Wimbledon dla Lambet i Wildinga

Lipiec 1913 roku Maurice E. McLoughlin zdobywał tenisowe doświadczenie w Stanach Zjednoczonych grając przeważnie na cementowych kortach. Stamtąd przeniósł się na Wimbledon i doszedł do finału. Dysponował silnym serwisem, na który przeciwnicy nie mogli znaleźć skutecznej odpowiedzi. W finale spotkał się z 30-letnim Nowozelandczykiem, trzykrotnym mistrzem Wimbledonu Tony Wildingiem. Gra była wyrównana. W trzecim secie przeważyło doświadczenie tenisowe Wildinga, wygrał on ten mecz 8:6 6:3 i 10:8 i po raz czwarty został mistrzem Wimbledonu. Cztery tygodnie później grał w finale Pucharu Davisa przeciwko Wielkiej Brytanii. W ostatniej grze singlowej pokonał Dixona 8:6 6:3 i 6:2 i zdobył decydujący w całym meczu punkt. Słabość brytyjskiego tenisa była widoczna w Wimbledonie. Żaden Brytyjczyk nie doszedł do finału. Nawet w deblu Brytyjczycy Dixon/Roper Barrett z trudem pokonali w finale Niemców Kleinschrotha/Fredericka 6:2, 6:4, 4:6 i 6:2. Wygrali zasłużenie ale byli bardzo bliscy spełnienia kibicom niemiłej niespodzianki. Niedościgniona była nadal Dorothea Lambert-Chambers, pokonała Margaretę McNair 6:0 i 6:4, po raz szósty zdobyła nieoficjalny tytuł mistrzyni świata.

Comments are closed.



Recent Comments

Szukaj

Trening piłkarza to oczywiście praca nad mięśniami nóg. a więc nad grupą zginaczy i prostowników uda. które działają na staw kolanowy. To właśnie staw kolanowy podlega największym obciążeniom podczas uprawiania tego sportu, stąd częste doniesienia o uszkodzeniach tego stawu u piłkarzy. Urazy najczęściej dotyczą łękotki. która znajduje się w przedniej części stawu kolanowego. W trakcie meczu trwa twarda walka między napastnikiem a pilnującym go obrońcą. Wślizg. element obrony, czasem kończy się urazem nogi napastnika. .