piłkarze

Chelsea

Z kolejnego tytułu fani Chelsea cieszyli się po upływie aż pięćdziesięciu lat, mistrzostwo zdobył kolejny rewolucjonista  – Mourinho. Oprócz mistrzostwa zdobyli jeszcze Tarczę Dobroczynności. Lata 60 XX wieku to utrzymywanie się Chelsea w czołówce najlepszych zespołów w Anglii.
W roku 1971 Chelsea zdobyła pierwszy europejski puchar, pokonując w finale Pucharu Zdobywców Pucharów, Real Madryt. Lata 70 to problemy finansowe klubu związane z modernizacją stadionu. W Lata 70-te i 80-te to okres brutalnych kibiców, zwanych HeadHunters, bała się ich cała Anglia, ówczesny dziennikarz, tak opisał chuliganów: Najgroźniejsi byli “Chelsea Headhunters”, czyli “Łowcy głów” z londyńskiej dzielnicy Chelsea, którzy na stadionach pojawiali się jako tysięczna armia chuliganów. Wewnątrz grupy panowały quasi-wojskowy regulamin. “Łowcy głów” szczególnie nienawidzili Żydów, którzy kibicują innej londyńskiej drużynie – Tottenhamowi.
Końcówka lat osiemdziesiątych to spadek do drugiej ligi. Chelsea powraca w latach 90 i zdobywa Puchar Zdobywców Pucharów oraz Superpuchar Europy. Drużyna grała świetnie i w 1999 roku była bardzo blisko zdobycia mistrzostwa, zajęli trzecie miejsce po walce do samego końca sezonu. Niestety kolejne kłopoty finansowe nękają Chelsea na przełomie wieków, klub ma ponad 140 milionów funtów długu. Na szczęście w klub zainwestował multimilioner rosyjski Roman Abramowicz, wyciągnął zespół z długów, teraz Chelsea święci wiele triumfów. Londyńska Chelsea jest obecnie jednym z najbogatszych klubów sportowych na świecie i nikt nie może sobie pozwolić na zlekceważenie ekipy ze Stanford Brige. Twórcą sukcesów by Jose Mourinho, który stworzył maszynę do zwyciężania. „Niebiescy” w sezonach 2004/2005 i 2005/2006 dwa razy z rzędu zdobywali najcenniejsze trofeum w Anglii. Doszli również do finału Ligi Mistrzów. Pomimo że Jose Mourinho już odszedł z Chelsea kibice patrzą w przyszłość wieloma nadziejami, potężny właściciel, wielkie fundusze i dobrzy gracze. Tak buduje się potęgę w dzisiejszym futbolu.

Maradona

Urodził się30 października 1960 roku niedaleko Buenos Aires. W Argentynie, kraju swojego pochodzenia jest półbogiem, obiektem kultu zarówno kobiet jak i mężczyzn. Mieszczący się na pantałyku największych gwiazd piłki nożnej w historii. Pomimo problemu z uzależnienie od narkotyków uznawany jest z autorytet niemalże w każdej dziedzinie.
Karierę profesjonalnego piłkarza zaczął w wieku lat 16 w 1976 roku podpisując swój pierwszy kontrakt z Argentinos Juniors, łącząc się z tym klubem na kolejne 5 lat. Po 5 latach przeszedł do Boca Juniors, zagrał w 40 spotkaniach zdobywając 28 goli, spędził zaledwie rok w jednym z najbardziej utytułowanych klubów w kraju, chcąc się dalej rozwijać przeniósł się do Barcelony, jednak nie odniósł tam jakiś specjalnie wielkich sukcesów, sukcesy w Europie zaczął od nosić po przeprowadzce do Włoch. Grając w latach 1984-1991 w barwach Napoli stał się ikoną tego klubu. Pod jego wodzą zespół dwukrotnie sięgał po mistrzostwo Włoch, Puchar Włoch w 1987 roku oraz w 1989 Puchar UEFA. W reprezentacji Argentyny zadebiutował w 1977 roku, pojechał na Mistrzostwa Świata Espana`82. Maratonie nie było dane pokazać się szerszej publice, ponieważ Argentyna odpadła już drugiej rundzie. W ostatnim meczu rozgrywanym na turnieju Maradona obejrzał czerwoną kartkę. W Meksyku już pod wodzą Maradony reprezentacja Argentyny zdobyła tytuł mistrzów świata, zespół grał świetnie przez cały turniej a w finale pokonali drużynę z RFN. Poza pokazem świetnej gry Diego Maradona na tych mistrzostwach na stałe wpisał się do kronik, zarówno w kategorii „najpiękniejszej” jak i „najbardziej kontrowersyjnej”. Obie bramki padły w meczu ćwierćfinałowym rozgrywanym przeciwko Anglikom, pierwszą bramkę Maradona strzelił ręką, druga bramka była bardzo niesamowita. Strzelił ją po minięciu niemalże wszystkich zawodników drużyny angielskiej jak tyczek. Po tym meczu powstała słynna powiedzenia, że Maradonie pomogła ręka Boga, 19 lat później dopiero się przyznał, że bramka została zdobyta niezgodnie z przepisami. W czasie Mistrzostw Świata rozgrywanych we Włoszech Maradona grał jako kapitan reprezentacji Argentyny, dzięki pomocy Diego reprezentacja dotarła do finału pokonując po drodze między innymi Włochów i Brazylię. W finale trafili podobnie jak przed czterema laty na zespół Niemiecki, który chciał się zrewanżować ze porażkę z Meksyku i się zrewanżował. Niemcy wygrali 1:0.

Marco van Basten

Piłkarz, uznawany za jednego z najlepszych zawodników w historii holenderskiego futbolu. Szkoleniowiec zespołu Holandii kiedyś odnosił wielie sukcesy w barwach Ajaksu i AC Milan. Marco van Basten – wielki piłkarz, znakomity trener i autorytet. Urodził się 31 października 1964, pierwszym klubem był EDO Utrecht oraz UW Utrecht. Jako siedemnastolatek został wyłowiony przez skautów Ajax. Rok później zadebiutował w meczu przeciwko NEC Nijmegen, w debiucie zdobył gola. W reprezentacji zadebiutował w roku 1983 mając nie całe 19 lat, w meczu z Islandią. Bramki nie strzelił, ale grał bardzo dobrze i można było już przypuszczać, że będzie wybitnym piłkarzem. Przyniesie bardzo wiele korzyści każdemu zespołowi, w którym będzie grał. Van Basteja spokojnie możemy nazywać „maszyną do strzelania bramek”, w barwach Ajax strzelił w 133 meczach aż 128 bramek!!! Cztery razy został królem strzelców, trzy razy zdobywał mistrzostwo Holandii i dwa razy puchar krajowy. Przed odejściem z Ajax w finale Pucharu Zdobywców Pucharów zdobył zwycięską bramkę i w ten sposób pożegnał się z klubem. Kuszony super ofertami z najlepszych klubów Europy w 1987 roku przeszedł do Milanu. Z Milanem wygrał wszystko, co można tylko wygrać w piłce klubowej. We Włoszech zagrał w 147 meczach w lidze i strzelił 90 bramek, dzięki temu zapisał się w historii Milanu. W reprezentacji Van Basten również odnosił sukcesy, strzelił 24 bramki w 58 występach. W 1988 roku miał bardzo duży udział w zdobyciu przez Holandię mistrzostwa europy. Pomimo tego że na mistrzostwa przyjechał po kontuzji i tak potrafił zostać królem strzelców oraz odebrać tytuł dla najlepszego zawodnika turnieju. 1992 rok rozpoczął początek końca Van Basteja, większość czasu spędzał w salach lekarzy na zabiegach, rehabilitacji i operacjach. Po długim leczeniu powrócił na boisko na trzy spotkania, ostatnim meczem był występ w finale Europy przegrany z Olympiq Marsylia a w reprezentacji zagrał ostatni mecz przeciwko Polsce w 1992 roku. Decyzję o ostatecznym zakończeniu kariery podjął 17 sierpnia 1995 roku, miał wszystkie niezbędne cech, które pozwoliłyby mu osiągnąć sukces na miarę największych piłkarzy naszego globu. Niestety kontuzje pokrzyżowały jego plany, ze szkodą dla futbolu. Gdyby nie kontuzje zapewne jeszcze prze kilka lat czarowałby nas na boisku pięknymi bramkami tworząc niesamowite trio z Gullitem i Reyjkardem. Tak, to było super trio z cudowny strzelcem na szpicy.

Alan Shearer

Alan Shearer –na boisku dojrzały i stanowczy, poza nim – spokojny i stonowany. Wyśmienity przywódca, wielki autorytet. Alan szerokim łukiem omijał skandale, nocne imprezy i lokale.
Był zawodnikiem, któremu z całą stanowczością nie uderzyła woda sodowa do głowy. Urodził się 13 sierpnia 1970 roku, w Newcastle, właściwie był skazany na zespól Newcastle, ponieważ w jego rodzinie od pokoleń wszyscy byli wielkimi fanami tego zespołu. Futbolem pasjonował się od najmłodszych lat, poświęcił mu całe soje małe wówczas serce. Prze to brakowało mu czasu na szkołę czy umawianie się z dziewczynami. Poświęcił dla piłki właściwie wszystko. Już jako dziecko marzył żeby założyć trykot Newcastle United, jednak nie było tak różowo. Trenerzy nie od początku byli przekonani do umiejętności Alana, pewnie, dlatego że w czasie gry kontrolnej był bramkarzem. 15 letni Alan trafia do FC Southampton i podpisuje amatorski kontrakt, od tej chwili każdą wolną chwilę poświęca na trening. Główne cech, którymi imponuje to ambicja i zaciętość. Potrafił zostawać nawet kilka godzin po zajęciach żeby trenować indywidualnie. Zadebiutował 5 kwietnia 1988 roku w meczu z samym Arsenalem i zapisał się w historii Ligi Angielskiej jako najmłodszy strzelec hat-tricka. W lecie 1992 roku przechodzi do Balckburn Rovers, pierwszy sezon po przeprowadzce nie jest udany w związku z tym ze przez kontuzje został wykluczony z grania. Jednak następny sezon to już sezon mistrzowski dla jego klubu, Balckburn zdobywa pierwszy tytuł w historii. Alan Shearer został uznany najlepszym piłkarzem Anglii i zwyciężył w plebiscycie „France Football”. Kolejne lata to wspaniały okres jego kariery, trzy razy z rzędu zostawał królem strzelców ligi Angielskiej, w roku 1996 prowadzi reprezentację Anglików do półfinału a indywidualnie zdobywa tytuł króla strzelców tej imprezy. W sierpniu 1996 roku trafia do klubu marzeń i jego prawdziwej miłości, do Newcastle. Działacze musieli zapłacić15 milionów funtów za zawodnika, którego mogli mieć za darmo, ale się na nim nie poznali. W pierwszym sezonie w nowym klubie Shearer sięga po tytuł króla strzelców, niestety w drugim sezonie trapiony przez kontuzje nie pograł sobie zbyt wiele. Wystąpił zaledwie w 15 meczach. Karierą postanowił zakończyć 22 kwietnia 2006 roku, spędził w Newcastle 10 sezonów. Pomimo trapiących go kontuzji i już słabszej gry w końcówce kariery zostanie legendą klubu oraz wielu młodych adeptów będzie stawiało sobie jego za wzór.



Recent Comments

Szukaj

Trening piłkarza to oczywiście praca nad mięśniami nóg. a więc nad grupą zginaczy i prostowników uda. które działają na staw kolanowy. To właśnie staw kolanowy podlega największym obciążeniom podczas uprawiania tego sportu, stąd częste doniesienia o uszkodzeniach tego stawu u piłkarzy. Urazy najczęściej dotyczą łękotki. która znajduje się w przedniej części stawu kolanowego. W trakcie meczu trwa twarda walka między napastnikiem a pilnującym go obrońcą. Wślizg. element obrony, czasem kończy się urazem nogi napastnika. .