bardzo dużej sprawności ogólnej organizmu. Trzeba być silnym (sprzęt jest lekki, ale swoje waży), trzeba mieć dużą wytrzymałość, trzeba mieć też pewność własnych umiejętności, aby pewnie czuć się na wodzie. Oczywiście doskonała umiejętność pływania to podstawa.

Surfing i inne sporty wodne. Od czego zacząć?


Surfing i windsurfing zyskują sobie miłośników w Polsce, z roku na rok ich liczba rośnie, a na przeróżnych akwenach możemy zaobserwować wzrost liczny osób pływających na różnych deskach. Najtrudniej w Polsce o amatorów surfingu, ale wynika to tylko z warunków pogodowych i wodnych. Po prostu w Polsce nie ma takich fal, aby na desce bez żagla móc spokojnie popływać. Co innego windsurfing, ten cieszy się wzięciem nawet na małych zbiornikach, przy małym wietrze. Są to doskonałe warunki do nauki i ćwiczeń przed wyjściem w morze.

Windsurferzy na spokojnej wodzie uczą się kierowania deską, oswajają z ciężarem sprzętu, a przy okazji i dobrze bawią. Kolejny, najmłodszy, a już popularny sport to kite surfing, czyli pływanie na desce z wykorzystaniem latawca. Ten sport powstał niedawno, jest najmłodszym w tej rodzinie sportów wodnych z wykorzystaniem deski. Latawce pozwalają nie tylko lepiej wykorzystać moc wiatru, pozwalają też na wykonywanie bardzo wysokich skoków. Nie są to bowiem latawce, jaki puszczaliśmy w szkole, mają więcej wspólnego z paralotniami niż z latawcami. W każdym razie przydaje się doświadczenie zdobyte w lataniu na paralotniach. Sport ten cieszy się ogromną popularnością wszędzie tam, gdzie serca zawojował surfing. Kite surfing bowiem pozwala na jeszcze wyższe skoki, jeszcze dalsze przemieszczanie się i ujarzmianie fali.

Co ciekawe, w Polsce organizowane są nawet całe wyjazdy szkoleniowe dla osób chcących się nauczyć surfingu w dowolnej wersji, tyle że na większych falach. Polskie szkoły szkolą zarówno w stosunkowo mało odległych Portugalii czy Francji, jak i w oddalonych o setki tysięcy kilometrów Meksyku, Australii. Koszt takiego wyjazdu na pewno rekompensują wspaniałe fale i pogoda, którą w przypadku tak dalekich wyjazdów ma się już zagwarantowaną.

W Polsce natomiast miłośnicy wszelkiego typu desek skazani są na łaskę i niełaskę pogody, która często płata file. Dobrze jest się zaopatrzyć w piankę, czyli kombinezon do pływania, w razie nagłego spadku temperatury przyda się nawet latem.

Free run i Parkour, dwa nowe sporty ekstremalne w Polsce


Od niedawna free run i parkour cieszą się popularnością również w Polsce. Parkour to protoplasta sportów ulicznych, wywodzi się z Francji, oznacza pokonywanie jakiejś trasy.

Osoby parające się tym sportem ekstremalnym nie chodzą po chodnikach, ale skaczą po gzymsach, po dachach, słowem zrobią wszystko, aby przeszkody pokonać i szybciej, sprawniej, bardziej spektakularnie dotrzeć do celu. Z kolei free run to z angielskiego wolny bieg. Ta dyscyplina powstała, kiedy osoby uprawiające parkour w Anglii zauważyły, że ich podejście nieco różni się od francuskiego. Anglicy stawiali przede wszystkim na satysfakcję z efektów, nie chodziło o szybkość pokonania trasy, ale o efekt wizualny, miało to wszystko dobrze wyglądać na zewnątrz, a osobie uprawiającej free run miało dać satysfakcję z własnej sprawności, siły, osiągnięć.

Dlatego Anglicy wyodrębnili zupełnie nowy sport, free run. Oba cieszą się rosnącą popularnością na świecie, również za sprawą wykorzystania ich elementów w grach komputerowych, gdzie bohaterowie właśnie przy wykorzystaniu technik parkour i free run przemieszczają się po swoim świecie. Oba sporty nadają się raczej dla osób wysportowanych, dobrze zaczynać nie samemu, ale w towarzystwie. Zwłaszcza, że osoby uprawiające parkour są często brane za wandali i straszone policją, dobrze być w takich momentach w grupie. Oczywiście zdarza się, że amatorzy wrażeń uprawiając te dwa sporty balansują nie tylko na granicy dachu, ale i na granicy prawa. To się zdarza, jeśli chodzi o wtargnięcie na posesję i tym podobne.

Natomiast nie tylko to, ale i to, powoduje, że sporty uznano za ekstremalne. Są one przede wszystkim niebezpieczne, bo wykonuje się różne akrobacje bez zabezpieczenia, często na znacznych wysokościach. Wypadki zdarzają się często i są dotkliwe w skutkach, dlatego na parkour czy free run powinny decydować się osoby zaprawione z kontuzjami, najlepiej uprawiające jakiś inny sport generujący kontuzje.

Le parkour czyli sztuka skakania po mieście


Zagranicą coraz częściej, a i w Polsce nie tak rzadko spotkać można młodych ludzi, którzy skaczą po ławkach, klombach, poręczach tak, jakby to była najłatwiejsza i najbardziej naturalna rzecz na świecie.

Choć wymaga to nie lada sprawności fizycznej i siły, wcale na to nie wygląda. Może dlatego, że osoby uprawiające parkour, bo o tym sporcie ekstremalnym mowa, wyglądają na bardzo zadowolone, a ruch po mieście najwyraźniej sprawia im wielką radość. Sam sport, jak i jego nazwa wywodzi się z Francji. Nazwa oznacza przemieszczanie się, sport ten inaczej nazywany jest sztuką przemieszczania się. Za twórcę uchodzi Francuz David Belle.

Sam sport polega na przemieszczaniu się, nie chodzi jednak o chodzenie po chodniku dziwnym krokiem, lecz jak najszybsze pokonywanie danej trasy, najlepiej w sposób efektowny i godny podziwu, wzbudzający ciekawość i zazdrość przechodniów. Osoby uprawiające ten sport ekstremalny nie będą szły ulicą, bo tak jest wyznaczony chodnik, i aby dojść do domu muszą kluczyć między kamienicami, aby wreszcie dojść do swojej.

Nie, osoby związane z parkour przeskoczą przez klomb, zjadą po poręczy, wykonają salto z jednego wzniesienia na drugi, przeskoczą z dachu jednego budynku na drugi. Powtórzmy jeszcze raz, chodzi o to, aby przeszkodę pokonać w sposób jak najprostszy, ale jednak pokonać (a nie obejść czy zignorować, nadkładając drogi). Z kolei w wyodrębnionym z parkour sporcie zwanym free run (z angielskiego wolny bieg) celem jest jak najbardziej widowiskowe pokonanie przeszkody. Wszystkie chwyty dozwolone, skoki, salta, inne triki, chodzi o to, aby bezpiecznie pokonać przeszkodę oraz zwrócić uwagę publiczności. Parkour stawia na skuteczność i szybkość, free run na rozwiązania jak najbardziej spektakularne. Mówi się, że oba te sporty w znaczny sposób wpływają na psychikę osób je uprawiających, ponieważ są uprawiane na ulicy, zmieniają sposób postrzegania świata, ułożenia tras dla pieszych, jednym słowem czasami zmuszają do ich ignorowania.

Wspinaczka dla ambitnych


Osoby, które kochają góry, kochają się wspinać, a każdą wolną chwilę spędzają na ściance wspinaczkowej mogą rozważyć spróbowanie nowego sportu, jakim jest wspinaczka bulderowa. Jest to stosunkowo nowy sport powstały we Francji i w Anglii, nazwa pochodzi o angielskiego słowa oznaczającego głaz, i w istocie sport ten polega na przemieszczeniu się po głazach. Jest jednak jedno ale: jest to sport, który uprawia się bez asekuracji, jednym słowem nie ma żadnych lin, które mogłyby nas złapać w przypadku gdy poślizgniemy się albo staniemy niepewnie, możemy liczyć tylko na siebie. Jest to sport wymagający bardzo dużej pewności siebie, pewności własnych ruchów, ale przede wszystkim ogromnej siły i sprawności fizycznej. Uprawiając wspinaczkę bulderową możemy liczyć tylko na siebie. Nie przyjdą nam z pomocą żadne uchwyty czy inne technologiczne rozwiązania. Tylko my i skała.

Dlatego trasy są bardzo krótkie, dodatkowo stosuje się specjalne materace, które w razie upadku mogą nawet uratować życie. Jest to ważne szczególnie do osób początkujących, które nie mają dużego doświadczenia, a sportu tego trudno się nauczyć „na sucho”, bo po pierwsze każdy teren w naturze jest inny, a bez asekuracji możemy liczyć tylko na własny rozum i umiejętności. Stąd jest to rodzaj wspinaczki uznawany za sport ekstremalny dla osób już doświadczonych, ponieważ jest to jednak dosyć niebezpieczne.

Z drugiej strony istnieją różne techniki, dzięki którym para wspinaczy zapewnia sobie nawzajem asekurację, przykładowo głowy, górnych partii ciała i tak dalej. To buduje zaufanie i ćwiczy siłę woli, przede wszystkim wzmacnia relacje przyjacielskie między osobami uprawiającymi sport ekstremalny, jakim jest wspinaczka bulderowa. Jako jeden z niewielu, sport ten pozwala zyskać przyjaciół na całe życie, do których mamy nieograniczone zaufanie. Należy jednak pamiętać, że ambicja to w tym wypadku nie wszystko, liczy się przede wszystkim siła i umiejętności, a także ogólna sprawność fizyczna, której nie da się zastąpić żadnym sprzętem.

Puchar Narodów Afryki

Puchar Narodów Afryki to jedne z najmłodszych wiekiem turniejów mistrzowskich na świecie. Pierwsza edycja odbyła się 1957 roku, z racji niskiego poziomu ekonomicznego kontynentu początkowe turnieje zawsze odbywały się wo krojonych składach. Uczestniczył w nich głównie gospodarze oraz kraje sąsiadujące, te które mogły sobie pozwolić na pokrycie kosztów przejazdu kadry narodowej.

Puchar Narodów Afryki uważany jest przez wielu za najbardziej atrakcyjny pod względem sportowym dla kibiców. Nie ma tutaj kunktatorstwa i celowania w przeciwników przez odpuszczanie meczów co często spotyka się na przykład na Euro, poziom rozgrywek jest dość wyrównany, czołówkę tworzy wiele krajów, dodatkowo gospodarz zawsze zdobywa czołowe pozycje. System rozgrywek jest identyczny jak w mistrzostwach europejskich, szesnaście reprezentacji gra ze sobą w czterech czterozespołowych grupach. Do fazy pucharowej awansują po dwie najlepsze, dalej rywalizacja odbywa się już systemem pucharowym. Finał to jeden mecz, z dogrywką i ewentualnie rzutami karnymi.

Bouldering czyli wspinaczka po głazach


Jest to jeden z tak zwanych sportów ekstremalnych, bardzo młoda dyscyplina, która cieszy sie na świecie rosnącym zainteresowaniem. „Boulder” – to słowo po angielsku oznacza głaz. Jest rodzaj wspinaczki, ale na małych wysokościach. Podstawową zasadą jest fakt, iż osoby uprawiające bouldering (zwany czasami po polsku wspinaczką bulderową lub balderową) nie korzystają z zabezpieczeń, jakie są tradycyjnie wykorzystywane przez wspinaczy na skałkach. Nie ma tu żadnych linek, haków, nic z tych rzeczy.

Nie wykorzystuje się asekuracji. Odcinki, jakie trzeba tu pokonać, nie są długie, są za to bardzo trudne. Dla przeciętnej osoby praktycznie niedostępne, wydające się niemożliwe do pokonania. Oglądając w sieci filmy pokazujące wspinaczkę bulderową, widzimy, że ktoś to robi, czasem szybciej, czasem powoli, ale że ogólnie dany manewr jest do wykonania. Problemy zaczęłyby się, gdybyśmy sami zechcieli pokonać kilka skał czy głazów, podobnie jak wspinacze bulderowi. Niedoczekanie!

Raczej nam się to nie uda, jeśli nie jesteśmy bardzo silni i sprawni fizycznie. Duża siła jest podstawą do uprawiania tego trudnego, ale bardzo ciekawego sportu. Pasjonaci tej wspinaczki, jak już wspomniano, nie stosują tradycyjnych zabezpieczeń. Układają jednak materace, po angielsku nazywane crachpad, czyli podkładka chroniąca przed zderzeniem, upadkiem, które w razie upadku asekurują wspinacza. Partner, z którym się wspinamy, może asekurować głowę i inne wrażliwe części ciała, ale oczywiście nie jest to tak pewne zabezpieczenie jak w przypadku standardowych wspinaczek. Z tego powodu za wspinaczkę bulderową powinny brać się osoby obeznane ze wspinaczką tradycyjna, bardzo wysportowane, nie bojące się upadku i najlepiej obeznane z upadaniem, które uczyły się go pod okiem specjalistów lub też mają doświadczenia z innych sportów, których uprawianie łączy się z upadkami, bólem, możliwością kontuzji. Osoby początkujące nie powinny próbować wspinaczki bulderowej!

Samuel Eto’o

Samuel Eto’o to chyba jedyny piłkarz pochodzący z kraju afrykańskiego, który zrobił tak oszałamiającą karierę. Oczywiście, już wcześniej zdarzały się gwiazdy z tego kontynentu ale albo miało to miejsce w czasach kiedy piłka nie była tak masowa albo ich osiągnięcia były dużo mniejsze. Samuel Eto’o to zawodnik, który wygrał praktycznie wszystko, zarówno z klubami jak i indywidualnie. Trzykrotnie został uznany najlepszym piłkarzem Afryki, w ostatnich edycjach rankingów FIFA również corocznie plasuje się w ścisłej czołówce.

Samuel Eto’o urodził się w Kamerunie w 1981 roku. Jak większość rodaków nie miał łatwego życia, bieda zmusiła go od najmłodszych lat do ciężkiej pracy. W międzyczasie grał amatorsko w piłkę, jednak nie przeszedł jakiegoś profesjonalnego szkolenia. Kiedy miał piętnaście lat zobaczył go w akcji skaut Realu Madryt i zarekomendował sprowadzenie go do Europy. Niestety, nie znalazł on uznania w oczach trenerów królewskich, był wypożyczany do kilku kolejnych klubów z niższych lig. Dopiero w 1998 roku trafił do Mallorcy z którą zdobył Puchar Króla. Klub popadł jednak w kłopoty finansowe i po zakończeniu kontraktu jako wolny zawodnik Eto’o trafił do Barcelony.

Piłka nożna w Afryce

Przez wiele lat kontynent afrykański był zapomniany jeśli chodzi o piłkę nożną. Co prawda zdarzali się pojedynczy wybitni zawodnicy, jednak zostawali zazwyczaj szybko naturalizowani przez jakiś kraj europejski i ich kontakt z Afryka urywał się. Jednak powoli sytuacja ta zmienia się, obecnie trudno wyobrazić sobie światową piłkę bez gwiazd pochodzących z krajów z czarnego kontynentu.

W Afryce system szkolenia piłkarzy praktycznie nie istnieje. Każdy wybitny zawodnik jest wynikiem przypadku, własnej pracy nad sobą, samozaparcia i chęci wyrwania się z otaczającej rzeczywistości. Dla wielu to właśnie sport jest sposobem na lepsze życie, tak więc afrykańscy chłopcy masowo uprawiają piłkę nożną. Dostrzegły to już kluby europejskie i organizują sieć skautów na kontynencie. Dzięki temu największe talenty w stosunkowo młodym wieku trafiają do silnych klubów z Europy. Jest to ich jedyna szansa na profesjonalne granie, kluby afrykańskie są słabo zorganizowane oraz mają wielkie problemy finansowe. Z racji ubóstwa regionu praktycznie nie istnieje sponsoring sportowy, większość lig ma statut półamatorski a piłkarze muszą dzielić grę z pracą po godzinach.

Sporty ekstremalne czyli jakie?


Coraz większą popularnością cieszą się sporty ekstremalne. Ten zbitek słów pojawia się w mediach tak często, że już nawet nie zastanawiamy się, co to właściwie oznacza. Korporacje i większe firmy organizują dla swoich pracowników wyjazdy na weekendy wspinaczki czy nurkowania. Nikt nie zastanawia się już, że przecież sporty ekstremalne to nie miały być sporty dla każdego! Już z samej ich nazwy można było wywnioskować, że chodzi o sporty wyczynowe, wymagające ponadprzeciętnej sprawności, i to nie tylko fizycznej, ale i psychicznej. Są to sporty dla osób silnych, wytrzymałych, zaprawionych w bojach, a nie dla oderwanych od biurek na przymusowy wyjazd integracyjny urzędników.

Ogólnie mówiąc, chodzi o sporty które łączą się z ryzykiem, dużo większym niż w przypadku sportów standardowych. Są to dyscypliny często nieoficjalne, które nie mają zorganizowanych stowarzyszeń czy organizacji odpowiedzialnych za ich promocję, nie są uprawiana na żadnych zawodach oficjalnych, a jedynie przez osoby zainteresowane osiągnięciem jak najlepszych efektów. Wtedy rzeczywiście możemy mówić o sportach ekstremalnych, a nie w przypadku osób oderwanych po latach bez sportu za biurka i wywiezionych na kurs wspinaczki skałkowej!

Sporty ekstremalne można uprawiać także w mieście, wielu zwłaszcza młodych ludzi sprawdza swoją sprawność pokonując przeszkody w sporcie zwanym parkour. W tej dyscyplinie pokonują na przykład ściany, schody, poręcze skacząc przez nie. Jednocześnie zasada jest taka, aby pokonać przeszkodę w sposób jak najprostszy, czyli nie sugerując się społecznymi wymogami schodzenia po schodach, na przykład z nich zeskoczyć przez barierkę. Sporty te mogą być uprawiane przez każdego, nie potrzebne jest żadne specjalne ubranie, raczej nie stosuje się kasków czy ochraniaczy.

Od czasu upowszechnienia internetu nie są potrzebne książki czy trenerzy, bo wiele trików, pomysłów, inspiracji można czerpać z sieci, gdzie bardziej zaawansowani zawodnicy z innych krajów umieszczają swoje filmy.

Puchar Interkontynentalny

Puchar Interkontynentalny to międzynarodowe rozgrywki piłkarskie rozpoczęte w 1960 roku. Rywalizowały w nim najlepsze drużyny z dwóch kontynentów-Ameryki Południowej oraz Europy. Europę reprezentował zdobywca Pucharu Europy a ostatnio zwycięzca Ligi Mistrzów, Amerykę Południową triumfator Copa Libertadores. Na przestrzeni lat system rozgrywek był różny, wielokrotnie zmieniał się, ostatni tytuł przyznano w 2004 roku.

Pierwsze lata pucharu to dwumecze, mecz i rewanż. O tytule decydowała liczba zdobytych punktów, jeśli była równa to rozgrywano kolejny, decydujący mecz. Od 1968 roku wprowadzono zasadę, że liczą się zdobyte bramki w dwumeczu. 1980 rok to kolejna zmiana, obowiązująca już do końca, Puchar Interkontynentalny to jedno finałowe spotkanie. Zdecydowano również, że finał corocznie będzie rozgrywany w Japonii, miało to pomóc w popularyzacji piłki nożnej zarówno w tym kraju jak i w całej Azji. Mecze finałowe w zależności od sezonu gościło Tokio lub Jokohama.

Surfing, windsurfing, kitesurfing oraz narty wodne.


Z pozoru inne sporty, ale wszystkie mają jedną cechę wspólną. Są to sporty do których uprawiania jest potrzebna woda oraz deska. Wszystko niby wydaje się łatwe i chyba takim jest. Surfing do poruszania się po wodzie wykorzystuje energię fal oraz specjalnie skonstruowaną deskę. Najlepsze fale spotyka się na oceanach i to tam właśnie jest najbardziej uprawiany surfing. Sport ten jest bardzo popularny na Hawajach czy Meksyku.

Jeśli nie możemy skorzystać z dobrodziejstw surfingu, możemy korzystać z windsurfingu. Jest to sport, który do poruszania deski wykorzystuje wiatr, dzięki żaglowi. Sport jest ten uprawiany na całym świecie z racji tego iż fale tutaj są zbędna, a wystarczy tylko woda i wiatr. Jest on również jedna z dyscyplin olimpijskich.

Pomimo tego iż jest to dosyć młody sport, został on spopularyzowany na całym świcie i jest uprawiany przez miliony osób. Windsurfing świetnie nadaje się do rekreacji jak i do uprawiania sportów wodnych. Na specjalnym sprzęcie tak samo jak w surfingu możemy wykonywać przeróżne akrobacje. Innym bardzo ciekawym sportem wodnym, który wykorzystuje wiatr, jest kitesurfing. Sport ten to połączenie deski z latawcem. Tutaj wykorzystuje się nieco inne deski niż w surfingu i windsurfingu,. Na deskach do kitesurfingu pływa się kantem. Specjalny latawiec pozwala na rozwinięcie bardzo dużych prędkości oraz wykonywanie wielu akrobacji z racji małej grawitacji. Bardzo często widzimy również jak kitesurfingowy przeskakują różne przeszkody typu mola lub falochrony. Ostatnim bardzo popularnym sportem który wykorzystuje deskę lub też narty to narty wodne zwane inaczej water-ski.

Do uprawiania tego sportu niezbędna jest motorówka lub skuter wodny. Jadać na nartach również mamy możliwość uprawiania różnego typu akrobacji. Sport ten jest bardzo widowiskowy i ciekawy, a co bardzo ważne może go uprawiać niemal każdy. Jak widać różnorodność sportów wodnych z wykorzystaniem deski jest bardzo duża. Każdy może znaleźć coś dla siebie. Zachęcamy zatem do próbowania każdej dyscypliny.

Deco

Deco to jeden z najlepszych zawodników aktywnie uprawiających piłkę nożną. Z pochodzenie jest Brazylijczykiem, urodził się w 1977 roku w mieście Sao Bernando do Campo. Jako junior grał w wielu klubach brazylijskich skąd przeniósł się do Europy, dokładnie do Benfiki Lizbona. Niestety, nie poznano się tutaj na jego talencie i został wypożyczony do drużyny z niższej ligi. Tam rozwinął się jako piłkarz, zdobywał dużo bramek, dominował w środku pola. W ten sposób zwrócił na siebie uwagę działaczy FC Porto.

Jak się okazało przejście do rywali macierzystego klubu było strzałem w dziesiątkę. Zaledwie po kilku występach przekonał do siebie trenerów i został podstawowym zawodnikiem. Kiedy klub zatrudnił Jose Mourinho jego rola jeszcze bardziej się zwiększyła. Jako wyróżniający się zawodnik został mianowany kapitanem. Z Porto Deco zdobył praktycznie wszystko, od mistrzostwa i pucharu Portugalii po Puchar UEFA i Ligę Mistrzów. W tych ostatnich rozgrywkach został nawet wybrany MVP całego sezonu. Po takich sukcesach kwestią czasu było przejście zawodnika do silniejszego klubu. Okazała się nim być Barcelona, z którą piłkarz ponownie święcił wielkie triumfy.

Liga Sagres

Liga Sagres to najwyższa klasa rozgrywkowa w Portugalii. Jest to 18-zespołowa liga rozgrywająca mecze systemem jesień-wiosna. Każdy klub gra u siebie i na wyjeździe z każdym co łącznie daje 34 kolejki. Czołowe zespoły automatycznie kwalifikują się do Ligi Mistrzów lub do eliminacji tych rozgrywek. Portugalia ma również trzy miejsca w Pucharze UEFA. Najsłabsze kluby spadają bezpośrednio do zaplecza ligi.

Liga portugalska prezentuje wysoki poziom rozgrywek. Wpływ na to ma głównie rozwinięta kultura piłkarska w tym kraju, piłka nożna to sport narodowy Portugalczyków. Dzięki temu kluby są oczkiem w głowie kibiców, sponsorów oraz samorządów. W Portugalii nie ma problemów z nowoczesnymi stadionami, nawet mniejsze kluby dysponują obiektami na poziomie. Jednak o sile ligi decyduje wiodąca trójka czyli dwa kluby ze stolicy Benfica i Sporting oraz Porto. Dawniej liczyła się jeszcze Boavista Porto oraz Vitoria Guimaraes. Jednak ostatnie lata to dominacja tych trzech klubów, na arenie krajowej wygrywają one praktycznie wszystko. Dysponują nie tylko największymi budżetami ale również największym potencjałem kibicowskim oraz rozwiniętymi systemami szkolenia i skautingu. To wszystko sprawia, że liga jest wyraźnie podzielona na kluby walczące o trofea, średniaków oraz te które corocznie wymieniają się w spadkach i awansach.

FC Porto

FC Porto to zdecydowanie najbardziej utytułowany portugalski klub piłkarski. Założony w 1893 roku zdobył w piłce praktycznie wszystkie możliwe trofea. W lidze portugalskiej wygrał 24 mistrzostwa kraju oraz 18 pucharów i 15 superpucharów. W europejskich pucharach triumfował w Pucharze Europy oraz elitarnej Lidze Mistrzów, zdobył Puchar UEFA, superpuchar, oraz dwukrotnie Puchar Interkontynentalny.

Klub rozgrywa swoje mecze na Estadio do Dragao, nowoczesnym obiekcie, który został wybudowany z myślą o Euro 2008. Stadion może pomieścić ponad 50 tysięcy widzów, ma charakterystyczny kształt oraz ciekawe rozwiązania technologiczne. Umieszczone są w jego bryle dwa telebimy, które podczas meczów służą do wyświetlania informacji i powtórek a poza nimi są obracane w przeciwną stronę i znajdują zastosowanie jako telebimy reklamowe. Estadio do Dragao w swojej kilkuletniej historii gościł już wiele ważnych meczy, łącznie z półfinałem mistrzostw Europy i finałem Ligi Mistrzów.

Jak bezpiecznie uprawiać sporty ekstremalne.


Nie ma jednej rady na to aby bezpiecznie uprawiać sporty ekstremalne. Warto jednak zwrócić uwagę na kilka spraw, których przestrzeganie uchroni nas i innych przed niebezpieczeństwem. Sporty ekstremalne niosą ze sobą duże ryzyko kontuzji lub śmierci.

Jest to balansowanie na granicy. Pomimo tego warto zachować szczególna ostrożność i nie rzucać się w wir wydarzeń myśląc, że nam się uda. Prze każdym wyczynem ekstremalnym, warto sprawdzić czy sprzęt jest naprawdę dobrze przygotowany i czy warunki sprzyjają nam do tego aby móc wykonać swoje zadanie. Sprawdźmy też czy w czasie uprawiania sportu w okolicy nie znajdują się inne osoby, które mogą ucierpieć.

To wszystko dotyczy niemalże każdej dziedziny sportów ekstremalnych. Weźmy prosty przykład surfing. Sport niby bezpieczny, ale bez odpowiedniego przygotowania się oraz sprawdzenia dostępnych warunków może okazać się niebezpieczny.

Przed każdym wypłynięciem w celu ujeżdżania fal, warto je obserwować i sprawdzić w którym miejscu się załamują, jaka jest struktura brzegowa. Bardzo istotne jest to aby określić czy mamy do czynienia ze skałami czy też podłożem piaskowym. Spotkanie z dnem skalistym może mieć tragiczne skutki, a przecież tego chcemy uniknąć. Istotnym elementem surfowania jest zwrócenie uwagi na innych surferów u przestrzegania podstawowych zasad. Surfer musi także zwrócić uwagę na różne zwierzęta rekiny czy jeżowe. Spotkania z nimi mogą być bardzo bolesne i niebezpieczne. Każdy kto uprawia sporty ekstremalne, musi przestrzegać jakieś zasady bezpieczeństwa, inaczej może się tak stać iż sport ten będziemy wykonywać po raz ostatni. Wiele osób powie, że bezpieczeństwo w sportach ekstremalnych nie idzie w parze, jednak profesjonaliści wiedzą, że jest to bzdura i dbanie o swoje zdrowie i życie jest bardzo ważne. Sport ekstremalny jest coraz bardziej popularny, przeważnie w śród młodzieży, dlatego szczególnie tam powinien być kładziony nacisk na to aby uprawiali go z wyobraźnią pomimo tego iż w wielu sportach ekstremalnych tej wyobraźni całkowicie jest brak.

Jose Mourinho

Jose Mourinho to obecnie jeden z najsłynniejszych trenerów, człowiek, który pojawił się praktycznie znikąd i zaczął odnosić olbrzymie sukcesy. Oczywiście, jest to wrażenie głównie mniej zorientowanych kibiców, warto wiedzieć, że przez lata był on asystentem Alexa Fergusona w Manchesterze United. Po pewnym czasie postanowił zacząć własną karierę trenerską i wrócił do kraju, do Portugalii.

Pracował w kilku ligowych klubach jako asystent, był pomocny głównie dla zagranicznych trenerów z racji znakomitej znajomości języka angielskiego. Pierwsza jego samodzielna praca to Benfica i wyrzucenie z klubu zaledwie po miesiącu z powodu kłótni z prezesem. Szansę dali mu działacze niewielkiej Uniao Leiria i był to strzał w dziesiątkę. Przeciętny klub w ciągu sezonu znalazł się w czołówce ligi i zagrał z powodzeniem w Pucharze UEFA. To wystarczyło aby dostać propozycję od najbardziej utytułowanego w Portugalii FC Porto.

Surfing czy windsurfing w Polsce.


Niestety wybór tutaj jest dosyć prosty. Mamy wspaniałe morze Bałtyckie, jednak fal na nim nie jest zbyt dużo lub są bardzo nieregularne czego nie lubią surferzy. W surfingu ważne jest rozpoznanie gdzie załamuje się fala oraz ich regularność. Niestety Bałtyk ma zbyt szarpane i nieregularne fale, co nie pozwala na spokojne surfowanie.

Od czasu do czasu zdarzają się okresy, gdzie można surfować jednak nie jest to, na co liczą surferzy. Dlatego na Bałtyk można śmiało polecać windsurfing. Sport ten w odróżnieniu od surfingu posiada nie tylko deskę ale także żagiel, dzięki temu możemy korzystać z siły wiatru do poruszania się po wodzie. Bardzo popularnym miejscem w Polsce cenionym przez wielu surferów jest zatoka helska. W zatoce tej panują świetne warunki aby surfować w czasie sezonu, wietrzny charakter tej zatoki zapewnia nam dobre warunki przez niemal dziewięćdziesiąt procent czasu. Windsurfing jest bardzo łatwy do nauczenia się i nie jest to sport, w którym można odnieść poważną kontuzję. Naukę można zacząć już od małego, z racji tego iż dostępne są lekkie konstrukcje żagla oraz bardzo wyporne deski, które nie są już jak kiedyś tak wywrotne. Windsurfing może uprawiać niemal każdy. W windsurfingu istnieją różne style, w których każdy znajdzie coś dla siebie.

Ci co lubią relaks na wodzie bez szaleństw mogą zdecydować się na uprawianie zwykłego surfowania bez szaleństw. Istnieją jednak inne odmiany jak racing czy freestyle. Ta pierwsza odmian windsurfingu, polega na tym aby rozwinąć jak najszybszą prędkość. Sprzęt do tego stylu jest specjalny, posiada długą deskę oraz dosyć szeroki żagiel. Rozwijane prędkości są dosyć duże i ocierają się o sporty ekstremalne. Najbardziej jednak ekstremalnym sportem jest freestyle.

Tutaj deska jest krótka oraz bardzo zwrotna a żagiel niezbyt długi. Jest to sport ekstremalny i przed jego uprawianiem należy dosyć długo trenować. Jak widać, warunki w Polsce sprzyjają bardziej windsurferom niż surferom dlatego lepiej zacząć naukę tego sportu. Jeśli koniecznie chcemy uprawiać surfing, warto wybrać się do innych krajów, gdzie są o wiele bardziej sprzyjające warunki.

Inter Mediolan

Inter Mediolan to jeden z najsilniejszych klubów piłkarskich we Włoszech. Należy do tzw. wielkiej szóstki, która obejmuje jeszcze Juventus, Romę, Milan oraz Lazio. Są to drużyny, które corocznie walczą o czołowe pozycje, w ostatnich latach wygrywają w lidze praktycznie wszystko.

Inter założono w 1908 roku, od początku istnienia klub stał się bardzo popularny w północnej części Włoch. Od samego początku rywalizuje z lokalnym rywalem AC Milan. Dodatkowym smaczkiem konfrontacji tych zespołów jest fakt, że oba rozgrywają swoje mecze na tym samym stadionie. Jest to słynny San Siro, obiekt mogący pomieścić ponad 80 tysięcy widzów. Co prawda od kilku lat kluby noszą się z zamiarem budowy własnych stadionów ale przeciwne temu są władze miejskie, które obawiają się, ze należący do nich obiekt nie będzie wykorzystywany.

Bezpieczny sport ekstremalny.


Sporty ekstremalne są bardzo widowiskowe i dają niezwykle dużo wrażeń. Wydaje nam się, że Ci którzy je uprawiają maja niewyobrażalną odwagę i ciężko by było nam zdobyć się na taki wysiłek. Jednak sporty ekstremalne to nie tylko ryzyko i balansowanie na niebezpiecznej krawędzi. Istnieje wiele sportów ekstremalnych, które są bezpieczne i mogą być niemal dla każdego. Spójrzmy na skoki buggy.

Skok taki może wykonać niemalże każdy, wystarczy tylko odwaga na jedną sekundę by przechylić swoje ciało w przepaść. Skok trwa zaledwie kilka sekund, ale wrażenia pozostają na całe życie i to jest właśnie to za co kocha się sporty ekstremalne, wrażenia, które nie są zapominane nigdy. Jeśli chcemy uprawiać sporty ekstremalne o niskim ryzyku, warto zainteresować się sportami wodnymi. Sporty takie nie wymagają od nas ogromnej sprawności fizycznej jak to jest ze wspinaczką, zjazdami na nartach czy ekstremalną jazdą na rowerze.

Sporty wodne są dosyć bezpieczne i trudno tutaj o większe urazy jakie mogą wystąpić w czasie wspinaczki. Sporty wodne ekstremalne, można bardzo często uprawiać w grupie. Jednym z takich sportów może być dla przykładu spływ pontonowy lub kajakowy tutaj pod okiem instruktora i niezbyt zburzonej rzeki nic nie może się stać. Jeśli chcemy samodzielnie uprawiać sporty ekstremalne wodne to możemy zainteresować się windsurfingiem lub też kitesurfingiem. Sporty te są bardzo bezpieczne i w podstawowej formie może uprawiać je każdy.

Dopiero potem, po zdobyciu większego doświadczenia i dobrego obeznania się możemy zdecydować się na bardziej akrobatyczne wyczyny. Wspaniale nadaje się do tego windsurfing, który dzięki desce i żaglowi na wodzie jest bardo zwrotny i wykonanie salta z całym sprzętem nie jest rzeczą skomplikowana. Również i dla amatorów prędkości coś się znajdzie. Windsurfing i kitesurfing świetnie nadają się do rozwijania dużych prędkości. Są to sporty bezpieczne i o niskim ryzyku kontuzji jak w innych sportach. A zacząć można je trenować już od małego.

Celtic Glasgow

Celtic Glasgow to jeden z najstarszych klubów piłkarskich w Europie. Założono go już w 1888 roku. Celtic jest jedną z dwóch najbardziej utytułowanych drużyn w Szkocji, druga to Glasgow Rangers. Cała liga szkocka to praktycznie rywalizacja wyłącznie tych dwóch klubów, podziały pomiędzy kibicami nie są tylko sportowe ale również religijne i polityczne. Kibice Celtic to katolicy, zwolennicy niepodległości kraju, sympatycy Rangers to protestanci i rojaliści wobec Anglii.

Celtic rozgrywa swoje mecze na ponad 60-tysięcznym Celtic Park, najnowocześniejszym stadionie w kraju. Dzięki wielu kibicom obiekt na każdym meczu zapełnia się do ostatniego miejsca, wysoka frekwencja utrzymuje się nawet na mniej znaczących spotkaniach pucharowych. Stadion wielokrotnie gościł finały europejskich pucharów. Jednak największymi wydarzeniami są tzw. derby Old Firm.

FC Liverpool

FC Liverpool to jeden z najbardziej utytułowanych klubów w Europie. Założono go w 1892 roku, przed wojną zdobył już kilka tytułów mistrzowskich. Razem ma w swojej kolekcji 18 mistrzostw Anglii, 7 pucharów kraju i pucharów ligi, 15 superpucharów. Jest to jeden z najlepszych wyników w całej angielskiej piłce. Dodatkowo Liverpool odnosił wiele sukcesów w europejskich pucharach. Były całe dekady w których dominował i wygrywał seryjnie. Klub pięciokrotnie wygrał Puchar Europy w tym jeden raz Ligę Mistrzów, trzy razy zdobył Puchar UEFA oraz trzykrotnie Superpuchar Europy.

Liverpool swoje mecze rozgrywa na Anfield Road, obiekcie mogącym pomieścić ponad 45 tysięcy kibiców. Klub ma jedną z najwyższych średni widowni w Europie, według badań przeprowadzonych kilka lat temu trybuny na jego stadionie są najgłośniejsze na świecie. Obecnie trwa proces przygotowawczy pod budowę nowego stadionu na ponad 60 tysięcy widzów.

Sporty ekstremalne dla każdego.


Bardzo popularne stały się ostatnimi czasy sporty ekstremalne. Każdy z nas chciał by poczuć ten dreszczyk emocji i podwyższoną adrenalinę. Dlatego coraz więcej ludzi interesuje się sportami ekstremalnymi. Spróbuję opisać tutaj kilka sportów ekstremalnych, które dostępne są niemal dla każdego. Bardzo popularnymi w ostatnim czasie stały się sporty ekstremalne typu, spływy. Do nich zalicza się taki tajemniczy sport jak hydrospeed jest to port polegający na spływaniu w dół rzeki na plastikowej desce.

Deska ta nie jest zbyt długa, dlatego też mamy wrażenie że część naszego ciała spływa sama. Sport ten nie jest niebezpieczny, można odnieść od czasu do czasu pewną kontuzję, ale wszystko zależy od doboru rzeki. Dla początkujących zaleca się oczywiście rzeki mało zburzone. Innym popularnym spływem jest spływ na kajaku. Sport ten jest bardzo dynamiczny i wymaga wiele wysiłku w sterowaniu kajakiem, ale każdy może się go nauczyć. Warto się nim zainteresować jeśli lubimy jakiekolwiek sporty wodne.

Sport ten możemy podzielić na ekstremalny oraz relaksacyjny, a wszystko to zależy od rzeki. Bardzo popularnym sportem stały się spływy pontonowe.

Są to spływy w grupie i dają wiele wrażeń. Spływy te również można podzielić na kilka rodzai ekstremum. Jeśli nie szukamy mocnych wrażeń wybierzmy spokojną rzekę i doświadczonego instruktora, a na pewno nic się nam nie stanie. Inny sport związany z wodą to nurkowanie. Nurkowanie z natury może wydawać się ekstremalne, ale jest raczej sportem bezpiecznym. Wszystko to zależy od tego jak głęboko chcemy nurkować i w jakich miejscach. Istnieje także nurkowanie bez butli jest to jednak bardzo zaawansowany sport i należy trenować go przez długie lata, aby móc bez butli zanurkować nawet na głębokość 200 metrów. Jeśli koniecznie chcemy sport ekstremalny uprawiać na wodzie, warto zainteresować się surfingiem, windsurfingiem lub kitesurfingiem. Sporty te mają jedną wspólną cechę a jest nim deska. Wszystkie te sporty są bardzo bezpieczne i trudno tutaj o jakąkolwiek kontujże. W dodatku dają nie tylko wiele wrażeń ale po wykonaniu akrobacji, gwarantowany jest wzrost adrenaliny w organizmie. Sport ten może uprawiać niemal każdy.

Eredivisie

Eredivisie jest najwyższą poziomem liga w Holandii. Liga powstała w 1956 roku, występuje w niej osiemnaście klubów. Eredivisie charakteryzuje się ostrym systemem licencyjnym, grać mogą tylko zespoły, które spełniają szereg warunków. Nie chodzi tutaj nawet o same stadiony czy finanse ale o długotrwałe gwarancje finansowe.

Z tego tez powodu często zdarza się, że licencje przyznawane zaledwie na rok mają odwrotny skutek i prowadzą do niestabilności niektórych klubów. Przykładem może być ostatni mistrz kraju AZ Alkmar, który jeszcze rok temu był jedną z silniejszych drużyn w lidze a obecnie ma poważne kłopoty. Co prawda budżet nie jest zagrożony, jednak dotychczasowi sponsorzy wypowiedzieli długoletnie umowy i w sytuacji braku gwarancji klub już w tym sezonie miał problem z licencją.

Rodzaje sportów ekstremalnych.


Sporty ekstremalne pociągają wiele osób. Jest ich dosyć sporo i trudno zdecydować się na jakiś sport. Pokrótce spróbuje opisać różne sporty ekstremalne, być może ułatwi to komuś wybór. Sporty będą dzielone na główne kategorie i ich rodzaje. Jednym z najstarszych sportów ekstremalnych jest wspinaczka i kilka ich odmian.

Wspinaczka to sport bardzo zręcznościowy i przeznaczony dla ludzi o dobrej kondycji oraz takich, którzy znoszą dobrze trudne warunki. Jest to sport wysokościowy i dobrze jeśli ktoś nie ma lęku wysokości, choć zdarzają się oczywiście przypadki i takie. Wspinaczkę możemy podzielić na różne kategorie, jednak każda z nich ma ten sam cel. Istnieje wspinaczka skalna chyba najbardziej popularna, a także lodowa o bardzo ekstremalnym charakterze. Również wspinaczka wysokogórska jak alpinizm czy himalaizm. Dla zwykłych amatorów tego sportu można polecić taternictwo, jest to wspinaczka amatorska bez dużego ryzyka. Innym sportem ekstremalnym jest narciarstwo. Nie chodzi tutaj o narciarstwo klasyczne zjazdowe, ale narciarstwo ekstremalne w trudnych warunkach.

Narciarstwo to dzielimy na freestyle uprawiane niemal wszędzie tam, gdzie nie odważy się zjechać normalny narciarz, połączone z akrobacjami. Również narciarstwo wysokogórskie, uprawiane bardzo często w alpach nazywane skialpinizm. Ostatnia kategorią w tej dyscyplinie są zjazdy ekstremalne. Podobnym sportem do narciarstwa ekstremalnego jest snowboard ekstremalny. Również i on dzieli się na podobne dyscypliny co narciarstwo.

Rozróżniamy tutaj akrobacje i skoki, zjazdy, style free oraz próby prędkości, to nic innego jak rozwinięcie największej prędkości. To waśnie ta dyscyplina daje najwięcej adrenaliny i pociąga za sobą wielu młodych ludzi. To są tylko nieliczne sporty ekstremalne, następnym razem opiszemy inne sporty ekstremalne, które dotyczą wody, a przede wszystkim windsurfing dla tych którzy lubią ekstremum w bezpiecznym otoczeniu jakim jest woda i windsurfing.

Chelsea Londyn

Chelsea Londyn to klub z bogatą historią, założony w 1905 roku, zdobywca wielu trofeów. Jednak jego najświetniejszy okres to ostatnie lata. Nowa era w klubie rozpoczęła się wraz z jego przejęciem przez rosyjskiego miliardera Romana Abramowicza. To on corocznie inwestował kilkaset milionów euro we wzmocnienia, kupował najlepszych dostępnych wtedy na rynku zawodników. Budżet klubu wzrósł kilkakrotnie, zarobki piłkarzy w Chelsea należą do najwyższych we współczesnym futbolu. Jednak o ile w lidze klub zaczął dominować i seryjnie zdobywać mistrzostwa to w pucharach europejskich było już dużo gorzej.

Chelsea Londyn ma na swoim koncie trzy mistrzostwa Anglii, dwa wywalczone już za czasów Abramowicza. Do tego dochodzi kilkanaście triumfów w różnego rodzaju krajowych pucharach. Jeśli chodzi o sukcesy międzynarodowe to do największych należy zaliczyć dwa zwycięstwa w pucharze Zdobywców Pucharów, w 1971 i 1998 roku oraz Superpuchar Europy w 1998 roku.

Rodzaje sprzętu w windsurfingu.


Niegdyś do windsurfingu używano dwóch desek, długich i krótkich. Podobnie miała się sprawa w surfingu. Jednak wraz z rozwojem sportu, windsurfing ewaluował i pojawiały się nowe sprzęty. Windsurfing różni się przede wszystkim długością desek, ich szerokością oraz rozmiarami żagla. Bardzo popularnymi deskami są deski długie, szerokie i dobrej wyporności. Deski takie używa się do pływania amatorskiego.

Styl ten nazywa się freeride i jest praktykowany przez wielu surferów, którzy traktują ten sport jako hobby. Małe deski, lekko zagięte o dużej wyporności używa się w style wave. Syt ten jest bardzo zbliżony do surfingu, gdyż ujeżdża się w nim fale, sterując małym żaglem. Jest to styl dla bardziej zaawansowanych windsurferów. Szerokie deski o bardzo dużej wyporności używa się do ekstremalnego stylu windsurfingu. Deski te muszą być sztywne a żagiel bardzo zwrotny, ma to ułatwić wykonywanie akrobatycznych sztuczek. Styl ten jest zaliczany do sportów ekstremalnych i jest tylko dla doświadczonych windsurferów. Innym bardzo widowiskowym stylem jest slalom, deski stosowane tutaj są bardzo krótkie i tak wyprofilowane aby można było łatwo i szybko pokonać zakręt. Jak wiemy windsurfing jest także sportem olimpijskim. Na olimpiadzie rozgrywana jest specjalna klasa RS:X zwana inaczej racing.

Deski stosowane w RS:X są deskami długimi i służą do wyścigów. Na deskach tych rozwija się bardzo duże prędkości, dlatego deska ta musi być stabilna i mieć dobrą wyporność. Prócz desek w windsurfingu i jego stylach stosuje się różne żagle.

Ma to pozwolić zawodnikom na osiąganie najlepszych wyników. Każdy żagiel ma swoja charakterystykę i swoje odpowiednie przystosowanie do deski oraz stylu. Windsurfing nie jest sportem trudnym, więc nauczenie się go nie jest zbyt skomplikowane. Wraz z własnym rozwojem, jeśli będzie taka możliwość możemy wypróbować różny sprzęt i różne deski. Windsurfing pozwala także na uprawianie stylów ekstremalnych, więc znajdzie się tu coś dla wszystkich. Windsurfing to także duże prędkości na wodzie, więc i amatorzy prędkości znajdą tutaj swój styl i mogą go śmiało uprawiać. Pamiętajmy jednak aby dobrać odpowiedni sprzęt do preferowanego stylu.

CSKA Moskwa

CSKA Moskwa jest jednym z najbardziej utytułowanych klubów piłkarskich w Rosji. Jego historia sięga 1911 roku, kiedy został założony pierwszy klub będący poprzednikiem CSKA. W następnych latach wiele razy zmieniano nazwę, zespół nazywał się OLLS, OPPW, CDKA aż w 1960 roku przyjęto dzisiejsze nazewnictwo. CSKA to centralny sportowy klub armii w dosłownym tłumaczeniu. Właśnie dzięki podleganiu pod wojsko CSKA mógł w przeszłości święcić duże sukcesy. Za czasów ZSRR 7-krotnie zdobył mistrzostwo kraju oraz 5-krotnie puchar.

Po 1990 roku i przemianach podobnie jak większość klubów rosyjskich, także i CSKA został przejęty przez prywatnych właścicieli. Bogaci Rosjanie zaczęli powoli budować silne zespoły, które z powodzeniem grają ostatnio w Europie. CSKA należy do czołówki ligi, w 2005 roku odniósł swój największy sukces-zdobył Puchar UEFA. Także w lidze odgrywa znaczącą rolę, trzy razy wygrał ją, pięć razy triumfował w pucharze kraju i trzykrotnie w superpucharze.

Style w windsurfingu.


Windsurfing narodził się z surfingu i chyba stał się bardziej popularniejszy niż surfing. Dzięki temu iż pływanie na windsurfingu jest łatwiejsze oraz do poruszania się na wodzie nie potrzebujemy większych fal, a wystarczy nam wiatr.

Warunki takie możemy spotkać nie tylko na otwartych akwenach, ale także na zamkniętych obiektach jak jeziora czy duże stawy. Windsurfing stał się ogromnie popularny na całym świecie. Stał się dyscypliną olimpijską na świecie rozgrywane są zawody oraz puchary świata. To, że windsurfing da się uprawiać niemalże wszędzie gdzie jest wiatr i woda to jeden z powodów jego popularności, innym jest to iż w windsurfingu znajdziemy różne style pływania. Każdy znajdzie coś dla siebie od pływania relaksacyjnego przez sportowe po pływanie ekstremalne. Jednym z najpopularniejszych stylów jest freeride. Styl ten jest bardzo rozpowszechniony i znany na całym świecie. Bardzo dobrze nadaje się dla początkujących windsurferów, oraz dla tych którzy nie szukają wrażeń.

Do stylu tego używamy normalnej deski oraz dużego żagla. Innym stylem, bardziej wymagającym jest slalom. Slalom to pokonywanie boi na czas. Styl ten jest bardzo widowiskowy i wymaga dużej wprawy oraz doświadczenia w windsurfingu. Do wykonywania tego stylu niezbędna jest krótka deska, która pozwoli na szybkie zwroty, żagiel także nie jest za duży. Dla tych wszystkich którzy szukają wrażeń i dużej ilości adrenaliny poleca się styl freestyle. To nic innego jak wyczyny akrobatyczne na desce z żaglem. Z początku może wydawać nam się niemożliwe, wykonać salto z żaglem, ale z czasem okaże się to bardzo proste. Styl ten to typowy sport ekstremalny i wymaga bardzo dużego doświadczenia od windsurferów dlatego zalecany jest dla osób, które już obeznały się dobrze z windsurfingiem. Niezbędne jest tutaj ryzyko oraz dobra sprawność fizyczna.

Ostatnim stylem bardzo ciekawym jest racing i formuła. Style te to typowe wyścigi, bardzo podobne do regat żeglarskich. Do ich rozgrywania stosuje się średnie deski i rozwija naprawdę duże prędkości.

Formuladeildin

Formuladeildin jest najwyższą klasa rozgrywkową jeśli chodzi o piłkę nożną na Wyspach Owczych. Liga składa się z 10 zespołów, do niższej spadają dwa, czołowe uzyskują możliwość grania w europejskich pucharach. System rozgrywek jest inny niż na kontynencie, sezon trwa w ciągu jednego roku kalendarzowego a wiosenne, jesienne i zimowe miesiące są puste. Oczywistym powodem tego stanu rzeczy są trudne warunki atmosferyczne panujące na wyspach. Zima potrafi być tak ostra, że nie sposób jest przygotować boiska do gry.

Ligę założono w 1942 roku, posiada ona dwa szczeble. Do najbardziej utytułowanych klubów należą HB Torshavn zdobywca 20-tu tytułów oraz KI Klaksvik-17-krotny zwycięzca. Poza wymienionymi klubami jeszcze dziesięć ma w dorobku tytuły mistrzowskie. Obecnie główna siłą w miejscowej piłce są kluby ze stolicy kraju, to one również prowadzą w klasyfikacji wszech czasów.

Deska do surfingu.


Wielu z nas chcąc zacząć jakiś sport nie wie jak zabrać się za kupienie sprzętu. Szczególnie nie chcemy popełnić błędu gdy sprzęt jest drogi. Dlatego warto zastanowić się jaki sprzęt będzie nam potrzebny, jak dostosować go do naszych warunków oraz czy sprosta naszym wymaganiom. Jednym z takich sportów, który stawia przed nami kilka pytań to surfing. W surfingu jest ważny wybór deski do naszych umiejętności lub też do fal z jakimi przyjdzie nam walczyć. Deskami dla początkujących są deski longboard lub inna ich nazwa malibu.

Deski te są bardzo podobne do desek Hawajczyków, są szerokie oraz o dużej wyporności. Jeśli jesteśmy początkującymi i mamy pewne opory przed surfowaniem, warto wybrać właśnie taka deskę aby przekonać się iż sport ten wcale nie jest taki straszny. Jeśli mamy ciężkie warunki dla surferów, warto wybrać deskę krótszą bardzo podobną do malibu, o nazwie mini malibu. Deski te nadają się do łapania małych fal i świetne są dla początkujących surferów oraz wszędzie tam gdzie fale nie są zbyt duże. Dla bardziej wymagających poleca się deski shortboard, które nawiązują już do sportów ekstremalnych. Deski te są, krótkie dzięki temu można wykonywać szybkie i agresywne zwroty, a także obroty w powietrzu. Do pływania na tej desce, niezbędne są duże fale i szybkie fale.

Deski te raczej nie nadają się dla początkujących. Jeszcze krótszą deską jest deska fisch, która jest niezwykle szybka i podobnie jak deska shortboard nie nadaje się na małe fale oraz dla początkujących. Ci którzy szukają naprawdę ostrej jazdy, powinni zainteresować się deskami gun. Deski te przeznaczone są do ujeżdżania ogromnych fal, daltego ich konstrukcja jest nieco inna niż standardowej deski do surfingu.

Deski te mają specjalne wiązania na nogi, co pozwala trzymać deskę przy dużych prędkościach. Fale które są ujeżdżane w tym stylu mają nawet kilkanaście metrów i są przeznaczone dla tylko zaawansowanych surferów. Styl ten śmiało można nazwać sportem ekstremalnym. Jest tutaj ogromne ryzyko oraz ogromna dawka adrenaliny.

Alpha Ethnik

Alpha Ethniki to grecka nazwa Super Ligi, najwyższej poziomem ligi w greckiej piłce nożnej. Są to rozgrywki w pełni zawodowe, prowadzone przez profesjonalna spółkę powołana w tym celu przez kluby i związek. Liga została założona w Grecji w 1960 roku, wykształciła się z systemu lig regionalnych. Występuje w niej 16 klubów, czołowe mogą liczyć na występy w europejskich pucharach, najsłabsze dwa spadają do niższej ligi.

Grecka Super Liga to plasująca się w pierwszej dziesiątce pod względem poziomu rozgrywek, liga w Europie. Co prawda o jej sile decydują głównie trzy kluby-Panathinaikos, Olympiakos oraz AEK ale również kilka innych ma solidne budżety i dobrych piłkarzy. Konkurencją dla klubów ze stolicy są drużyny z Salonik-PAOK i Iraklis. Szczególnie kilka lat temu nawiązywały one wyrównaną walkę a nawet zdobywały czołowe lokaty. Obecnie w lidze dominuje Panathinaikos i Olympiakos, inne zespoły mają sukcesy tylko sporadycznie.

Panathinaikos Ateny

Panathinaikos Ateny czyli z greckiego Wszechateńscy to klub-ikona greckiego futbolu. Jest to organizacja sportowa wielosekcyjna, praktycznie we wszystkich sportach jej drużyny prezentują wysoki poziom zarówno w kraju jak i na arenie międzynarodowej. Klub został założony w 1908 roku, swoje mecze rozgrywa na Stadionie Olimpijskim, te o mniejszym znaczeniu na obiekcie Gipedo Apóstolos Nikolaidis.

Panathinaikos to 19-krotny zdobywca mistrzostwa Grecji oraz 16-krotny zwycięzca pucharu kraju. Poza tym klub trzy razy triumfował w superpucharze. Jeśli chodzi o sukcesy w europejskich pucharach to zespół corocznie kwalifikuje się do Ligi Mistrzów, gra tam solidnie, zdarza mu się awansować do dalszych faz. Największym sukcesem klubu był finał Pucharu Zdobywców Pucharów w 1971 roku, niestety przegrany. Jedyne międzynarodowe trofeum które zdobył Panathinaikos to nieistniejący już, mało znaczący  Puchar Bałkanów. Drużyna wygrała go w 1978 roku.

Sport ekstremalny w Polsce.


Zapewne wielu z nas widziało sporty ekstremalne w telewizji i samemu chciało by spróbować jak to jest. Czy w Polsce również da się uprawiać sporty ekstremalne? Zapewne tak i jest ich dużo, jednak nie wszystkie muszą dawać taką frajdę.

W zależności od predyspozycji, mamy spory wybór sportów ekstremalnych. Może to być wspinaczka, skoki na buggy, loty balonami czy wyskoki z samolotów. Popularne są także wszelkiego rodzaju spływy na rzece. Jednym z bardzo ciekawych sportów są sporty wodne. W sportach wodnych ekstremalnych rozróżniamy surfing, windsurfing, kitesurfing oraz narty wodne. Surfing nie specjalnie nadaje się nad polski Bałytk, powodem są zbyt małe fale i ich mała okresowość. Dlatego ten sport lepiej odstawić na bok, chyba że mamy możliwość podróżowania tam gdzie fale są większe. Największe fale znajdziemy na otwartych akwenach wodnych oceanach bądź morzach. Dobrymi miejscami do uprawiania surfingu jest Meksyk bądź też Hawaje. Windsurfing to sport, który z powodzeniem możemy uprawiać w Polsce. Bardzo popularnym do tego miejscem jest zatoka helska.

W zatoce tej, w trakcie sezonu możemy spotkać setki surferów. Aby móc uprawiać surfing, potrzebny jest wiatr oraz odpowiedni sprzęt. Nie jest to typowy sport ekstremalny, dopiero jego odmiana wave lub freestyle nadaje temu sportu wrażeń. Style te charakteryzują się ujeżdżaniem fal oraz wykonywaniem akrobacji. Aby móc to robić potrzebny jest specjalny sprzęt oraz duże doświadczenie. Warto jednak trenować, choćby ze względu na to iż styl ten jest bardzo bezpieczny i bardzo mało urazowy niż inne sporty ekstremalne. Następnym bardziej odjazdowym sportem jest kitesurfing, ten młody sport zdobył już duża popularność. Kitesurfing to połączenie deski oraz latawca, który ciągnie nas po wodzie.

W tym sporcie osiągamy naprawdę duże prędkości i możemy robić niezwykłe akrobacje, co nawet w windsurfingu nie jest możliwe. Bardzo popularnym i szybkim sportem stały się ostatnio narty wodne. Jest to sport dla każdego, nawet niepełnosprawnego i można go uprawiać niemal wszędzie tam gdzie jest woda.

Olympique Marsylia

Olympique Marsylia to zdecydowanie najbardziej utytułowany klub piłkarski we Francji. Założony został w 1899 roku, już od samego startu dominował w krajowych rozgrywkach. Co prawda nie zdobył najwięcej tytułów mistrzowskich ale rekompensuje to doskonała forma w europejskich pucharach. Do 10 mistrzostw kraju i tylu samo pucharów klub dołożył zwycięstwa w Lidze Mistrzów i Pucharze Intertoto. Szczególnie to pierwsze jest bardzo wartościowe, Marsylia triumfowała w pierwszej edycji tych rozgrywek.

Klub z Marsylii jest również chyba najpopularniejszy jeśli chodzi o cała Francję. Portowy charakter miasta przekłada się również na klub, który jeśli chodzi o transfery, prowadzi politykę globalną. Występowali tutaj lub ciągle występują piłkarze z różnych krajów, prym wiodą Afrykańczycy. Marsylia ma również doskonały system szkolenia, szczególnie zagospodarowała w tym względzie środowiska emigrantów z uboższych państw.

Olympique Lyon

Olympique Lyon to obecnie najsilniejszy francuski klub piłkarski. Założony w 1899 roku od kilku lat seryjnie wygrywa krajową ligę. Na swoim koncie ma siedem tytułów mistrza Francji, wszystkie zdobyte od 2002 do 2008 roku. Czterokrotnie zwyciężył również w pucharze krajowym, zdobył siedem superpucharów. Poza dominacją w kraju Lyon znakomicie gra n w pucharach.

W ostatnich latach występuje wyłącznie w Lidze Mistrzów, odpada dopiero w fazach pucharowych. Największy sukces w tych rozgrywkach to sezonu 2004, 2005 i 2008 kiedy to dotarł do ćwierćfinałów. Niestety, jak na razie ta faza jest nie do przeskoczenia dla klubu. We wcześniejszych latach zespół dobrze prezentował się również w Pucharze UEFA i Pucharze Zdobywców Pucharów. Najdalej w rozgrywkach międzynarodowych dotarł w PZP, w 1964 roku odpadł dopiero w półfinale.

Po co sporty ekstremalne


Ludzie bardzo często szukają wielu wrażeń i są ciekawi nowości. Mają duża skłonność do ryzyka a adrenalina daje im niesamowite uczucie satysfakcji. Każdy choć raz w życiu przeżył ekstremalna sytuacje i wie iż jest to pomimo wielkiego strachu coś co pociąga.

Dlatego też ludzie wymyślili sporty ekstremalne. Sporty ekstremalne to sporty które są na granicy ryzyka kontuzji, śmierci lub też ogromnego, ale bezpiecznego strachu.

Na świecie istnieje wiele dyscyplin sportowych o charakterze ekstremalnym. Są podzielone na różne kategorie i różnią się różnym stopniem trudności. Są sporty ekstremalne, do których uprawiania potrzebne jest specjalne przeszkolenie lub miesiące treningów. Może to być wspinaczka, sporty powietrzne jak wyskoki ze spadochronem lub też nurkowanie. Istnieje wiele sportów ekstremalnych do których należy specjalnie się przygotować bądź też przejść specjalny trening. Jednym ze sportów ekstremalnych, które wymagają dużo treningów jest surfing.

W zwykłej formie jest to sport dla każdego, jednak pewna odmiana surfingu a mianowicie, pływanie na ogromnych falach jest zadaniem ogromnie trudnym i niebezpiecznym. Ta reguła ma się do wielu sportów ekstremalnych czy to jest zjazd kajakowy, pontonowy czy pływanie na windsurfingu, należy trenować i być pewnym, że jesteśmy gotowi do tego poziomu trudności. Sport ekstremalny to bardzo ciekawa odskocznia od życia codziennego, daje nam wiele emocji i pozwala zapominać o stresie. Uczy nas także respektu do życia i pokazuje nasze słabości. Popularność tych sportów rośnie na całym świecie i sporty ekstremalne są coraz bardziej rozwijane.

U nas największa popularnością cieszą się skoki na bunnge, zjazdy kajakowe czy pontonowe. Również bardzo popularny jest windsurfing, który może być z powodzeniem uprawiany na wielu akwenach wodnych. Jeśli chcesz spróbować sportów ekstremalnych, dobrze zastanów się jakie ryzyko jesteś gotowy podjąć i spróbuj na najniższym poziomie, jeśli ci się spodoba nie ma nic na przeszkodzie aby rozwijać swoje nowe hobby.

Ligue 1

Ligue 1 jest uważana za 5-6 ligę w Europie jeśli chodzi o poziom rozgrywek. Została założona już w 1932 roku co czyni ją za jedną z najstarszych na kontynencie. Praktycznie od samego początku system rozgrywek nie uległ zmianie, w różnych okresach zmieniała się liczba klubów występujących w lidze.

Ligue 1 to obecnie dwadzieścia klubów rozgrywających mecze systemem każdy z każdym, sezon składa się z 38 kolejek. Czołowe dwa zespoły mają zapewniony bezpośredni awans do Ligi Mistrzów, kolejny do eliminacji. Trzy następne kluby grają w Pucharze UEFA. Z ligi spadają trzy najsłabsze drużyny. Obecnie dominującą pozycję w rozgrywkach ma Olympique Lyon, który wygrał mistrzostwo w ostatnich latach siedmiokrotnie z rzędu, dopiero w zeszłym sezonie serię tą przerwało Bordeaux. Z innych czołowych klubów można wymienić Marsylię, PSG oraz Auxerre i Monaco. W zależności od sezonu wysoki poziom prezentują również drużyny Lens i Lille.

Różne sporty ekstremalne.


Na świecie istnieje dziesiątki sportów ekstremalnych. Spróbujmy się przyglądnąć stosunkowo nowym sportom wodnym i tym bardzo popularnym, które potrzebują wody. Jednym z takich sportów jest windsurfing. Windsurfing ma wiele elementów ekstremalnych przede wszystkim w stylu racing czy free style. Wykonywane akrobacje wymagają wielkiej zręczności oraz dużego doświadczenia. Sport ten dostarcza wyjątkowo dużo adrenaliny. Innym bardzo popularnym sportem, ale już nieco odmiennym jest rafting. Sport ten jest ostatnio niezwykle popularny i praktykowany wszędzie tam gdzie zburzona jest rzeka. Nie jest to nic innego jak spływy na pontonie lub kajaku w dół rwącej rzeki. Sport ten jest polecany dla każdego kto szuka adrenaliny przy niedużym ryzyku. Innym bardzo ciekawym sportem jest water-ski. Narty wodne stały sie ostatnio bardzo popularne, również z tego względu iż mogą go uprawiać także niepełno sprawni. Water-ski nie jest sportem zbyt trudnym i ma różne stopnie trudno, zapewnia wiele wrażeń oraz podnosi adrenalinę. W zależności od stopnia zaawansowania, możemy pokusić się o szybszy rajd na nartach. Jednym z bardzo dużych plusów tego sportu jest to iż wystarczy nam jakikolwiek większy akwen aby pojeździć na nartach wodnych. Stosunkowo nowym sportem wodnym o charakterze ekstremalnym jest hydrospeed. Sport ten to spływanie na plastikowej desce w dół rzeki. Jest to sport który dopiero się rozwija.

Jest to dosyć niebezpieczny sport gdyż można narazić się na wiele kontuzji, nawet stosowanie kombinezonów piankowych nie uchroni nas przed odrapaniami oraz guzami. Są to jednak uroki sportów ekstremalnych, niemal każdy niesie w sobie ryzyko oraz możliwość kontuzji. Jednak satysfakcja oraz ogromna dawka adrenaliny powoduje, iż sportów tych nie da się nie uprawiać.

Sporty ekstremalne mają coraz więcej zwolenników i są coraz to bardziej popularne, wraz z popularnością powstaje coraz to więcej dyscyplin, choćby tak ekstremalna dyscyplina jak prasowanie na wysokości, które ma zwolenników na całym świecie i pomimo swojego absurdu jest bardzo ekscytujący.

Paris Saint Germain

Paris Saint Germain jak na warunki europejskie jest stosunkowo młodym klubem. Został on założony w 1970  roku z myślą o zagospodarowaniu kibiców piłki w stolicy Francji. Przed wojna dominował Racing jednak po wojnie futbol w mieście upadł. Ligę zdominowały kluby z prowincji, zdarzały się sezony w których stolica nie miała w lidze nawet swojego przedstawiciela.

PSG to obecnie bardzo popularny klub, swoją potęgę zbudował w oparciu o bonusy jakie daje stolica kraju. Mnogość sponsorów i kibiców to ogromny budżet i środki na najlepszych zawodników. W ciągu kilkunastu lat od powstania  klub stał się jednym z najbardziej utytułowanych w kraju. Już w latach 80-tych zdobył mistrzostwo kraju oraz puchar, udanie debiutował na arenie międzynarodowej. Jeśli chodzi o cały dorobek to PSG dwukrotnie zdobył mistrzostwo kraju, sześć razy został wicemistrzem. W pucharze wygrywał siedmiokrotnie, poza tym ma na swoim koncie dwa puchary ligi oraz trzy Superpuchary. W europejskich pucharach największy sukces odniósł w 1996 roku kiedy to zdobył Puchar Zdobywców Pucharów. Poza tym w 1993 grał w półfinale Pucharu UEFA a w 2001 w finale Pucharu Intertoto.

Sporty extremalne.


Woda ma w sobie coś co pociąga wiele osób. Jest świetnym ośrodkiem rekreacyjnym. Można spędzić nad nią czas samemu lub z rodziną i nigdy się nie nudzić. Zwłaszcza w czasie upałów, plaże są pełne ludzi i bawiących się dzieci. Woda to także, świetne miejsce do uprawiania sportów, a przede wszystkim sportów ekstremalnych.

Niemalże na każdym akwenie wodnym czy rzece możemy uprawiać sporty ekstremalne. Na otwartych wodach, bardzo popularne są sporty na desce. Surfing, windsurfing lub kitesurfing mają w sobie wiele elementów ze sportów ekstremalnych. Są jednak typowe sporty ekstremalne jak hydrospeed. Sport ten również wykorzystuje deskę, jednak służy ona do spływu po rzekach. Jest to jeden z najmłodszych sportów ekstremalnych, uprawiany przez nieliczną grupę.

Bardzo często można narazić się na różne kontuzje, dlatego sport ten jest jednym ze sportów o dużym ryzyku. Głównym założeniem hydrospeedu jest spływanie dziką rzeką na plastikowej desce. Deska nie jest dużych rozmiarów, większa część naszego ciała wystaje poza nią. Dlatego ciało narażone może być na kontuje, do pływania na hydrospeed używa się specjalnych kombinezonów piankowych, których zadaniem jest ochrona przed niebezpieczeństwami. Sport ten nie wymaga wyjątkowej sprawności fizycznej, za to dostarcza wiele adrenaliny. Trudność tego sportu zależy od rzeki na jakiej będziemy płynąć. Jak wiemy rzeki bardzo się różnią może być o spokojnym nurcie lub też bardzo wzburzona. Warto zwrócić tutaj uwagę na to, aby nie przerosła ona naszych umiejętności. Na początku warto skorzystać z rady instruktora i spróbować spływów pod jego okiem na niezbyt zburzonej rzecze. Ten sport ekstremalny daje wiele wrażeń, a zwiększony poziom adrenaliny to coś normalnego.

Dla wszystkich którzy lubią sporty na desce zawsze mogą spróbować hydrospeed. Jest to nowatorski sport ekstremalny i być może okazać się dobrym sportem do propagowania go w śród innych sportowców ekstremalnych. Jak widać nie tylko windsurfing lub surfing musi być ekstremalny.

Pele

Pele to jeden z najwybitniejszych piłkarzy. Pochodził z biednej rodziny i już jako dziecko musiał pracować fizycznie. Szczęśliwie, zobaczył go jeden ze skautów klubowych i od razu wziął do zespołu. Debiutował w Santosie w wieku zaledwie 15 lat. Już od pierwszych meczy został doceniony przez trenerów i publiczność, był doskonale wyszkolony technicznie, imponował sprytem i szybkością.

Z Santosem zdobył wielokrotnie mistrzostwo Brazylii oraz puchar kraju, udanie występował w Copa Libertadores. Jednak prawdziwe sukcesy odniósł z reprezentacją. Pomimo młodego wieku jak na ówczesne czasu, zabrano go na mistrzostwa świata w 1958 roku. Pierwsze mecze spędził na ławce rezerwowych ale w końcowej fazie turnieju trener zaczął dawać mu szansę. Wykorzystał ją, Brazylia wygrała turniej a Pele został okrzyknięty gwiazdą. W kraju jego gra została doceniona przez władze, nagroda był nowy samochód. Kolejne turnieje nie były jednak udane, Pele był często faulowany, łapał z tego powodu kontuzje. Nosił się nawet z zamiarem zakończenie reprezentacyjnej kariery, jednak w 1970 roku wystąpił w Meksyku. Brazylia ponownie wygrała mistrzostwo a sam Pele został wybrany do jedenastki gwiazd. Był to ostatni turniej w karierze zawodnika, pożegnalny mecz na żywo śledziło 200 tysięcy kibiców.

Ekstremalne sporty na desce.


Uprawiając sport, bardzo często szukamy dodatkowych wrażeń. Jest wiele dyscyplin sportowych, które po modyfikacjach stały się sportami ekstremalnymi. Sporty takie dają o wiele więcej wrażeń i są dla ludzi szukających adrenaliny. Często mogą być niebezpieczne, ale przede wszystkim to pociąga wszystkich do ich uprawiania.

Ekstremalne wyczyny można zauważyć na wszystkich wodnych sportach przy których posługujemy się deską. Jednym z takich sportów może być kitesurfing. Kitesurfing łączy deskę do surfingu oraz paralotnie. Pozwala to na surfowanie o wodzie posługując się siła wiatru. Surfing taki jest bardzo szybki, charakteryzuje się również tym iż, inaczej niż w przypadku deski, płyniemy na kancie deski.

Sport ten pozwala na wykonywanie wielu akrobacji w powietrzu, a także na przeskakiwaniu innych przeszkód wodnych. Jest to bardzo młody sport i niezwykle widowiskowy. Innym sportem, który posiada w swojej odmianie ekstremalne wyczyny to windsurfing. Styl free pozwala na wykonywanie wielu akrobacji. Do sportu tego potrzebna jest specjalna krótka deska i dosyć niski żagiel, który pozwoli na zwrot i wykonywanie przewrotek. Windsurferzy wykorzystując wiatr potrafią unieść się nad taflą wody i wykonać różne ekstremalne figury. Dla wielu osób są to wyczyny nie wyobrażalne, gdyż wyskok z deską i żaglem oraz zrobienie salta jest bardzo efektowne. Matką tych wszystkich sportów jest surfing. Sport ten jest bardzo stary, jednak od niedawna wykorzystywany do ekstremalnych wyczynów.

Styl ekstremalny w surfingu uważany jest za bardzo niebezpieczny. Zawodnicy próbują ujeżdżać tutaj ogromne fale, które mają niesamowitą prędkość oraz dochodzą do kilkunastu metrów. Żaden zawodnik nie może poradzić sobie z pokonaniem takiej fali samodzielnie, dlatego też aby móc znaleźć się na jej szczycie musi być wciągnięty na nią motorówką lub skuterem. W odpowiednim momencie odczepia się i zdany jest tylko na siebie. Tak wielkie fale to ogromny żywioł, w przypadku upadku, jest ogromne niebezpieczeństwo, że surfer już nie wypłynie.

Diego Maradona

Diego Maradona uważany jest za jednego z najwybitniejszych piłkarzy w historii światowego futbolu. Niektórzy, razem z Pele, plasują ich jako dwójkę bezkonkurencyjną dla pozostałych. Maradona urodził się w 1960 roku na prowincji Argentyny, jako nastolatek trafił do Argentinos Juniors. Dobre występy skutkowały przejściem do najpopularniejszego klubu w kraju Boca Juniors.

W Boca Maradona grał fenomenalnie, w 40 meczach strzelił 28 bramek. Klub wytransferował go do Barcelony z którą zdobył kilka trofeów, m.in. Puchar Króla i Puchar Ligi, jednak nie udało mu się wygrać mistrzostwa. Skonfliktowany z władzami przeniósł się do włoskiego Napoli. To tutaj odnosił z klubem największe sukcesy, dwukrotnie wygrał mistrzostwo, trzykrotnie puchar oraz zdobył Puchar UEFA. W 258 meczach strzelił aż 115 bramek. Kolejnym klubem była Sevilla, jednak brak sukcesów spowodował zmiany w składzie i pozbycie się zawodnika. Ostatnie lata kariery to skandale i dyskwalifikacje, swoje występy w zawodowym futbolu zakończył w Boca Juniors.

Ekstremalne sporty wodne.


Ludzi pociąga ryzyko oraz adrenalina, dlatego ciągle poszukują sposobu na jej podniesienie. Bardzo dobrym sposobem na to są różnego rodzaju sporty. Różnie to bywa z tymi sportami, mogą być bardzo niebezpieczne lub wyjątkowo bezpieczne przy zachowaniu należytej ostrożności.

Dużą popularnością cieszą się sporty wodne, które również mają swoje odpowiedniki sportów ekstremalnych. Surfing to sport bardzo popularny, przede wszystkim w śród młodzieży. Nie jest to sport niebezpieczny gdy wybierzemy dla siebie odpowiedni sprzęt, zapoznamy się z rodzajami fal i ich powstawaniem, a także gdy wybierzemy dla siebie odpowiednie miejsce do surfowania.

Surfowanie może być wtedy przyjemne i relaksacyjne. Jest jednak pewna odmiana surfingu, którą można śmiało nazwać ekstremalna i dedykowana jest tylko dla doświadczonych surferów. Jest to ujeżdżanie bardzo dużych i szybkich fal. Fale te są tak wielkie i pędzą z taką siła, że aby móc się na niej znaleźć z deską potrzebna jest motorówka, która wciąga surfera na początek fali. Jest to bardzo widowiskowy sport i zarazem bardzo niebezpieczny.

Deski to tego sportu są ze specjalnymi wiązaniami, które przy ogromnej prędkości ułatwiają surferowi utrzymania jej na miejscu. Innymi sportami wodnymi z elementami ekstremalnymi są windsurfing oraz kitesurfing. Ten pierwszy wykorzystuje deskę podobną do surfingu z żaglem. Żagiel ten pozwala na wykonywania przeróżnych akrobacji, zawrotów i przewrotek. Bardzo często surferzy wykorzystują do tego nie tylko wiatr i żagiel, ale także fale. Sport ten jest ogromnie widowiskowy i zadziwia wiele osób tym jak zwinne wydają się te małe żaglówki i jak wiele można nimi zrobić na wodzie. Ci co szukają więcej wrażeń na wodzie z wykorzystaniem deski, wynaleźli dosyć młody sport, który nazywa się kitesurfing. Kitesurfing to połączenie deski z wielkim latawce. W tej dyscyplinie inaczej niż w surfingu, jeździ się na kancie deski. Pozwala to na osiąganie szybkich prędkości oraz dzięki sile nośnej wiatru, akrobacji i przeskoków nad przeszkodami typu molo.

SSC Napoli

Napoli to jeden z najpopularniejszych włoskich klubów piłkarskich. Ma siedzibę w jednym z największych miast kraju Neapolu, został założony w 1926 roku. Swoje mecze rozgrywa na ogromnym obiekcie San Paulo, mogącym pomieścić ponad 80 tysięcy widzów. Klub ma bardzo oddanych kibiców, nawet w latach w których występował w Serie B na jego mecze przychodziło po 50-60 tysięcy widzów. To dzięki nim Napoli pomimo problemów finansowych jest w stanie grać na wysokim poziomie.

SSC Napoli to klub który w przeszłości należał do najsilniejszych we Włoszech. Na swoim koncie ma zwycięstwa w lidze 1 1987 i 1990 roku, jeden superpuchar kraju, trzy puchary oraz Puchar UEFA z 1991 roku. Warto zauważyć, że większość tych osiągnięć miało miejsce na przełomie lat 80 i 90-tych, kiedy to właściciele drużyny zbudowali zespół, który mógł wygrywać z każdym. Do jego gwiazd należał głównie Maradona, który stał się ikoną klubu. To dzięki niemu klub dominował nie tylko w lidze ale również z powodzeniem walczył w międzynarodowych pucharach.

Atletico Madryt

Atletico Madryt zostało założone w 1903 roku, jest jednym z najbardziej utytułowanych klubów hiszpańskich. Praktycznie w całej historii zespołu ogromny wpływ miała rywalizacja z lokalnym rywalem-Realem Madryt. To pojedynki pomiędzy tymi klubami napędzają koniunkturę na piłkę w stolicy kraju, prowadzą do wielkich transferów. Przyjęte jest, że żaden piłkarz nie zagra w klubie jeśli występował u rywala. Niestety, Atletico Madryt pomimo bogatej historii, nie należy do największych sił w krajowej piłce, wyprzedza klub zarówno wielka dwójka-Real i Barca jak i takie zespoły jak Valencia czy Sevilla. Jeśli chodzi o tabelę wszech czasów to lepszy dorobek ma również Athletic Bilbao.

Atletico Madryt miało najwięcej problemów w czasie dyktatury Franco. Generał wyraźnie faworyzował Real, to ten klub dysponował największymi środkami, mógł sprowadzać największe gwiazdy. Oczywiście Atletico również ma swoje sukcesy. Zespół dziewięć razy zdobył tytuł mistrza, osiem wicemistrza, dziewięciokrotnie wygrał Puchar Króla, trzy razy Superpuchar.

Niesamowite sporty wodne.


Wielu z nas uwielbia spędzać czas nad woda. Często jest to zwykły relaks, odpoczynek lub wędkarstwo. Czasami relaksujemy się w inny sposób, pływając lub też żeglując. Dużym zainteresowaniem cieszą się także rowerki wodne, łódki, kajaki czy dla bardziej doświadczonych żaglowce.

Dla innych to wszystko za mało i żądają więcej od tego żywiołu. Dużym zainteresowaniem cieszą się takie sporty jak surfing, windsurfing czy kitesurfing, zwane bardzo często sportami ekstremalnymi. Jest w tym trochę prawdy, bo każdy z tych sportów może być wykorzystany do ekstremalnych wyczynów. Surfing jest najstarszym sportem i to on był inspiracją do stworzenia windsurfingu czy kitesurfingu. W każdym z tych sportów wykorzystujemy deskę. W surfingu tradycyjnie wykorzystujemy deskę oraz siłę nośna fali.

Do poruszania się pow wodzie wystarczą nam tylko fale, duże lub też mniejsze, jednak każdy surfer powie, że im większa tym lepsza. W ten sposób zrodził się styl surfingu, który można śmiało nazwać sportem ekstremalnym. W stylu tym wykorzystuje się specjalną deskę z wiązaniami do pokonywania ogromnych fal. Fale te mają nawet kilkanaście metrów wysokości a rozwijane na niej prędkości są bardzo duże. Windsurfing to połączenie surfingu z żaglem. Żagiel pomaga nam wykorzystać siłę nośną wiatru, dlatego do jego pływania nie są potrzebne fale. Choć również istnieje styl WAVE, który wykorzystuje właśnie fale do poruszania się, choć i w tym wypadku w windsurfingu nadal jest potrzebny żagiel. Tutaj, podobnie jak w surfingu, również występuje styl ekstremalny.

George Hagi

George Hagi to najwybitniejszy w historii rumuński piłkarz, zdobywca wielu trofeów indywidualnych i drużynowych. Urodził się w 1965 roku, był wychowankiem klubu Farul Constanca. Później trafił do najbardziej utytułowanego klubu rumuńskiego, Steaua Bukareszt. Wystąpił w jej barwach w meczu o Superpuchar Europy, strzelił nawet bramkę. Jako wyróżniający się zawodnik przeszedł do ligi hiszpańskiej, dokładnie do Realu Madryt.

W  Hiszpanii grał przeciętnie, wytransferowano go do Barcelony, jednak z okresie gry w tym kraju nic nie zdobył. Zaliczył również krótki epizod we włoskiej Bresci z którą spadł z ligi. Kiedy wydawało się, że będzie zmuszony zakończyć karierę, odezwał się do niego Galatasaray Stambuł, klub który stawał się powoli znaczącą siłą w tureckiej i europejskiej piłce. Ostatnie lata kariery zawodniczej spędził właśnie tam odnosząc wiele sukcesów.

Super Lig

Super Lig to zawodowa liga piłkarska w Turcji, założona w 1959 roku, jednak obecny kształt uzyskała na początku lat 90-tych. W lidze występuje osiemnaście klubów, które rozgrywają mecze systemem każdy z każdym. Rozgrywki prowadzone są w standardowy sposób dla europejskiej piłki, sezon zaczyna się na jesieni a kończy wiosną. Trzy najsłabsze spadają do niższej ligi, czołówka gwarantuje sobie występy w europejskich pucharach. Turecka Super Lig należy do najsilniejszych w Europie, szczególnie ostatnie 10 lat przyniosły znaczne podniesienie jej poziomu.

Ogromne środki zainwestowane przez sponsorów w poszczególne kluby doprowadziły do tego, że drużyny tureckie bez problemów dają sobie radę na arenie międzynarodowej. Super Lig dzięki wysokiemu poziomowi oraz znakomitym wynikom klubów w europejskich pucharach gwarantuje czołowej drużynie bezpośredni awans do Ligi Mistrzów, kolejna ma prawo występu w eliminacjach. Następne trzy awansują do Pucharu UEFA.

Krótka historia surfingu.


Surfing wydaje się sportem nowoczesnym a co za tym idzie nowym. Jednak nie wiele osób wie, że surfing powstał w IV naszej ery, a wynalazcą najprawdopodobniej byli Polinezyjczycy, choć stolicą surfingu uważa się Hawaje.

Dzieje się tak ponieważ w siedemnastym wieku na wyspach hawajskich zauważono po raz pierwszy jak tubylcy poruszają się na deskach wykorzystując moc fali. Okazało się, że to właśnie Polinezyjczycy przywieźli tutaj tą sztukę pływania na desce wykorzystując siłę nośną fal.

Europejczycy nie zachwyceni tą sztuką, zaczęli ukulturalniać tubylców na własny sposób. W ten sposób surfing zaczął zanikać. Odnowiony został dopiero w dwudziestym wieku przez pewnego Anglika i Hawajczyka, który znał stare obyczaje hawajskich tubylców i był jednym z niewielu, którzy umieli pływać na desce, inaczej mówić surfować. Początkowo pływanie polegało na leżenie i pozycjach siedzących, dopiero później opracowano zaawansowane techniki stojące.

Surfingiem zainteresowano się na całym świecie, jednak sport ten nie zachwycał aż tak bardzo. Powodem były duże i bardzo nie wygodne deski a co za tym idzie bardzo ciężkie. Wraz z zainteresowaniem, udoskonalano deski do surfingu. Starano się aby deska miała opływowe kształty i była wykonana z lekkich materiałów. W późniejszych latach gdy tyko pozwoliła na to technika, wykonywano deski z poliestru. Deski te zdobyły ogromna popularność ponieważ były lekkie i zwinne. Duża popularność zrobił także wymyślony statecznik, który pomagał utrzymać na wodzie równowagę. Dziś wytwarzane deski są bardzo dobrej jakości,wytrzymałe a przy tym bardzo lekkie. Na tynku dostępne jest kilka modeli desek, co pozwala na dobranie takiej deski jaka najbardziej nam odpowiada, oraz do takiego stylu jaki preferujemy. Surfing stał się modnym sportem, przeważnie w krajach, których warunki pozwalają na uprawianie tego sportu. Bardzo popularny jest w śród młodzieży dla których nie jest to tylko spędzenie czasu czy sport, ale także pewnego rodzaju kultura. Surfing to także bardzo często organizowane zawody, a także możliwość sprawdzenia się i pokonywania jak największych fal.

Galatasaray Stambuł

Galatasaray Stambuł to wyjątkowy klub na skale światową. Jest jednym z nielicznych, które oprócz znaczenia czysto sportowego posiadają również głębsze, społeczne. Galatasaray został założony w 1905 roku, już od samego początku istnienia stał się jednym z popularniejszych w kraju. Obecnie należy do wielkiej trójki klubów ze Stambułu, obok Fenerbahce i Besiktasu.

Galatasaray jest najbardziej utytułowanym klubem tureckim. Jako jedyny zdobył europejskie trofeum. W 2000 roku wygrał Puchar UEFA, w tym samym sezonie triumfował również w Superpucharze Europy. Jeśli chodzi o tytuły krajowe to klub 17-krotnie zdobył mistrzostwo kraju, czternaście razy wygrał puchar oraz 10 razy superpuchar.

Schalke 04 Gelsenkirchen

Schalke 04 jest bardzo popularnym klubem piłkarskim w Niemczech, szczególnie wielu kibiców ma na terenie Zagłębia Ruhry. Klub założono w 1904 roku, jednak nie jest to drużyna utytułowana. Przez wiele lat Schalke 04 grało w niższych ligach, jeśli triumfowało to tylko w rozgrywkach regionalnych. Po zawiązaniu zawodowej ogólnokrajowej ligi zespół nie był zaliczany do najsilniejszych.

Schalke 04 ma na swoim koncie siedem tytułów mistrza Niemiec, jednak wszystkie zdobyło w rozgrywkach regionalnych. Ostatni pochodzi z 1958 roku, tak więc w pełni zawodowej piłce klub jeszcze ligi nie wygrał. Poza tym Schalke 04 wygrało czterokrotnie krajowy puchar, właśnie te zwycięstwa należą do najwartościowszych z tych osiągniętych na krajowym podwórku. Jednak największym sukcesem w historii klubu bez wątpienia jest zdobycie Pucharu UEFA w sezonie 1996/97. Zespół pokonał wtedy w finale po dramatycznym meczu zakończonym w karnych Inter Mediolan.

Windsurfing czy surfing.


Decydując się na sport wodny mamy wiele możliwości, kajaki, żaglówki, łódki i inne urządzenia pływające, nurkowanie czy zwykłe pływanie. Bardzo często młodych ludzi fascynuje surfing albo windsurfing. Jest to sport bardzo widowiskowy i dający niezwykle dużo frajdy. Trudno jednak, wybrać tylko ten jeden. Aby zdecydować się na surfing musimy pamiętać, że do jego uprawiania niezbędne są dobre fale. Jeśli nie będziemy mogli korzystać z fal, surfing może nas przestać fascynować i dawać nam radość.

Dlatego ważne jest abyśmy surfowali tam gdzie są odpowiednie fale. Fale takie bardzo często można znaleźć na akwenach otwartych, morzach czy oceanach. Niestety do surfingu nie nadają się jeziora ani duże rzeczki. Jest to jedna z wad surfingu, tym bardziej że im większe fale tym surfowanie staje się przyjemniejsze. Inaczej ma się sprawa z windsurfingiem, sport ten wykorzystuje jedynie wiatr. Oczywiście istnieje odmiana windsurfingu, zwana wave, ale i tak do jej uprawiania potrzebujemy żagla, co prawda mniejszego niż przy RS:X ale jednak jest potrzebny,.

Windsurfing to wspaniały relaks nie tylko na morzach czy oceanach, ale także na większych jeziorach, a niektórzy pływają nawet na rzekach. Dlatego tez warto zastanowić się przed ostatecznym wyborem i zakupem szeptu. Być może wybór windsurfingu ze względu na położenie geograficzne lub dostępność do morskich czy oceanicznych fal będzie lepszym wyborem. Windsurfing to nie tylko zwykłe pływanie na falach. Tak samo jak w przypadku surfingu i tu możemy wykonywać wiele akrobacji, a czasami nawet bardziej zaawansowanych niż na zwykłej desce surfingowej. Należy także zwrócić uwagę iż windsurfing, jest tak popularnym sportem ze odbywają się regularne zawody a także rozgrywany jest na igrzyskach olimpijskich. Jak zwykle wybór należy do was, surfing czy windsurfing, a może jeszcze jakiś innych wodny sport, być może warto zainteresować się kitesurfingiem? To nic innego jak połączenie deski oraz latawca, który wykorzystując wiatr ciągnie nas czasami z ogromną prędkością po tafli wody.

Manchester United

Manchester United jest jednym z najpopularniejszych klubów piłkarskich na świecie. Został założony w 1878 roku, w następnych latach przekształcał się wielokrotnie by w 1902 roku przyjąć ostateczny kształt organizacyjny. Na początku swojego istnienia klub miał kłopoty finansowe jednak dzięki wsparciu zamożnych sympatyków szybko je rozwiązano. Zaowocowało to zdobyciem mistrzostwa kraju już przed wojna, w 1908 roku. Kolejne lata to następne sukcesy, puchary kraju oraz drugi tytuł w 1911 roku.

Manchester United swoje mecze rozgrywa na supernowoczesnym stadionie Old Trafford, który może pomieścić prawie 80 tysięcy widzów. Oprócz zwyczajnych trybun znajdują się na nim loże vipowskie, stadion United był jednym z pierwszych na świecie na którym w takich proporcjach wykorzystano zamożna grupę kibiców. Obiekt wielokrotnie gościł najważniejsze imprezy, to tutaj odbywały się mecze mistrzostw świata a także finały europejskich pucharów.

Co to jest windsurfing.


Wakacyjne wyjazdy nad morze to nie tylko leżenie na plaży, chodzenie po gorącym pisaku i miłym spędzaniu czasu w kurorcie. To także woda i wszystkie związane z nią zabawy czy sporty wodne. Spędzanie czasu nad wodą to wspaniały czas do sportowego relaksu czy hobbistycznego uprawiani asportów wodnych. Jednym z bardzo popularnych sposobów na wykorzystanie wody oraz wiatru jest windsurfing. Windsurfing pochodzi od znanego wszystkim surfingu i powstał mniej więcej w pięćdziesiątych latach. Połączenie deski z żaglem pozwoliło wielu osobom cieszyć się sportem podobnym do surfingu. Surfing to specyficzny sport dla, którego musi być spełniony jeden ważny warunek, a jest nim fala.

Bez fali nie możemy uprawiać surfingu, natomiast możemy uprawiać windsurfing. Sport ten do napędzania deski wykorzystuje żagiel i wiatr. Jak wiemy, wiatry występują bardzo często na otwartej powierzchni, szczególnie wodnej. Dzięki temu windsurfing może być uprawiany niemal wszędzie tam gdzie jest akwen wodny, natomiast surfing, nie. Windsurfing zdobył ogromna popularność i dziś nie tylko rozgrywane są regularne zawody, ale jest praktykowany przez miliony osób na całym świecie.

Do windsurfingu wykorzystuje się deski, bardzo podobne do desek w surfingu. Deski te mają specjalny otwór gdzie wstawia się masz. Zarówno deski jak i maszty z żaglami maja bardzo różne rozmiary i kształty. W windsurfingu można uprawiać kilka dyscyplin, mogą to być zawody typu Racing, czy formuła. Windsurfing to również bardziej rozrywkowe zawody jak slalom, czy freestyle. Są to dyscypliny dosyć szybkie, które potrzebują charakterystycznego sprzętu. Szczególnie freestyle, to styl windsurfingu dowolny, który charakteryzuje się rożnymi akrobacjami i szybkimi zawrotami.

Styl bardzo widowiskowy i popularny w śród młodych. W windsurfingu najbardziej popularnym stylem jest free ride. Styl ten jest praktykowany przez wszystkich amatorów i początkujących. Jest to swobodne poruszanie się na desce z wykorzystaniem wiatru, bez zbyt wielkich prędkości i widowiskowych zawrotów. Do tego stylu używa się przeważnie długich szerokich desek i stosunkowo dużych żagli.

Krótka historia windsurfingu


Akweny wodne dla ludzi lubiące relaks, są bardzo popularne. Wiele osób uprawia różne sporty wodne, w zależności na co pozwalają warunki na wodzie. Bardzo popularnym sportem na otwartych oceanach jest surfing, nie sprawdza się on jednak na tych wodach gdzie są zbyt małe fale.

Jak wiemy surfing wykorzystuje siłę nośna fal i dzięki temu możemy utrzymać się na powierzchni wody stojąc na desce. Sport ten jest bardzo widowiskowy i dosyć trudny do nauczenia, jednak daje wiele satysfakcji i co wielu zależy, adrenaliny. Dla tych, którzy nie mogą uprawiać surfingu ze względu na małe fale, wymyślono windsurfing. Sport ten jest dosyć młody i swoje powstanie zawdzięcza Kalifornijczykom, a może raczej popularyzację, gdyż nad windsurfingiem pracowano w wielu krajach jednocześnie. Windsurfing to nic innego jak połączenie deski z żaglem. Deska podobna do surfingu, połączona jest z żaglem za pomocą specjalnego przegubu. Wykorzystywane są rożne deski w windsurfingu w zależności od stylu pływania. Tak samo jest z żaglami, żagle jakie wykorzystywane są w windsurfingu również zależne są od stylu pływania.

Sport ten choć dosyć młody bardzo szybko zjednał sobie wielu użytkowników. Jest praktykowany na całym świecie przez wiele osób. Jego popularność jest tak wielka, iż został wpisany na listę sportów olimpijskich. Głównym stylem rozgrywanym na olimpiadzie jest styl formuła. Styl ten bardzo podobny jest do regat żeglarskich. Jedną wielką zaletą windsurfingu jest to iż do jego uprawiania nie potrzebujemy, fal jak w przypadku surfingu a jedynie wiatru. Dzięki żaglowi możemy pływać o wiele dalej niż deską, a przy tym pływanie jest dłuższe i bardziej wydajne. Surfing polega na ciągłym szukaniu i wspinaniu się na falę. W windsurfingu wystarczy poczekać na dobry wiatr, a ten często jest na akwenach wodnych i już możemy cieszyć się pływanie.

W zależności od wybranego stylu potrzebujemy mniej lub więcej wiatru. Windsurfing mimo swojej wielkiej popularności nie wyparł surfingu, oba te sporty są praktykowane na całym świecie przez wielu ludzi.
Tagi: akwen, woda, historia, windsurfing, sport, fale
Description: Surfing jest jednym z popularniejszych sportów wodnych, niestety można go uprawiactam gdzie są duże fale.
Keywords: historia Windsurfingu, gdzie uprawiać surfing



Recent Comments

Szukaj

Trening piłkarza to oczywiście praca nad mięśniami nóg. a więc nad grupą zginaczy i prostowników uda. które działają na staw kolanowy. To właśnie staw kolanowy podlega największym obciążeniom podczas uprawiania tego sportu, stąd częste doniesienia o uszkodzeniach tego stawu u piłkarzy. Urazy najczęściej dotyczą łękotki. która znajduje się w przedniej części stawu kolanowego. W trakcie meczu trwa twarda walka między napastnikiem a pilnującym go obrońcą. Wślizg. element obrony, czasem kończy się urazem nogi napastnika. .