Piłkarze

Samuel Eto’o-kilka słów o piłkarzu

W Barcelonie w otoczeniu wielu znakomitych kolegów z drużyny jego talent pokazał się na dobre, seryjnie zdobywał bramki, wygrywał z klubem kolejne trofea. Po mistrzostwie Hiszpanii przyszła kolej na Ligę Mistrzów a samego zawodnika uznano za jednego z najlepszych w sezonie. Po kilku latach gry w Barcelonie i przybyciu nowego trenera, Eto’o coraz częściej wchodził na mecze z ławki. Powodowało to frustrację zawodnika oraz konflikty wewnątrz zespołu.

Trener publicznie mówił, że nie widzi go w swojej drużynie, więc piłkarz nie miał wyjścia i musiał odejść. Z licznych ofert wybrał tą od Interu Mediolan i wraz ze Zlatanem Ibrahimovicem stał się przedmiotem wymiany pomiędzy klubami. Już pierwsze mecze w barwach włoskiego Interu pokazały jego klasę. Stał się ulubieńcem kibiców. Jeśli chodzi o sukcesy z reprezentacja Kamerunu to Eto/o dwukrotnie zdobył koronę króla strzelców turniejów Pucharu Narodu Afryki, dwa razy wygrał tą imprezę. Poza tym w 2000 roku wywalczył złoto z Kamerunem na igrzyskach w Sydney.

Kariera Deco

Jako jeden z nielicznych w historii wygrał po raz drugi Ligę Mistrzów w barwach dwóch różnych klubów. Barcelona dominowała również w kraju a on sam stał się jednym z najlepszych pomocników ligi. Po zmianie trenera i przebudowie zespołu Deco trafił do londyńskiej Chelsea w której gra do dzisiaj.

Po kilku latach gry w Portugalii i braku szans na powołanie do reprezentacji Brazylii, Deco zdecydował się przyjąć obywatelstwo portugalskie. Pozwoliło mu ono na występy w kadrze narodowej, rozegrał w niej już ponad 60 mieczy. Na razie największym sukcesem z osiągniętym reprezentacją jest zdobycie wicemistrzostwa Europy w 2004 roku oraz awans do finałów mistrzostw świata w 2006 roku. Deco stał się od samego początku podstawowym piłkarzem reprezentacji Portugalii, na razie jednak nie udało mu się wygrać żadnego trofeum.

Koniec kariery Pele

Karierę Pele kończył w Stanach Zjednoczonych w zespole New York Cosmos. Była to drużyna złożona z największych gwiazd ówczesnej piłki, która rozgrywała bardziej pokazowe mecze niż o konkretną stawkę. W tym okresie piłkarz był bardzo rozpoznawalny, zagrał nawet w filmie Ucieczka do zwycięstwa. Po zakończeniu kariery Pele rozpoczął pracę jako komentator sportowy i dziennikarz. Zaangażował się również w działalność dobroczynną oraz politykę. Był nawet ministrem sportu Brazylii.

Kibice doceniają zawodnika z tego względu, że w profesjonalnym futbolu reprezentował tylko jeden klub, do końca był wierny barwom Santosu. Przez wielu uważany jest za najwybitniejszego piłkarza w historii futbolu, zwany był Królem oraz Czarną Perłą.

Sukcesy Diego Maradona

Z reprezentacją Argentyny Maradona zdobył wszystko. Najpierw w 1976 roku zwyciężył w mistrzostwach świata juniorów rozgrywanych w Japonii. W 1986 roku w Meksyku wygrał mistrzostwo świata, w 1990 wicemistrzostwo. Kolejne mistrzostwa to skandal dopingowy, Maradona miał znakomite występy ale zdyskwalifikowano go po jednym z pozytywnych testów.

Ostatnio Maradona został selekcjonerem reprezentacji Argentyny z którą awansował do mistrzostw świata w RPA. Co prawda styl gry budził dużo zastrzeżeń, jednak Argentyna dysponuje ogromnym potencjałem i na pewno będzie należeć do grona faworytów. Sam Maradona zasłynął już skandalicznym zachowaniem wobec dziennikarzy. Diego Maradona nosił boiskowe pseudonimy Dziesiątka i Puszek. Został uznany najwybitniejszym piłkarzem XX wieku w głosowaniu kibiców, znajduje się w gronie 100 najlepszych w historii futbolu. Zdobył wiele innych wyróżnień indywidualnych.

Kariera George Hagi

W Galatasaray był jednym z liderów drużyny, to on decydował o jej sile. Dzięki silnemu składowi opierającemu się na innym Rumunie Popescu oraz Turku Sukurze, klub w zaledwie kilka lat wygrał wiele trofeów. Oprócz mistrza Turcji jako pierwszy w historii kraju zdobył Puchar UEFA a Hagi został uznany jednym z najlepszych zawodników całej edycji. Łącznie, podczas gry w Turcji, Hagi zdobył cztery tytuły mistrza kraju oraz dwa puchary.

Jeśli chodzi o reprezentację to największym sukcesem był awans do ćwierćfinału mistrzostw świata w 1994 roku oraz ćwierćfinał Euro 2000. Hagi jest także rekordzistą pod względem liczby strzelonych bramek, w 125 występach zdobył ich 35. Po zakończeniu kariery piłkarskiej, Hagi  rozpoczął przygodę z trenerką. Pierwsza praca w tym charakterze to posada selekcjonera reprezentacji Rumunii. Niestety, po porażce w barażach o awans do mistrzostw świata w 2002 roku podał się do dymisji. W 2004 roku został trenerem Galatasaray z którym zdobył puchar Turcji, jednak nie wystarczyło to do utrzymania posady. Ostatnio pracował w Steaua z którą awansował do Ligi Mistrzów, jednak faza grupowa w wykonaniu drużyny była fatalna. Obecnie jest bez pracy, występuje jako komentator sportowy.

Bogactwo piłkarzy

Piłkarze za granicą mieszkają w wielkich ekskluzywnych willach, mają piękne samochody, oraz zarobki rzędu kilku milionów euro rocznie. Takie życie tyczy się każdego lepszego zawodnika w danej zachodniej lidze. Continue reading

Transfery

Transfery w piłce nożnej są na porządku dziennym. W tym sporcie jest takie coś jak okienko transferowe. W większości europejskich krajów jest ono w lecie, zaczyna się po zakończeniu rozgrywek, czyli na początku lipca do końca sierpnia. Oraz miesięczne w styczniu. W tym czasie zespoły mogą kupować piłkarzy z innych klubów. Najpierw zespoły muszą się dogadać ze sobą w sprawie odstępnego za piłkarza, oraz rodzaju transferu.
Continue reading

Edson Arantes do Nascimento (Pele)

Edson Arantes do Nascimento (Pele)
Pele urodził się 23 października 1940 roku w Brazylii. Jego ojciec – Joao Ramos do Nascimento “Dondinho” – też był piłkarzem zawodowym, jego specjalnością była gra głową. Bronił barw Fluminense Rio de Janeiro. Młody Pele rozpoczynał bycia pucybutem, zawsze jednak marzył żeby dorównać w karierze, jaką zrobił jego ojciec. Grał jako ofensywny pomocnik lub również grywał jako napastnik Grał w kilku różnych klubach młodzieżowych, mając lat 15 trafił do Santosu, były reprezentant Brazylii, uczestnik finałów MŚ – Waldemar de Brito poręczył za niego.
Przyprowadzające Pelego do klubu powiedział działaczom, – że ten chłopiec, będzie najsławniejszym piłkarzem świata. Przepowiednia byłego reprezentanta się sprawdziła. Pele został najwspanialszym piłkarzem swojego okresu, jego panowanie nad piłką budziło podziw na całym świecie. Słowo Pele oznacza dla wielu fanów “najlepszy na świecie” w latach młodości nie lubił przydomka Pele. O jego geniuszu niech świadczy fakt, że mając niespełna 18 lat po raz pierwszy został mistrzem świata. Debiut w Santosie odbył się gdy miał 16 lat, już rok później, czyli jako 17 letni młodzieniec zadebiutował w kadrze Brazylii i zagrał w żółtej koszulce, w debiucie strzelił bramkę i to nie byle, komu bo odwiecznemu przeciwnikowi i wrogowi Argentynie. Odbywając w roku 1961 klubowe tournee po Francji miejscowa prasa ochrzciła go tytułem Król. Pod koniec lata sześćdziesiątych, gdy jego klub i sam Pele zawitali do Nigerii ustały tam nawet wojny plemienne. Został idolem. Próbował przeprowadzić reformę brazylijskiego futbolu, jako minister sportu. Nie udało mu się jednak zmienić skostniałego i przeżartego korupcją systemu działającego w Brazylii To jedyna porażka, jaką poniósł w życiu. Pasmem wielkich sukcesów była cała jego kariera sportowa – nikt inny tak jak Pele nie rozreklamował futbolu na świecie, a zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych.
W karierze zdobył 1281 bramek w 1363 rozegranych meczach w drużynach seniorskich. W 1964 roku w jednym meczu strzelił 8 bramek.. Zdarzyło mu się przez 5 minut stać na bramce w finale meczu o puchar Brazylii. Pele jest osobistością tak sławną, że jego imię nosi stadion w Maceio, w stanie Alagoas. Stadion ma 30 tysięcy miejsc i w czerwcu 2000 roku rozegrano na nim turniej Copa Dos Campeos, nosi szumną nazwę Stadion Króla Pelego.

Maradona

Urodził się30 października 1960 roku niedaleko Buenos Aires. W Argentynie, kraju swojego pochodzenia jest półbogiem, obiektem kultu zarówno kobiet jak i mężczyzn. Mieszczący się na pantałyku największych gwiazd piłki nożnej w historii. Pomimo problemu z uzależnienie od narkotyków uznawany jest z autorytet niemalże w każdej dziedzinie.
Karierę profesjonalnego piłkarza zaczął w wieku lat 16 w 1976 roku podpisując swój pierwszy kontrakt z Argentinos Juniors, łącząc się z tym klubem na kolejne 5 lat. Po 5 latach przeszedł do Boca Juniors, zagrał w 40 spotkaniach zdobywając 28 goli, spędził zaledwie rok w jednym z najbardziej utytułowanych klubów w kraju, chcąc się dalej rozwijać przeniósł się do Barcelony, jednak nie odniósł tam jakiś specjalnie wielkich sukcesów, sukcesy w Europie zaczął od nosić po przeprowadzce do Włoch. Grając w latach 1984-1991 w barwach Napoli stał się ikoną tego klubu. Pod jego wodzą zespół dwukrotnie sięgał po mistrzostwo Włoch, Puchar Włoch w 1987 roku oraz w 1989 Puchar UEFA. W reprezentacji Argentyny zadebiutował w 1977 roku, pojechał na Mistrzostwa Świata Espana`82. Maratonie nie było dane pokazać się szerszej publice, ponieważ Argentyna odpadła już drugiej rundzie. W ostatnim meczu rozgrywanym na turnieju Maradona obejrzał czerwoną kartkę. W Meksyku już pod wodzą Maradony reprezentacja Argentyny zdobyła tytuł mistrzów świata, zespół grał świetnie przez cały turniej a w finale pokonali drużynę z RFN. Poza pokazem świetnej gry Diego Maradona na tych mistrzostwach na stałe wpisał się do kronik, zarówno w kategorii „najpiękniejszej” jak i „najbardziej kontrowersyjnej”. Obie bramki padły w meczu ćwierćfinałowym rozgrywanym przeciwko Anglikom, pierwszą bramkę Maradona strzelił ręką, druga bramka była bardzo niesamowita. Strzelił ją po minięciu niemalże wszystkich zawodników drużyny angielskiej jak tyczek. Po tym meczu powstała słynna powiedzenia, że Maradonie pomogła ręka Boga, 19 lat później dopiero się przyznał, że bramka została zdobyta niezgodnie z przepisami. W czasie Mistrzostw Świata rozgrywanych we Włoszech Maradona grał jako kapitan reprezentacji Argentyny, dzięki pomocy Diego reprezentacja dotarła do finału pokonując po drodze między innymi Włochów i Brazylię. W finale trafili podobnie jak przed czterema laty na zespół Niemiecki, który chciał się zrewanżować ze porażkę z Meksyku i się zrewanżował. Niemcy wygrali 1:0.

Ronaldinho

Ronaldo de Ass s Moreira bardziej rozpoznawalny jako Ronaldinho Gaucho lub zazwyczaj występujący pod nazwą Ronaldinho urodził się dnia 21 marca w 1980 roku w Porto Alegre w Brazylii. Ronaldinho występuje na pozycji cofniętego napastnika lub jako ofensywny pomocnik. Urodziła się w Porto Alegre, jednym z najbiedniejszych miast w Brazylii. Talent Ronaldinho został wyłuskany w klubie Grêmio Porto Alegre. W tym zespole rozpoczął swoją wielką karierę piłkarską. W pierwszej drużynie z Porto Alegre Ronaldinho grał w latach 1998 – 2001 strzelając 77 bramek w 110 rozegranych spotkaniach. W 2001 roku trafił do Paris Saint-Germain, z którym nie zanotował sukcesów, powodem był to, że poza nim nie było żadnego zawodnika prezentującego chociażby podobny poziom piłkarski. W 2003 roku po spekulacyjnej gorączce przechodzi do FC Barcelony. W Barcelonie debiutuje 30 sierpnia 2003 roku, tuż po transferze zainteresował się nowy właściciel Chelsea – Abramowicz. Ronaldinho była wielką gwiazdą w Barcelonie i nikt nie chciał słyszeć o żadnym transferze. Z Barceloną zdobył dwukrotnie mistrzostwo Hiszpanii, wygrał Ligę Mistrzów oraz zdobył Puchar Króla. Będąc zawodnikiem Barcelony został wybrany na najlepszego zawodnika Ligi Hiszpańskiej, w okresie gry w Katalonii uważano go za najlepszego piłkarza globu. Z Barcelony trafił do Milanu i pierwszą bramkę, jaką strzelił była bramka strzelona Interowi.
Bardzo dobry Mundial spowodował że wielkie kluby zaczęły interesować się pozyskaniem Brazylijczyka. Walkę o Ronaldinho stoczyły Manchester United, Real Madryt i FC Barcelona. Ronaldinho wybrał ostatecznie zespół Dumy Katalonii, Barcelona potrzebowała wzmocnienia po nieudanym ostatnim sezonie. Szybko został wiodącą postacią w nowym klubie. Pierwszy sezon to zdobycie przez niego 15 bramek, jednak nie dla bramek został sprowadzony na Camp Nou. W kolejnym sezonie zespól jeszcze został wzmocniony i w sezonie 2004/2005 zespół Barcelony wygrywa rozgrywki i zdobywa tytuł Mistrza Hiszpanii. Następny sezon to również triumf Barcelony w lidze krajowej oraz bardzo cenne zwycięstwo w Lidze Mistrzów. Ronaldinho odgrywał bardzo dużą rolę obu triumfach. Starał się jak mógł zastąpić bramkostrzelnego napastnik Eto`o, jednak podczas gdy on był kontuzjowany walczył samemu o tytuł króla strzelców. Gdy do składu dołączył Messi i tworzyli atak z Eto`o to bardzo dużo asystował wybitnym snajperom.

Marco van Basten

Piłkarz, uznawany za jednego z najlepszych zawodników w historii holenderskiego futbolu. Szkoleniowiec zespołu Holandii kiedyś odnosił wielie sukcesy w barwach Ajaksu i AC Milan. Marco van Basten – wielki piłkarz, znakomity trener i autorytet. Urodził się 31 października 1964, pierwszym klubem był EDO Utrecht oraz UW Utrecht. Jako siedemnastolatek został wyłowiony przez skautów Ajax. Rok później zadebiutował w meczu przeciwko NEC Nijmegen, w debiucie zdobył gola. W reprezentacji zadebiutował w roku 1983 mając nie całe 19 lat, w meczu z Islandią. Bramki nie strzelił, ale grał bardzo dobrze i można było już przypuszczać, że będzie wybitnym piłkarzem. Przyniesie bardzo wiele korzyści każdemu zespołowi, w którym będzie grał. Van Basteja spokojnie możemy nazywać „maszyną do strzelania bramek”, w barwach Ajax strzelił w 133 meczach aż 128 bramek!!! Cztery razy został królem strzelców, trzy razy zdobywał mistrzostwo Holandii i dwa razy puchar krajowy. Przed odejściem z Ajax w finale Pucharu Zdobywców Pucharów zdobył zwycięską bramkę i w ten sposób pożegnał się z klubem. Kuszony super ofertami z najlepszych klubów Europy w 1987 roku przeszedł do Milanu. Z Milanem wygrał wszystko, co można tylko wygrać w piłce klubowej. We Włoszech zagrał w 147 meczach w lidze i strzelił 90 bramek, dzięki temu zapisał się w historii Milanu. W reprezentacji Van Basten również odnosił sukcesy, strzelił 24 bramki w 58 występach. W 1988 roku miał bardzo duży udział w zdobyciu przez Holandię mistrzostwa europy. Pomimo tego że na mistrzostwa przyjechał po kontuzji i tak potrafił zostać królem strzelców oraz odebrać tytuł dla najlepszego zawodnika turnieju. 1992 rok rozpoczął początek końca Van Basteja, większość czasu spędzał w salach lekarzy na zabiegach, rehabilitacji i operacjach. Po długim leczeniu powrócił na boisko na trzy spotkania, ostatnim meczem był występ w finale Europy przegrany z Olympiq Marsylia a w reprezentacji zagrał ostatni mecz przeciwko Polsce w 1992 roku. Decyzję o ostatecznym zakończeniu kariery podjął 17 sierpnia 1995 roku, miał wszystkie niezbędne cech, które pozwoliłyby mu osiągnąć sukces na miarę największych piłkarzy naszego globu. Niestety kontuzje pokrzyżowały jego plany, ze szkodą dla futbolu. Gdyby nie kontuzje zapewne jeszcze prze kilka lat czarowałby nas na boisku pięknymi bramkami tworząc niesamowite trio z Gullitem i Reyjkardem. Tak, to było super trio z cudowny strzelcem na szpicy.

Dunga

Nieudane mistrzostwa świata w Niemczech spowodowały szereg zmiana w Brazylii, główną zmianą było przejęcie reprezentacji przez Dunge. Urodził się 31 października 1963 roku. Już od dziecka główną jego pasją był futbol, zresztą jak większości małych chłopców żyjących w Brazylii. Pomimo ze rozpoczynał jako napastnik to jego pozycją na boisku była pozycja defensywnego pomocnika. Rozegrał w barwach narodowych 91 meczy, z reprezentacją sięgnął po mistrzostwo świata w 1994 roku oraz po srebro we Francji. Obie wielkie imprezy spędził jako kapitan reprezentacji. Internacional Porto Alegre był jego pierwszym klubem, z tym klubem został mistrzem stanu Rio Grande i w tym klubie również skończył swoją karierę. Następnym klubem był utytułowany Santos, rozegrał tam kilka sezonów a następnie trafił do Vasco da Gamma. W sezonie 1987-1988 zagrał już w Europie, ten sezon spędził we Włoskiej Parmie, ale szybko trafił do Fiorentiny. Największym sukcesem było dotarcie do finału Pucharu UEFA. W roku 1992 trafił do Pascary a z tego klubu do VfB a potem trafił do japońskiej ligi. Przed debiutem w seniorskiej kadrze świętował sukcesy w reprezentacjach młodzieżowych. Z kadrą U-20 zdobył w 1983 roku mistrzostwo świata w tej kategorii wiekowej oraz srebrny medal na Igrzyskach. W 1984 roku z reprezentacją olimpijską zdobył złoty medal na Olimpiadzie w Los Angeles. W reprezentacji seniorów zadebiutował w 1989 roku, grał w niej prze 9 lat, oprócz wspomnianych dwóch medalów mistrzostw świata zdobył mistrzostwo Copa America (dwa razy) oraz puchar konfederacji. Po tym jak zakończył karierę próbował kariery komentatora sportowego, a następnie był dyrektorem technicznym w klubie Jubilo Iwata oraz członka zarządu w QPR. W roku 2000 otrzymał propozycję objęcia reprezentacji Brazylii – jednak jej nie przyjął. Reprezentację zdecydował się objąć dopiero w lipcu 2006 roku. Dunga zapowiedział, że pod jego wodzą reprezentacja odzyska prymat na świecie. Czy da radę? Czy wytrzyma presję? Dowiemy się całkiem niedługo.

Cantona

Eric Cantona – geniusz, rozrabiaka, jako piłkarz zawsze wzbudzał kontrowersje. Jeżeli chcemy scharakteryzować krótko Erica należy użyć słów ekscentryk, miłośnik sztuki, wspaniały przywódca. Prawdopodobnie był najbarwniejszym piłkarzem w ostatniej dekadzie.
Cantona urodził się 24 maja 1966r. w Marsylii we Francji. Już od najmłodszych lat pasjonował się piłką nożną i postanowił związać się z nią na całe życie. W wieku lat 15 został zawodnikiem AJ Auxerre, dwa lata później zaliczył debiut, jednak okazało się że w obecnym klubie miejsca dla niego nie będzie. Trafił do drugoligowego zespołu Martigues na zasadzie wypożyczenia. Bardzo szybko został gwiazdą w swoim nowym zespole i działacze jego macierzystego klubu się po niego zgłosili. 12 sierpnia 1987 roku zadebiutował w reprezentacji w meczu z RFN, zespół przegrał 1:2 a Cantona strzelił jedyną bramkę dla francuskiego zespołu.
Z Auxerre żegnał się w złej atmosferze po awanturze z bramkarza Bruno Martiniego. Z Auxerre trafił do ukochanego klubu – Olimpique Marsylia. Długo miejsca jednak w Marsylii nie zagrzał. Podczas spotkania towarzyskiego, pokłócił się z sędziami, podeptał koszulkę. Został sprzedany natychmiastowo do zespołu z Bordeaux. W roku, 1988 gdy nie otrzymał powołania na mecz z Czechosłowacją, obraził trenera w niewybrednych epitetach i w efekcie przez rok nie otrzymywał powołania do kadry. Z Bordeaux odszedł jeszcze szybciej niż z Marsylii i podobnie jak z pierwszego klubu w efekcie sprzeczki z kolegą klubowym. Natychmiast został sprzedany do Montpellier, ze swoją nową drużyną zdobył puchar Francji. Pomimo dobrej gry jego charakter nadal pozostawał niesforny, ale został powołany do reprezentacji. W Montpellier znowu pobił się w szatni z kolegą z drużyną. Kolejnym zespołem w jego karierze było Limes, jednak, gdy w 1991 roku rzucił piłką w sędziego został zdyskwalifikowany na cztery miesiące. Po tym jak usłyszał wyrok, wykrzyczał w stronę komisji „idioci” poproszony o powtórzenie podszedł do każdego z członków komisji indywidualnie i prosto w twarz powiedział „idiota”. 6 grudnia 1992 roku zadebiutował w Manchesterze United i od pierwszego dnia stał się ulubieńcem fanów, koszulki z jego nazwiskiem sprzedawały się najlepiej w historii. 25 stycznia 1995 roku podczas mecz, gdy schodząc z boiska uderzył obrażającego go kibica został skazany na 9 miesięcy dyskwalifikacji oraz dostał wyrok 120 godzin prac społecznych.

Samuel Eto’o

Samuel Eto’o to chyba jedyny piłkarz pochodzący z kraju afrykańskiego, który zrobił tak oszałamiającą karierę. Oczywiście, już wcześniej zdarzały się gwiazdy z tego kontynentu ale albo miało to miejsce w czasach kiedy piłka nie była tak masowa albo ich osiągnięcia były dużo mniejsze. Samuel Eto’o to zawodnik, który wygrał praktycznie wszystko, zarówno z klubami jak i indywidualnie. Trzykrotnie został uznany najlepszym piłkarzem Afryki, w ostatnich edycjach rankingów FIFA również corocznie plasuje się w ścisłej czołówce.

Samuel Eto’o urodził się w Kamerunie w 1981 roku. Jak większość rodaków nie miał łatwego życia, bieda zmusiła go od najmłodszych lat do ciężkiej pracy. W międzyczasie grał amatorsko w piłkę, jednak nie przeszedł jakiegoś profesjonalnego szkolenia. Kiedy miał piętnaście lat zobaczył go w akcji skaut Realu Madryt i zarekomendował sprowadzenie go do Europy. Niestety, nie znalazł on uznania w oczach trenerów królewskich, był wypożyczany do kilku kolejnych klubów z niższych lig. Dopiero w 1998 roku trafił do Mallorcy z którą zdobył Puchar Króla. Klub popadł jednak w kłopoty finansowe i po zakończeniu kontraktu jako wolny zawodnik Eto’o trafił do Barcelony.

Deco

Deco to jeden z najlepszych zawodników aktywnie uprawiających piłkę nożną. Z pochodzenie jest Brazylijczykiem, urodził się w 1977 roku w mieście Sao Bernando do Campo. Jako junior grał w wielu klubach brazylijskich skąd przeniósł się do Europy, dokładnie do Benfiki Lizbona. Niestety, nie poznano się tutaj na jego talencie i został wypożyczony do drużyny z niższej ligi. Tam rozwinął się jako piłkarz, zdobywał dużo bramek, dominował w środku pola. W ten sposób zwrócił na siebie uwagę działaczy FC Porto.

Jak się okazało przejście do rywali macierzystego klubu było strzałem w dziesiątkę. Zaledwie po kilku występach przekonał do siebie trenerów i został podstawowym zawodnikiem. Kiedy klub zatrudnił Jose Mourinho jego rola jeszcze bardziej się zwiększyła. Jako wyróżniający się zawodnik został mianowany kapitanem. Z Porto Deco zdobył praktycznie wszystko, od mistrzostwa i pucharu Portugalii po Puchar UEFA i Ligę Mistrzów. W tych ostatnich rozgrywkach został nawet wybrany MVP całego sezonu. Po takich sukcesach kwestią czasu było przejście zawodnika do silniejszego klubu. Okazała się nim być Barcelona, z którą piłkarz ponownie święcił wielkie triumfy.

Pele

Pele to jeden z najwybitniejszych piłkarzy. Pochodził z biednej rodziny i już jako dziecko musiał pracować fizycznie. Szczęśliwie, zobaczył go jeden ze skautów klubowych i od razu wziął do zespołu. Debiutował w Santosie w wieku zaledwie 15 lat. Już od pierwszych meczy został doceniony przez trenerów i publiczność, był doskonale wyszkolony technicznie, imponował sprytem i szybkością.

Z Santosem zdobył wielokrotnie mistrzostwo Brazylii oraz puchar kraju, udanie występował w Copa Libertadores. Jednak prawdziwe sukcesy odniósł z reprezentacją. Pomimo młodego wieku jak na ówczesne czasu, zabrano go na mistrzostwa świata w 1958 roku. Pierwsze mecze spędził na ławce rezerwowych ale w końcowej fazie turnieju trener zaczął dawać mu szansę. Wykorzystał ją, Brazylia wygrała turniej a Pele został okrzyknięty gwiazdą. W kraju jego gra została doceniona przez władze, nagroda był nowy samochód. Kolejne turnieje nie były jednak udane, Pele był często faulowany, łapał z tego powodu kontuzje. Nosił się nawet z zamiarem zakończenie reprezentacyjnej kariery, jednak w 1970 roku wystąpił w Meksyku. Brazylia ponownie wygrała mistrzostwo a sam Pele został wybrany do jedenastki gwiazd. Był to ostatni turniej w karierze zawodnika, pożegnalny mecz na żywo śledziło 200 tysięcy kibiców.

Diego Maradona

Diego Maradona uważany jest za jednego z najwybitniejszych piłkarzy w historii światowego futbolu. Niektórzy, razem z Pele, plasują ich jako dwójkę bezkonkurencyjną dla pozostałych. Maradona urodził się w 1960 roku na prowincji Argentyny, jako nastolatek trafił do Argentinos Juniors. Dobre występy skutkowały przejściem do najpopularniejszego klubu w kraju Boca Juniors.

W Boca Maradona grał fenomenalnie, w 40 meczach strzelił 28 bramek. Klub wytransferował go do Barcelony z którą zdobył kilka trofeów, m.in. Puchar Króla i Puchar Ligi, jednak nie udało mu się wygrać mistrzostwa. Skonfliktowany z władzami przeniósł się do włoskiego Napoli. To tutaj odnosił z klubem największe sukcesy, dwukrotnie wygrał mistrzostwo, trzykrotnie puchar oraz zdobył Puchar UEFA. W 258 meczach strzelił aż 115 bramek. Kolejnym klubem była Sevilla, jednak brak sukcesów spowodował zmiany w składzie i pozbycie się zawodnika. Ostatnie lata kariery to skandale i dyskwalifikacje, swoje występy w zawodowym futbolu zakończył w Boca Juniors.

George Hagi

George Hagi to najwybitniejszy w historii rumuński piłkarz, zdobywca wielu trofeów indywidualnych i drużynowych. Urodził się w 1965 roku, był wychowankiem klubu Farul Constanca. Później trafił do najbardziej utytułowanego klubu rumuńskiego, Steaua Bukareszt. Wystąpił w jej barwach w meczu o Superpuchar Europy, strzelił nawet bramkę. Jako wyróżniający się zawodnik przeszedł do ligi hiszpańskiej, dokładnie do Realu Madryt.

W  Hiszpanii grał przeciętnie, wytransferowano go do Barcelony, jednak z okresie gry w tym kraju nic nie zdobył. Zaliczył również krótki epizod we włoskiej Bresci z którą spadł z ligi. Kiedy wydawało się, że będzie zmuszony zakończyć karierę, odezwał się do niego Galatasaray Stambuł, klub który stawał się powoli znaczącą siłą w tureckiej i europejskiej piłce. Ostatnie lata kariery zawodniczej spędził właśnie tam odnosząc wiele sukcesów.



Recent Comments

Szukaj

Trening piłkarza to oczywiście praca nad mięśniami nóg. a więc nad grupą zginaczy i prostowników uda. które działają na staw kolanowy. To właśnie staw kolanowy podlega największym obciążeniom podczas uprawiania tego sportu, stąd częste doniesienia o uszkodzeniach tego stawu u piłkarzy. Urazy najczęściej dotyczą łękotki. która znajduje się w przedniej części stawu kolanowego. W trakcie meczu trwa twarda walka między napastnikiem a pilnującym go obrońcą. Wślizg. element obrony, czasem kończy się urazem nogi napastnika. .