Archiwum miesiąca: February 2010

Surfing i inne sporty wodne. Od czego zacząć?


Surfing i windsurfing zyskują sobie miłośników w Polsce, z roku na rok ich liczba rośnie, a na przeróżnych akwenach możemy zaobserwować wzrost liczny osób pływających na różnych deskach. Najtrudniej w Polsce o amatorów surfingu, ale wynika to tylko z warunków pogodowych i wodnych. Po prostu w Polsce nie ma takich fal, aby na desce bez żagla móc spokojnie popływać. Co innego windsurfing, ten cieszy się wzięciem nawet na małych zbiornikach, przy małym wietrze. Są to doskonałe warunki do nauki i ćwiczeń przed wyjściem w morze.

Windsurferzy na spokojnej wodzie uczą się kierowania deską, oswajają z ciężarem sprzętu, a przy okazji i dobrze bawią. Kolejny, najmłodszy, a już popularny sport to kite surfing, czyli pływanie na desce z wykorzystaniem latawca. Ten sport powstał niedawno, jest najmłodszym w tej rodzinie sportów wodnych z wykorzystaniem deski. Latawce pozwalają nie tylko lepiej wykorzystać moc wiatru, pozwalają też na wykonywanie bardzo wysokich skoków. Nie są to bowiem latawce, jaki puszczaliśmy w szkole, mają więcej wspólnego z paralotniami niż z latawcami. W każdym razie przydaje się doświadczenie zdobyte w lataniu na paralotniach. Sport ten cieszy się ogromną popularnością wszędzie tam, gdzie serca zawojował surfing. Kite surfing bowiem pozwala na jeszcze wyższe skoki, jeszcze dalsze przemieszczanie się i ujarzmianie fali.

Co ciekawe, w Polsce organizowane są nawet całe wyjazdy szkoleniowe dla osób chcących się nauczyć surfingu w dowolnej wersji, tyle że na większych falach. Polskie szkoły szkolą zarówno w stosunkowo mało odległych Portugalii czy Francji, jak i w oddalonych o setki tysięcy kilometrów Meksyku, Australii. Koszt takiego wyjazdu na pewno rekompensują wspaniałe fale i pogoda, którą w przypadku tak dalekich wyjazdów ma się już zagwarantowaną.

W Polsce natomiast miłośnicy wszelkiego typu desek skazani są na łaskę i niełaskę pogody, która często płata file. Dobrze jest się zaopatrzyć w piankę, czyli kombinezon do pływania, w razie nagłego spadku temperatury przyda się nawet latem.

Free run i Parkour, dwa nowe sporty ekstremalne w Polsce


Od niedawna free run i parkour cieszą się popularnością również w Polsce. Parkour to protoplasta sportów ulicznych, wywodzi się z Francji, oznacza pokonywanie jakiejś trasy.

Osoby parające się tym sportem ekstremalnym nie chodzą po chodnikach, ale skaczą po gzymsach, po dachach, słowem zrobią wszystko, aby przeszkody pokonać i szybciej, sprawniej, bardziej spektakularnie dotrzeć do celu. Z kolei free run to z angielskiego wolny bieg. Ta dyscyplina powstała, kiedy osoby uprawiające parkour w Anglii zauważyły, że ich podejście nieco różni się od francuskiego. Anglicy stawiali przede wszystkim na satysfakcję z efektów, nie chodziło o szybkość pokonania trasy, ale o efekt wizualny, miało to wszystko dobrze wyglądać na zewnątrz, a osobie uprawiającej free run miało dać satysfakcję z własnej sprawności, siły, osiągnięć.

Dlatego Anglicy wyodrębnili zupełnie nowy sport, free run. Oba cieszą się rosnącą popularnością na świecie, również za sprawą wykorzystania ich elementów w grach komputerowych, gdzie bohaterowie właśnie przy wykorzystaniu technik parkour i free run przemieszczają się po swoim świecie. Oba sporty nadają się raczej dla osób wysportowanych, dobrze zaczynać nie samemu, ale w towarzystwie. Zwłaszcza, że osoby uprawiające parkour są często brane za wandali i straszone policją, dobrze być w takich momentach w grupie. Oczywiście zdarza się, że amatorzy wrażeń uprawiając te dwa sporty balansują nie tylko na granicy dachu, ale i na granicy prawa. To się zdarza, jeśli chodzi o wtargnięcie na posesję i tym podobne.

Natomiast nie tylko to, ale i to, powoduje, że sporty uznano za ekstremalne. Są one przede wszystkim niebezpieczne, bo wykonuje się różne akrobacje bez zabezpieczenia, często na znacznych wysokościach. Wypadki zdarzają się często i są dotkliwe w skutkach, dlatego na parkour czy free run powinny decydować się osoby zaprawione z kontuzjami, najlepiej uprawiające jakiś inny sport generujący kontuzje.

Le parkour czyli sztuka skakania po mieście


Zagranicą coraz częściej, a i w Polsce nie tak rzadko spotkać można młodych ludzi, którzy skaczą po ławkach, klombach, poręczach tak, jakby to była najłatwiejsza i najbardziej naturalna rzecz na świecie.

Choć wymaga to nie lada sprawności fizycznej i siły, wcale na to nie wygląda. Może dlatego, że osoby uprawiające parkour, bo o tym sporcie ekstremalnym mowa, wyglądają na bardzo zadowolone, a ruch po mieście najwyraźniej sprawia im wielką radość. Sam sport, jak i jego nazwa wywodzi się z Francji. Nazwa oznacza przemieszczanie się, sport ten inaczej nazywany jest sztuką przemieszczania się. Za twórcę uchodzi Francuz David Belle.

Sam sport polega na przemieszczaniu się, nie chodzi jednak o chodzenie po chodniku dziwnym krokiem, lecz jak najszybsze pokonywanie danej trasy, najlepiej w sposób efektowny i godny podziwu, wzbudzający ciekawość i zazdrość przechodniów. Osoby uprawiające ten sport ekstremalny nie będą szły ulicą, bo tak jest wyznaczony chodnik, i aby dojść do domu muszą kluczyć między kamienicami, aby wreszcie dojść do swojej.

Nie, osoby związane z parkour przeskoczą przez klomb, zjadą po poręczy, wykonają salto z jednego wzniesienia na drugi, przeskoczą z dachu jednego budynku na drugi. Powtórzmy jeszcze raz, chodzi o to, aby przeszkodę pokonać w sposób jak najprostszy, ale jednak pokonać (a nie obejść czy zignorować, nadkładając drogi). Z kolei w wyodrębnionym z parkour sporcie zwanym free run (z angielskiego wolny bieg) celem jest jak najbardziej widowiskowe pokonanie przeszkody. Wszystkie chwyty dozwolone, skoki, salta, inne triki, chodzi o to, aby bezpiecznie pokonać przeszkodę oraz zwrócić uwagę publiczności. Parkour stawia na skuteczność i szybkość, free run na rozwiązania jak najbardziej spektakularne. Mówi się, że oba te sporty w znaczny sposób wpływają na psychikę osób je uprawiających, ponieważ są uprawiane na ulicy, zmieniają sposób postrzegania świata, ułożenia tras dla pieszych, jednym słowem czasami zmuszają do ich ignorowania.

Wspinaczka dla ambitnych


Osoby, które kochają góry, kochają się wspinać, a każdą wolną chwilę spędzają na ściance wspinaczkowej mogą rozważyć spróbowanie nowego sportu, jakim jest wspinaczka bulderowa. Jest to stosunkowo nowy sport powstały we Francji i w Anglii, nazwa pochodzi o angielskiego słowa oznaczającego głaz, i w istocie sport ten polega na przemieszczeniu się po głazach. Jest jednak jedno ale: jest to sport, który uprawia się bez asekuracji, jednym słowem nie ma żadnych lin, które mogłyby nas złapać w przypadku gdy poślizgniemy się albo staniemy niepewnie, możemy liczyć tylko na siebie. Jest to sport wymagający bardzo dużej pewności siebie, pewności własnych ruchów, ale przede wszystkim ogromnej siły i sprawności fizycznej. Uprawiając wspinaczkę bulderową możemy liczyć tylko na siebie. Nie przyjdą nam z pomocą żadne uchwyty czy inne technologiczne rozwiązania. Tylko my i skała.

Dlatego trasy są bardzo krótkie, dodatkowo stosuje się specjalne materace, które w razie upadku mogą nawet uratować życie. Jest to ważne szczególnie do osób początkujących, które nie mają dużego doświadczenia, a sportu tego trudno się nauczyć „na sucho”, bo po pierwsze każdy teren w naturze jest inny, a bez asekuracji możemy liczyć tylko na własny rozum i umiejętności. Stąd jest to rodzaj wspinaczki uznawany za sport ekstremalny dla osób już doświadczonych, ponieważ jest to jednak dosyć niebezpieczne.

Z drugiej strony istnieją różne techniki, dzięki którym para wspinaczy zapewnia sobie nawzajem asekurację, przykładowo głowy, górnych partii ciała i tak dalej. To buduje zaufanie i ćwiczy siłę woli, przede wszystkim wzmacnia relacje przyjacielskie między osobami uprawiającymi sport ekstremalny, jakim jest wspinaczka bulderowa. Jako jeden z niewielu, sport ten pozwala zyskać przyjaciół na całe życie, do których mamy nieograniczone zaufanie. Należy jednak pamiętać, że ambicja to w tym wypadku nie wszystko, liczy się przede wszystkim siła i umiejętności, a także ogólna sprawność fizyczna, której nie da się zastąpić żadnym sprzętem.

Puchar Narodów Afryki

Puchar Narodów Afryki to jedne z najmłodszych wiekiem turniejów mistrzowskich na świecie. Pierwsza edycja odbyła się 1957 roku, z racji niskiego poziomu ekonomicznego kontynentu początkowe turnieje zawsze odbywały się wo krojonych składach. Uczestniczył w nich głównie gospodarze oraz kraje sąsiadujące, te które mogły sobie pozwolić na pokrycie kosztów przejazdu kadry narodowej.

Puchar Narodów Afryki uważany jest przez wielu za najbardziej atrakcyjny pod względem sportowym dla kibiców. Nie ma tutaj kunktatorstwa i celowania w przeciwników przez odpuszczanie meczów co często spotyka się na przykład na Euro, poziom rozgrywek jest dość wyrównany, czołówkę tworzy wiele krajów, dodatkowo gospodarz zawsze zdobywa czołowe pozycje. System rozgrywek jest identyczny jak w mistrzostwach europejskich, szesnaście reprezentacji gra ze sobą w czterech czterozespołowych grupach. Do fazy pucharowej awansują po dwie najlepsze, dalej rywalizacja odbywa się już systemem pucharowym. Finał to jeden mecz, z dogrywką i ewentualnie rzutami karnymi.

Bouldering czyli wspinaczka po głazach


Jest to jeden z tak zwanych sportów ekstremalnych, bardzo młoda dyscyplina, która cieszy sie na świecie rosnącym zainteresowaniem. „Boulder” – to słowo po angielsku oznacza głaz. Jest rodzaj wspinaczki, ale na małych wysokościach. Podstawową zasadą jest fakt, iż osoby uprawiające bouldering (zwany czasami po polsku wspinaczką bulderową lub balderową) nie korzystają z zabezpieczeń, jakie są tradycyjnie wykorzystywane przez wspinaczy na skałkach. Nie ma tu żadnych linek, haków, nic z tych rzeczy.

Nie wykorzystuje się asekuracji. Odcinki, jakie trzeba tu pokonać, nie są długie, są za to bardzo trudne. Dla przeciętnej osoby praktycznie niedostępne, wydające się niemożliwe do pokonania. Oglądając w sieci filmy pokazujące wspinaczkę bulderową, widzimy, że ktoś to robi, czasem szybciej, czasem powoli, ale że ogólnie dany manewr jest do wykonania. Problemy zaczęłyby się, gdybyśmy sami zechcieli pokonać kilka skał czy głazów, podobnie jak wspinacze bulderowi. Niedoczekanie!

Raczej nam się to nie uda, jeśli nie jesteśmy bardzo silni i sprawni fizycznie. Duża siła jest podstawą do uprawiania tego trudnego, ale bardzo ciekawego sportu. Pasjonaci tej wspinaczki, jak już wspomniano, nie stosują tradycyjnych zabezpieczeń. Układają jednak materace, po angielsku nazywane crachpad, czyli podkładka chroniąca przed zderzeniem, upadkiem, które w razie upadku asekurują wspinacza. Partner, z którym się wspinamy, może asekurować głowę i inne wrażliwe części ciała, ale oczywiście nie jest to tak pewne zabezpieczenie jak w przypadku standardowych wspinaczek. Z tego powodu za wspinaczkę bulderową powinny brać się osoby obeznane ze wspinaczką tradycyjna, bardzo wysportowane, nie bojące się upadku i najlepiej obeznane z upadaniem, które uczyły się go pod okiem specjalistów lub też mają doświadczenia z innych sportów, których uprawianie łączy się z upadkami, bólem, możliwością kontuzji. Osoby początkujące nie powinny próbować wspinaczki bulderowej!

Samuel Eto’o

Samuel Eto’o to chyba jedyny piłkarz pochodzący z kraju afrykańskiego, który zrobił tak oszałamiającą karierę. Oczywiście, już wcześniej zdarzały się gwiazdy z tego kontynentu ale albo miało to miejsce w czasach kiedy piłka nie była tak masowa albo ich osiągnięcia były dużo mniejsze. Samuel Eto’o to zawodnik, który wygrał praktycznie wszystko, zarówno z klubami jak i indywidualnie. Trzykrotnie został uznany najlepszym piłkarzem Afryki, w ostatnich edycjach rankingów FIFA również corocznie plasuje się w ścisłej czołówce.

Samuel Eto’o urodził się w Kamerunie w 1981 roku. Jak większość rodaków nie miał łatwego życia, bieda zmusiła go od najmłodszych lat do ciężkiej pracy. W międzyczasie grał amatorsko w piłkę, jednak nie przeszedł jakiegoś profesjonalnego szkolenia. Kiedy miał piętnaście lat zobaczył go w akcji skaut Realu Madryt i zarekomendował sprowadzenie go do Europy. Niestety, nie znalazł on uznania w oczach trenerów królewskich, był wypożyczany do kilku kolejnych klubów z niższych lig. Dopiero w 1998 roku trafił do Mallorcy z którą zdobył Puchar Króla. Klub popadł jednak w kłopoty finansowe i po zakończeniu kontraktu jako wolny zawodnik Eto’o trafił do Barcelony.

Piłka nożna w Afryce

Przez wiele lat kontynent afrykański był zapomniany jeśli chodzi o piłkę nożną. Co prawda zdarzali się pojedynczy wybitni zawodnicy, jednak zostawali zazwyczaj szybko naturalizowani przez jakiś kraj europejski i ich kontakt z Afryka urywał się. Jednak powoli sytuacja ta zmienia się, obecnie trudno wyobrazić sobie światową piłkę bez gwiazd pochodzących z krajów z czarnego kontynentu.

W Afryce system szkolenia piłkarzy praktycznie nie istnieje. Każdy wybitny zawodnik jest wynikiem przypadku, własnej pracy nad sobą, samozaparcia i chęci wyrwania się z otaczającej rzeczywistości. Dla wielu to właśnie sport jest sposobem na lepsze życie, tak więc afrykańscy chłopcy masowo uprawiają piłkę nożną. Dostrzegły to już kluby europejskie i organizują sieć skautów na kontynencie. Dzięki temu największe talenty w stosunkowo młodym wieku trafiają do silnych klubów z Europy. Jest to ich jedyna szansa na profesjonalne granie, kluby afrykańskie są słabo zorganizowane oraz mają wielkie problemy finansowe. Z racji ubóstwa regionu praktycznie nie istnieje sponsoring sportowy, większość lig ma statut półamatorski a piłkarze muszą dzielić grę z pracą po godzinach.

Sporty ekstremalne czyli jakie?


Coraz większą popularnością cieszą się sporty ekstremalne. Ten zbitek słów pojawia się w mediach tak często, że już nawet nie zastanawiamy się, co to właściwie oznacza. Korporacje i większe firmy organizują dla swoich pracowników wyjazdy na weekendy wspinaczki czy nurkowania. Nikt nie zastanawia się już, że przecież sporty ekstremalne to nie miały być sporty dla każdego! Już z samej ich nazwy można było wywnioskować, że chodzi o sporty wyczynowe, wymagające ponadprzeciętnej sprawności, i to nie tylko fizycznej, ale i psychicznej. Są to sporty dla osób silnych, wytrzymałych, zaprawionych w bojach, a nie dla oderwanych od biurek na przymusowy wyjazd integracyjny urzędników.

Ogólnie mówiąc, chodzi o sporty które łączą się z ryzykiem, dużo większym niż w przypadku sportów standardowych. Są to dyscypliny często nieoficjalne, które nie mają zorganizowanych stowarzyszeń czy organizacji odpowiedzialnych za ich promocję, nie są uprawiana na żadnych zawodach oficjalnych, a jedynie przez osoby zainteresowane osiągnięciem jak najlepszych efektów. Wtedy rzeczywiście możemy mówić o sportach ekstremalnych, a nie w przypadku osób oderwanych po latach bez sportu za biurka i wywiezionych na kurs wspinaczki skałkowej!

Sporty ekstremalne można uprawiać także w mieście, wielu zwłaszcza młodych ludzi sprawdza swoją sprawność pokonując przeszkody w sporcie zwanym parkour. W tej dyscyplinie pokonują na przykład ściany, schody, poręcze skacząc przez nie. Jednocześnie zasada jest taka, aby pokonać przeszkodę w sposób jak najprostszy, czyli nie sugerując się społecznymi wymogami schodzenia po schodach, na przykład z nich zeskoczyć przez barierkę. Sporty te mogą być uprawiane przez każdego, nie potrzebne jest żadne specjalne ubranie, raczej nie stosuje się kasków czy ochraniaczy.

Od czasu upowszechnienia internetu nie są potrzebne książki czy trenerzy, bo wiele trików, pomysłów, inspiracji można czerpać z sieci, gdzie bardziej zaawansowani zawodnicy z innych krajów umieszczają swoje filmy.



Recent Comments

Szukaj

Trening piłkarza to oczywiście praca nad mięśniami nóg. a więc nad grupą zginaczy i prostowników uda. które działają na staw kolanowy. To właśnie staw kolanowy podlega największym obciążeniom podczas uprawiania tego sportu, stąd częste doniesienia o uszkodzeniach tego stawu u piłkarzy. Urazy najczęściej dotyczą łękotki. która znajduje się w przedniej części stawu kolanowego. W trakcie meczu trwa twarda walka między napastnikiem a pilnującym go obrońcą. Wślizg. element obrony, czasem kończy się urazem nogi napastnika. .