Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp urodził się 10 maja 1969 roku. Ojciec Dennisa jest wielkim fanem, już od samych urodzin widział w nim piłkarza. Ulubionym jego piłkarzem był Denisa Law. Na cześć Szkota postanowił nadać swojemu synowi ego imię. Niestety trafił na przeszkody formalne i nie mógł zarejestrować imienia, ponieważ imię Denis wymawia się identycznie jak żeńskie imię Denise, dlatego nazwano go Dennis. Karierę piłkarską Dennis rozpoczął w amatorskim klubie z Amsterdamu, a następnie zagrał w Ajaxie gdzie po dwóch latach, w 1987 roku zdobył Puchar Zdobywców Pucharów.
Dennis Bergkamp w ojczyźnie rozegrał 185 meczy, w których strzelił 103 gole. Bergkamp rozegrał siedem sezonów, trzykrotnie został królem strzelców ligi( w 1991 roku: 25 bramek, 1992: 25 bramek oraz w 1993: 26 bramek). Kolejnym klubem w karierze, w jakim występował był Inter Mediolan. Do Interu przeniósł się wraz z klubowym kolegą z Amsterdamu Wimem Jonkiem. Włosi musieli zapłacić za holenderskiego snajpera 12 milionów funtów. Niestety występów w barwach Interu Bergkamp nie może zaliczyć do udanych. W Mediolanie zagrał w 51 meczach ale strzelił w nich tylko 11 bramek.
Dennis Bergkamp podpisał kontrakt z Arsenalem Londyn 3 lipca 1995 roku. Kilka lat temu rodzice Dennisa zginęli w katastrofie lotniczej, dlatego też Dennis nie podróżuje już samolotami!
Jest to bardzo poważne utrudnienie, ponieważ Bergkamp nie gra zazwyczaj wyjazdowych spotkaniach swojej drużyny rozgrywanych w ramach europejskich pucharów. Jednak w spotkaniach, których wystąpi gra na 100% możliwości, dzięki temu jest podstawowym zawodnikiem Kanonierów. Dennis przerwał grę w reprezentacji Holandii. Przychodząc do Arsenalu stał się od razu gwiazdą tego zespołu. Główna cechą były idealna podania na wolne pole do partnerów z ataku. Osiągnięcia Bergkampa:
Puchar Zdobywców Pucharów (1987)
Mistrzostwo Holandii (1990)
Puchar Holandii (1987)
Puchar Holandii (1993)
Piłkarz Roku w Holandii (1992)
Piłkarz Roku w Holandii (1993)
Puchar UEFA (1992)
Puchar UEFA (1994)
Tarcza Dobroczynności (1998)
Tarcza Dobroczynności (1999)
Mistrzostwo Anglii (1998)
Mistrzostwo Anglii (2002)
Puchar Anglii (1998)
Puchar Anglii (2002)
Puchar Anglii (2003)
Piłkarz Roku w Anglii (1998)
Najlepszy strzelec w historii Holandii (37 bramek)
Król strzelców Arsenalu (1998).
Ronaldinho
Ronaldo de Ass s Moreira bardziej rozpoznawalny jako Ronaldinho Gaucho lub zazwyczaj występujący pod nazwą Ronaldinho urodził się dnia 21 marca w 1980 roku w Porto Alegre w Brazylii. Ronaldinho występuje na pozycji cofniętego napastnika lub jako ofensywny pomocnik. Urodziła się w Porto Alegre, jednym z najbiedniejszych miast w Brazylii. Talent Ronaldinho został wyłuskany w klubie Grêmio Porto Alegre. W tym zespole rozpoczął swoją wielką karierę piłkarską. W pierwszej drużynie z Porto Alegre Ronaldinho grał w latach 1998 – 2001 strzelając 77 bramek w 110 rozegranych spotkaniach. W 2001 roku trafił do Paris Saint-Germain, z którym nie zanotował sukcesów, powodem był to, że poza nim nie było żadnego zawodnika prezentującego chociażby podobny poziom piłkarski. W 2003 roku po spekulacyjnej gorączce przechodzi do FC Barcelony. W Barcelonie debiutuje 30 sierpnia 2003 roku, tuż po transferze zainteresował się nowy właściciel Chelsea – Abramowicz. Ronaldinho była wielką gwiazdą w Barcelonie i nikt nie chciał słyszeć o żadnym transferze. Z Barceloną zdobył dwukrotnie mistrzostwo Hiszpanii, wygrał Ligę Mistrzów oraz zdobył Puchar Króla. Będąc zawodnikiem Barcelony został wybrany na najlepszego zawodnika Ligi Hiszpańskiej, w okresie gry w Katalonii uważano go za najlepszego piłkarza globu. Z Barcelony trafił do Milanu i pierwszą bramkę, jaką strzelił była bramka strzelona Interowi.
Bardzo dobry Mundial spowodował że wielkie kluby zaczęły interesować się pozyskaniem Brazylijczyka. Walkę o Ronaldinho stoczyły Manchester United, Real Madryt i FC Barcelona. Ronaldinho wybrał ostatecznie zespół Dumy Katalonii, Barcelona potrzebowała wzmocnienia po nieudanym ostatnim sezonie. Szybko został wiodącą postacią w nowym klubie. Pierwszy sezon to zdobycie przez niego 15 bramek, jednak nie dla bramek został sprowadzony na Camp Nou. W kolejnym sezonie zespól jeszcze został wzmocniony i w sezonie 2004/2005 zespół Barcelony wygrywa rozgrywki i zdobywa tytuł Mistrza Hiszpanii. Następny sezon to również triumf Barcelony w lidze krajowej oraz bardzo cenne zwycięstwo w Lidze Mistrzów. Ronaldinho odgrywał bardzo dużą rolę obu triumfach. Starał się jak mógł zastąpić bramkostrzelnego napastnik Eto`o, jednak podczas gdy on był kontuzjowany walczył samemu o tytuł króla strzelców. Gdy do składu dołączył Messi i tworzyli atak z Eto`o to bardzo dużo asystował wybitnym snajperom.
Cantona
Eric Cantona – geniusz, rozrabiaka, jako piłkarz zawsze wzbudzał kontrowersje. Jeżeli chcemy scharakteryzować krótko Erica należy użyć słów ekscentryk, miłośnik sztuki, wspaniały przywódca. Prawdopodobnie był najbarwniejszym piłkarzem w ostatniej dekadzie.
Cantona urodził się 24 maja 1966r. w Marsylii we Francji. Już od najmłodszych lat pasjonował się piłką nożną i postanowił związać się z nią na całe życie. W wieku lat 15 został zawodnikiem AJ Auxerre, dwa lata później zaliczył debiut, jednak okazało się że w obecnym klubie miejsca dla niego nie będzie. Trafił do drugoligowego zespołu Martigues na zasadzie wypożyczenia. Bardzo szybko został gwiazdą w swoim nowym zespole i działacze jego macierzystego klubu się po niego zgłosili. 12 sierpnia 1987 roku zadebiutował w reprezentacji w meczu z RFN, zespół przegrał 1:2 a Cantona strzelił jedyną bramkę dla francuskiego zespołu.
Z Auxerre żegnał się w złej atmosferze po awanturze z bramkarza Bruno Martiniego. Z Auxerre trafił do ukochanego klubu – Olimpique Marsylia. Długo miejsca jednak w Marsylii nie zagrzał. Podczas spotkania towarzyskiego, pokłócił się z sędziami, podeptał koszulkę. Został sprzedany natychmiastowo do zespołu z Bordeaux. W roku, 1988 gdy nie otrzymał powołania na mecz z Czechosłowacją, obraził trenera w niewybrednych epitetach i w efekcie przez rok nie otrzymywał powołania do kadry. Z Bordeaux odszedł jeszcze szybciej niż z Marsylii i podobnie jak z pierwszego klubu w efekcie sprzeczki z kolegą klubowym. Natychmiast został sprzedany do Montpellier, ze swoją nową drużyną zdobył puchar Francji. Pomimo dobrej gry jego charakter nadal pozostawał niesforny, ale został powołany do reprezentacji. W Montpellier znowu pobił się w szatni z kolegą z drużyną. Kolejnym zespołem w jego karierze było Limes, jednak, gdy w 1991 roku rzucił piłką w sędziego został zdyskwalifikowany na cztery miesiące. Po tym jak usłyszał wyrok, wykrzyczał w stronę komisji „idioci” poproszony o powtórzenie podszedł do każdego z członków komisji indywidualnie i prosto w twarz powiedział „idiota”. 6 grudnia 1992 roku zadebiutował w Manchesterze United i od pierwszego dnia stał się ulubieńcem fanów, koszulki z jego nazwiskiem sprzedawały się najlepiej w historii. 25 stycznia 1995 roku podczas mecz, gdy schodząc z boiska uderzył obrażającego go kibica został skazany na 9 miesięcy dyskwalifikacji oraz dostał wyrok 120 godzin prac społecznych.
Krzysztof Warzycha
Kilka lat temu, gdy Grecję nawiedziło potężne trzęsienie ziemi, spod gruzów wyciągnięto małego chłopca. Na pytanie „co możemy dla Ciebie zrobić” odpowiedział że „chciałbym spotkać Christofa”
Krzysztof Warzycha urodzony 11 listopada 1964 roku w Katowicach w karierze występował tylko w dwóch klubach w Ruchu Chorzów (1974-1989) i W Panathinaikosie Ateny 1989 – 2004. Warzycha piłkarzem był wyjątkowym, grając w Ruchu Chorzów przeżył zarówno spadek do drugiej ligi jak i zdobycie mistrzostwa Polski. Warzycha został sprzedany z powodów kłopotów finansowych chorzowskiego klubu, w Grecji talent Warzychy eksplodował. Zdobywał kolejne laury, cztery razy był wybierany najlepszym zawodnikiem ligi greckiej, pięciokrotnie zdobywał mistrzostwo Grecji. Został najlepszym snajperem w historii popularnego Panathinaikosu, z powodzeniem grając w Grecji gonił Tomasa Mavrosa – najskuteczniejszego snajpera wszechczasów w lidze greckiej. Zarówno kibice jak i prezes byli zakochani w polskim napastniku. Warzycha związał się z Panathinaikosem na dobre i złe.
Pomimo że Gucio jest posiadaczem jednej z najlepszych restauracji w Atenach oraz dosyć pokaźnej fortuny nadal pozostał normalnym człowiekiem, cenionym za grę na boisku a nie majątek. Warzycha w całej karierze nigdy nie był łączony z żadną aferą czy skandalem. Sukces odniósł dzięki ciężkiej pracy i uporowi na treningach. Wszyscy chyba pamiętamy bramkę strzeloną a właściwie wrzuconą sobie prze bramkarza Ruch? Gucio zachował się w swoim stylu i już nigdy nie odezwał się do tego zawodnika. Przypomnę tylko, że ta bramka kosztowała Ruch spadek z pierwszej ligi. Pomimo że Warzycha rewelacyjnie grał w lidze nigdy nie potrafił przenieść tej dobrej gry do kadry, co prawda rozegrał 50 spotkań, ale strzelił tylko 9 bramek. Doszło do tego, że selekcjonerzy reprezentacji nie wystawiali Gucia na jego nominalnej pozycji środkowego pomocnika, ale ustawiali go na skrzydle. Tak już niestety pozostało, że grając zarówno w Chorzowie jak i Atenach przez kibiców był uwielbiany, strzelał bramkę za bramką – niestety w reprezentacji nigdy nie został w pełni wykorzystany jego potencjał świetnego środkowego napastnika.
Recent Comments