Manchester United
Manchester United powstał w roku 1878, działalność rozpoczął pod inną nazwą, Newton Heath LYR. Gdy powstawał klub były obawy się, że piłkarze, a równocześnie pracownicy stacji kolejowej nie dadzą rady pogodzić pasji do piłki nożnej i pracą zawodową.
W 1888 roku powstałą w Anglii liga, ale Newton Heath w niej nie wystartował i dołączył dopiero w 1892 roku.
Newton Heath było nękana przez problemy finansowe i na początku XX wiek klubowi groziło bankructwo. Wtedy to pojawił się John Henry Davies, to on uratował klub. Davies jako właściciel miejscowego browaru, zainwestował pieniądze w lokalną drużynę. Na dzień dobry zmienił nazwę z Newton Heath na teraźniejszą Manchester United. Proponowane były także inne nazwy, takie jak Manchester Central i Manchester Celtic. Manchester United jako datę założenia podaje 26 września 1902 roku.
Wydarzeniem mającym spory wpływ na los Manchesteru miał Ernest Mangnalla, został on sekretarzem drużyny, ale nie tylko takie pełnił stanowisko, posiadał rozległą wiedzę na tyle dużą, że został pierwszym trenerem. W sezonie 1905/1906 w rozgrywkach Second Division, Manchester zajął 2 miejsce i awansował do najwyższej klasy rozgrywkowej. Już w roku 1908 Manchesteru United po raz pierwszy zdobył tytuł mistrza kraju. Manchester United wyprzedził w końcowej tabeli Aston Villa, miał aż 9 punktów przewagi. W kolejnym sezonie święcili zdobycie pucharu Anglii oraz zwycięstwo w meczu o Tarczę Dobroczynności. W tym samym roku Manchester przenosi się na nowy stadion Old Trafford.
Pierwszy sezon na nowym stadionie okraszony jest kolejnym zdobyciem tytułu mistrza Anglii przez zawodników Manchesteru, tym razem jednak okoliczności bardziej dramatyczne i walka zażarta, na finiszu ma tylko jeden punk przewagi na Aston Villą.
Rozgrywki ligowe zostają wstrzymane w związku z wybuchem I wojny światowej. W sezonie 1921/1922 United spada do drugiej ligi. Po trzech latach powracają do najwyższej klasy rozgrywkowej
Po awansie zespól Manchesteru nie odnosi żadnych sukcesów i w roku 1936 ponownie spada do drugiej ligi. W roku 1938 piłkarze Man.Utd. znów awansują do pierwszej ligi, lecz utrzymują się tylko rok i ponownie spadają. Sezon 1939/1940 nie wystartował ze względu na II wojnę światową. W czasie wojny stadion Manchesteru United Old Trafford został dwukrotnie zbombardowany.
Historia Man. Utd.
Sezon 1945/1946 to początek nowej ery dla Manchesteru. Trenerem zostaje legendarny dziś Matt Busby. Jego czasy to okres wspaniałej gry jego podopiecznych. Tuż po objęciu prze niego stanowiska pierwszego trenera drużyna zajmuje drugie miejsce. W sezonie 1947/1948 zdobywa Puchar Anglii oraz finiszuje na drugim miejscu w lidze za Arsenalem Londyn. Kolejne sezon Manchester kończy odpowiednio na 2 i 4 miejscu. W sezonie 1949/1959 klub może w końcu wrócić na Old Trafford, po zniszczeniach z drugiej wojny światowej. W sezonie 1952 klub świętuje swój trzeci tytuł mistrza Anglii. Czwarty i piąty tytuł mistrza Anglii Manchester zdobywa odpowiednio w sezonach 1956 i 1957.
Rok 1958 to pamiętna i tragiczna data w historii ManU. 6 lutego samolot, którym powracali z Belgradu do Anglii rozbija się w Monachium, po tankowaniu paliwa. Giną wtedy dwadzieścia-dwie osoby, w tym 7 piłkarzy. Nikt wówczas nie sądzi, że Manchester może zbudować znów mocny zespół, wyzwanie podejmuje Matt Busby, już po roku od wypadku jego zespól kończy na 2 miejscu w lidze z “nową” drużyną. Kolejnym trenerem, który święci wielkie triumfy z ManU jest sir Alex Ferguson
Alex Ferguson
Alex Ferguson objął drużynę Manchesteru w roku 1968. Ferguson oddał drużynie 100% swojego czasu i zaangażowania. W roku 1991 roku MU pokonując w finale Barcelonę 2:1 zdobywa pierwszy tytuł na arenie międzynarodowej pod wodzą Aleja Fergusona, mecz z Barceloną był finałem Pucharu Zdobywców Pucharów. To był dopiero początek jego wspaniałej historii. W roku 1999 ManU sięga po potrójną koronę. Zdobywają mistrzostwo Anglii i puchar Anglii oraz zwyciężają w pamiętnym finale Ligi Mistrzów z Bayernem Monachium.
Kolejne lata to pasmo coraz większych sukcesów dla klubu z Manchesteru. Zespól prowadzony przez Fergusona całkowicie zdominował Premier League, w ciągu 9 sezonów aż sześć razy zdobywali mistrzostwo Anglii. Rozgrywki międzynarodowe wychodziły im już gorzej, co prawda nie zanotowali jakiś spektakularnych porażek, ale na kolejny tytuł fani Manchesteru czekali do roku2008.W roku 2008 odbył się dramatyczny finał pomiędzy dwoma Angielskimi zespołami zakończony dopiero serią rzutów karnych. W kilka miesięcy po finale rozegranym w Moskwie Manchester wygrywa również w rozgrywkach o Klubowe Mistrzostwo Świata. Rok 2009 to kolejne sukcesy, docierają po raz drugi z rzędu do finału Ligi Mistrzów tym razem jednak przegrywają i zdobywają 18 tytuł mistrza Anglii w swojej bogatej historii.
Liverpool
Gdy John Holding w maju 1892 roku zaczynał budowę zespołu nie spodziewał się prawdopodobnie, że buduje coś, co przetrwa ponad wiek a do tego będzie mieć fanów na całym świecie.
Obecny stadion Liverpoolu – Anfield Road – był na początku stadionem lokalnego rywala – Evertonu, który powstał w roku 1878. The Tofees grali na tym stadionie od roku1884, wynajmowali stadion od właścicieli ziemi, na której on stał. John Holding w 1891 roku, wykupił całe prawa do stadionu, i zażądał od Evertonu podniesienia czynszu dwu i pół krotne.
Właściciele Evertonu odmówili i przenieśli się na oddalony o zaledwie o milę od Goodison Park. Podczas przenosin doszło w Evertonie do rozłamu i na starym stadionie postanowiło pozostać trzech piłkarzy. W ten oto sposób mając stadion i 3 piłkarzy John Holding zaczął budować zespól. Na początku zawodnicy uważali sięga prawidłowych spadkobierców Evertonu i chcieli zarejestrować swój klub, ale FA odmówiła rejestracji pod taką nazwą i zarejestrowana została nazwa Liverpool F.C.
Pierwszym dyrektorem zarazem trenerem został Johna McKennę, po nominacji sprowadził do zespołu trzynastu szkockich zawodników. Sezon 1893/1894 klub rozgrywał na boiskach drugiej ligi. Liverpool niepokonany wygrał ligę i awansował do pierwszej ligi. W roku 1896 zespól obejmuje pierwszy z wybitnych trenerów w historii Tom Watson i pracuje on aż do roku 1915 i zawieszenia rozgrywek w związku z wybuchem I wojny światowej.
Liverpool pod jego wodzą zdobywa swoje dwa pierwsze mistrzowskie tytuły w 1901 i 1906 roku. W 1914 roku gra pierwszy raz w finale Pucharu Anglii jednak nie udaje im się go zdobyć. David Ashworth zostaje menadżerem po wojnie, w latach 1921-1923 Liverpool wygrywa dwa razy z rzędu ligę. Kibice na kolejny tytuł mistrza kraju musieli czekać aż ćwierć wieku aż do roku 1947. Jak do tej pory jest to najdłuższy okres w klubowej historii, w którym nie sięgnęli gracze Liverpoolu po mistrzostwo Anglii. Największy upadek w swojej bogatej historii Liverpool zaliczył w roku, 1954 gdy spadli do niższej klasy rozgrywkowej.
Arsenal
Już w 2 lata po założeniu, Arsenalu, czyli w roku 1888, klub miał swój pierwszy herb. Na herbie widać było trzy kolumny, wyglądały, co prawda jak kominy, ale tak naprawdę były to skierowane w górę armaty. Wynikało to z faktu, że wielu zawodników Arsenalu było pracownikami okolicznych zakładów zbrojnych, z których słynęła okolica. Armaty w herbie sygnalizują związek Arsenalu z Woolwich, pomimo że ponad dziewięćdziesiąt lat temu Arsenal przeprowadził się do innej dzielnicy armaty nadal pozostały znakiem rozpoznawczym Kanonierów. Pod koniec XIX wieku herb klubu nie miał aż takiego znaczenia, jakie przypisuje mu się w obecnych czasach, herb nie był marką, nikt specjalnie nie identyfikował się z nim i występował praktycznie tylko na oficjalnych pismach lub na programach meczowych. Arsenal przeniósł się na Highbury w roku, 1913 ale pomimo przeprowadzki zdecydowana, że w herbie pozostanie nawiązanie do historii. Zmieniono jednak nazwę z Woolwich Arsenal zostałam Arsenal.
W sezonie 1949/1950 światło dzienne ujrzał nowy herb, chyba najsłynniejszy. Widać go było w każdym programie przedmeczowym. Herb miał armatę zwróconą w lewą stronę, gotycki napis Arsenal a od spodem Victora Concordia Crescit – Harmonia rodzi zwycięstwo. Słowa zapisane przez Harryego Homera po zwycięskim sezonie i wspaniałej grze. Kolejne 53 lata to tylko drobne zabiegi kosmetyczne na herbie, ale właściwie pozostawał niezmienny. W sezonie 2001/2002 dodano ze względów komercyjnych więcej żółtego koloru, zmieniając biało-złoty napis Arsenal na żółty. Napis Vicotra Concordia Crescit przemalowano na kolor czerwony, dzięki czemu stał się wyraźniejszy. Wielka rewolucja miała miejsce w roku 2002. Wówczas zdecydowano o całkowitej zmianie herbu, złożyły się na to 2 ważne przyczyny. Pierwsza to taka, że herb z napisem Vicotra Concordia Crescit na przestrzeni lat wielokrotnie zmieniał swoją formułę, miał wiele elementów niewiadomego pochodzenia i trudno było ustalić prawa autorskie do poszczególnych jego elementów. Dlatego klub nie mógł posiadać pełnych praw do wszystkich elementów znajdujących się na herbie. Druga sprawa to, że zarząd klubu uznał, że w obliczu sukcesów i przeprowadzki na nowy stadion należy stworzyć całkiem innowacyjny klubowy herb.
Chelsea Football Club
Chelsea Football Club to pełna nazwa klubu angielskiego mieszczącego się na Stamford Bridge, zawodnicy grają pod przydomkiem “The Blues”. Zespół powstał w roku 1905. Założony przez dwóch biznesmenów a przy okazji fanatycznych kibiców piłki nożnej. Panowie Ci upatrzyli sobie na siedzibę swojego klubu zachodni Londyn, chyba nie przypuszczali wtedy że budują zespól, który później będzie znany na całym świecie.
Zapewni dżentelmeni Ci nie liczyli na sukces, kochali piłkę nożną i dlatego zainwestowali. Zacznijmy historię “niebieskich”. W 1906 r. Chelsea przystępuje do rozgrywek League Two i kończy na 3 pozycji. Taki sukces niewątpliwie był zasługą John’a Robertson’a. Sezon 1907/08 był przełomowy dla historii „niebieskich”, trenerem został David Calderhead, i pozostał on stanowisku aż 26 lat, do dziś jest to klubowy rekord, jako trener wprowadził Chelsea do najwyższej klasy rozgrywkowej.
Największym jego sukcesem było dotarcie do finału Pucharu Anglii w roku 1915. Jako ciekawostkę można podać, że w roku 1936 rozegrali mecz z Krakowską Wisłą na 30 lecie jej istnienia. Od 1931 roku Chelsea bez spadku grała w najwyższej klasie rozgrywkowej, uwieńczeniem tej długiej serii było zdobycie w sezonie 1954/55 Mistrzostwa Anglii. Chelsea zdobyła mistrzostwo w pięćdziesiątą rocznicę swojego istnienia.
W obecnym czasie trenerem był Drake , który sam ubrany w dres uczestniczył w treningach, o drugie zmieniał nastawienie do kibiców, mówił: “przychodzą na Stamford Bridge oglądać mecz, a nie kibicować Chelsea. Ludzie mają jeść, pic i spać myśląc o Chelsea”. Częścią wprowadzania zmian było usunięcie z herbu sędziwego staruszka ( zastąpiono literami). Ostatecznie wszystko zostało wykonane z jego wolą i wraz z przyjęciem nowego herbu klub star się dla kibiców. Drake rozwinął sieć skautingu, dlatego mógł ściągać z niższych lig młodych i zdolnych zawodników a do tego byli żądni sukcesu, ciekawostką jest również to, że niebiescy jako pierwszy angielski klub polecieli na mecz samolotem. Był moment, że mogło się wydawać, że jego wysiłki pójdą na marne, gdy w 1953 roku Chelsea mało nie spadła z ligi, następny sezon był już jednak dla nich lepszy.
Gdy na półmetku sezonu 54/55 Chelsea była na 12 miejscu nikt nie sądził, że może się włączyć do walki o tytuł, jednak po imponującym finiszu „niebiescy” mogli się cieszyć ze swojego pierwszego mistrzostwa Anglii.
Cantona
Eric Cantona – geniusz, rozrabiaka, jako piłkarz zawsze wzbudzał kontrowersje. Jeżeli chcemy scharakteryzować krótko Erica należy użyć słów ekscentryk, miłośnik sztuki, wspaniały przywódca. Prawdopodobnie był najbarwniejszym piłkarzem w ostatniej dekadzie.
Cantona urodził się 24 maja 1966r. w Marsylii we Francji. Już od najmłodszych lat pasjonował się piłką nożną i postanowił związać się z nią na całe życie. W wieku lat 15 został zawodnikiem AJ Auxerre, dwa lata później zaliczył debiut, jednak okazało się że w obecnym klubie miejsca dla niego nie będzie. Trafił do drugoligowego zespołu Martigues na zasadzie wypożyczenia. Bardzo szybko został gwiazdą w swoim nowym zespole i działacze jego macierzystego klubu się po niego zgłosili. 12 sierpnia 1987 roku zadebiutował w reprezentacji w meczu z RFN, zespół przegrał 1:2 a Cantona strzelił jedyną bramkę dla francuskiego zespołu.
Z Auxerre żegnał się w złej atmosferze po awanturze z bramkarza Bruno Martiniego. Z Auxerre trafił do ukochanego klubu – Olimpique Marsylia. Długo miejsca jednak w Marsylii nie zagrzał. Podczas spotkania towarzyskiego, pokłócił się z sędziami, podeptał koszulkę. Został sprzedany natychmiastowo do zespołu z Bordeaux. W roku, 1988 gdy nie otrzymał powołania na mecz z Czechosłowacją, obraził trenera w niewybrednych epitetach i w efekcie przez rok nie otrzymywał powołania do kadry. Z Bordeaux odszedł jeszcze szybciej niż z Marsylii i podobnie jak z pierwszego klubu w efekcie sprzeczki z kolegą klubowym. Natychmiast został sprzedany do Montpellier, ze swoją nową drużyną zdobył puchar Francji. Pomimo dobrej gry jego charakter nadal pozostawał niesforny, ale został powołany do reprezentacji. W Montpellier znowu pobił się w szatni z kolegą z drużyną. Kolejnym zespołem w jego karierze było Limes, jednak, gdy w 1991 roku rzucił piłką w sędziego został zdyskwalifikowany na cztery miesiące. Po tym jak usłyszał wyrok, wykrzyczał w stronę komisji „idioci” poproszony o powtórzenie podszedł do każdego z członków komisji indywidualnie i prosto w twarz powiedział „idiota”. 6 grudnia 1992 roku zadebiutował w Manchesterze United i od pierwszego dnia stał się ulubieńcem fanów, koszulki z jego nazwiskiem sprzedawały się najlepiej w historii. 25 stycznia 1995 roku podczas mecz, gdy schodząc z boiska uderzył obrażającego go kibica został skazany na 9 miesięcy dyskwalifikacji oraz dostał wyrok 120 godzin prac społecznych.
Recent Comments